Nga Bedri Islami

Esse të shkurtra

1.

Këto ditë ishte përvjetori i vdekjes së Fan Nolit. Më i ndrituri i të ndriturve dhe më i dituri i të diturve.

Pak kush u kujtua për Nolin? Shteti, jo që jo, megjithëse jemi Republikë dhe ai ishte ithtar i madh i Republikës!

Noli është Marathanomak i përjetshëm, më i shquari i lajmësve të lirisë!

Noli nuk ishte ushtar, ai ishte luftëtar dhe ka dallim të madh mes nocionit të parë dhe të dytë!

Ishte aq i madh,  sa ne turpërohemi në heshtjen ndaj tij.

Ai ishte njeriu i të vërtetës, ne na pëlqen mashtrimi dhe e pavërteta!

Lufta e guximi i tij kanë bërë punë të mëdha!

E pse, atëherë, nuk kemi më nevojë për dishepujt të tillë?

Mos e flakni kurrë heroin nga shpirti juaj!

Ne kemi flakur atë dhe vrapojmë të hipim në piedestalin e tij!

Të mjerët ne!

2.

Ata që e kanë njohur poezinë lirike të Ndre Mjedës e kanë të vështirë të përfytyrojnë mendimtarin e madh ulur në një bahçe të fshatit të vogël Kukël, pranë Shkodrës, ku shkoi më shumë se gjysmën e jetës së tij.

Shtatvogël, flokërënë, me duart që i lëviznin vazhdimisht, ndjente të njëjtin ngazëllim si pas parmendës, ashtu edhe kur përkthente Gëten!

Bilbili i Mjedës , në poezinë lirike shqipe, është njëjtë si pëllumbi i tretë i Noas që sinjalizoi rikthimin e jetës!

3.

Me përmendë emrin e Whitmanit është njëjtë si të thërrasësh një simbol të gjenisë së pakufishme, të thirrjes titanike, gati in koherente, që vet përfaqëson klithmat e shpirtit, dhe, për fat, i agimit të Amerikës.

Në Shqipëri vetëm një poet ka shtatin e tij vigan ,megjithëse në pamje i brishtë, i kujdesshëm, sqimatar, sa që të duket se ke të bësh me një dendy të viteve 30 të shekullit të shkuar.

Migjeni!

4.

Despotizmi dhe tirania i katandis kombet në humbjen e shpirtit.

Nuk ka gjë më të shurdhër, më të heshtur, më të pashpresë dhe më të egër se sa humbja e shpirtit.

Çudia më e madhe është se kur vdesin tiranët, popujt qajnë!

5.

Velaskez dhe Françesko Goja janë dy piktorët më të mëdhenj të Spanjës në të gjitha kohërat!

Të parin e duan më shumë në Spanjë, të dytin e respektojnë më shumë jashtë Spanjës!

I pari ka përgatitur të dytin

Më janë dukur si Gjon Pagëzori dhe Jezus Krishti.

Historia e Spanjës së bukur, joshëse, triumfuese, pak don kishoteske, nuk shpjegohet ndryshe pa Velaskez.

Historia e Spanjës kryengritëse, rebele, dashuruese nuk shpjegohet dot pa Francesko Goja!

Por e kishte të vështirë të ishte profet në vendlindjen e tij! Profetizoi përmes pikturës.

Këtij të fundit, në Shqipëri, i ngjan vetëm Abdurrahim Buza!

6.

Adem Demaçi tashmë nuk është më.  Ai ishte një ndërgjegje e pastër dhe në shpirtin e tij sundonte absolutja!

Çuditërisht burgu i gjatë, 28 vite, e bëri më tolerant. Ishte njeri pa vese dhe nuk mund të zemëroheshe kurrë me të.

Ai e adhuronte nga larg furtunën.

E ndolli atë dhe , kur ajo erdhi, e bëri edhe më të pranueshme.

Në vetvete ishte një çlirues, zemërbutë, që nuk e kishte për turp të pranonte se, “ Vetëm të vdekurit dhe të marrët nuk ndryshojnë”.

Të vdekurit nuk e gjykojnë dot…

7.

Dy poetë më çlodhin edhe pas një udhëtimi të gjatë apo një ditë të rrëmbyer nga mjegullat. Esenini dhe Jorgo Bllaci.

Janë dy poetë që i duan të gjithë për nga sinqeriteti, tingëllimi i pazakontë, rrjedha e bukurisë hënore.

Kanë vuajtur si pak të tjerë dhe kanë qenë të lumtur si pak kush!

Është njerëzorja kundër barbarisë!

8.

Atdheu është AKT BESIMI. Ai ndriçon shpirtrat e mëdha dhe verbon shpirtrat e egër!

Shqiptari, në përgjithësi, nuk u beson rrethanave, thuajse gjatë gjithë jetës së tij ai ka qenë më me dëshirë një individ , jo një nënshtetas.

Të jesh shqiptar do të thotë ta ndjesh këtë gjë.

9.

Është e habitshme, dy libra më shkaktojnë dhimbje trupore. “Idioti” i Dostojevskit dhe “ Nëpunësi i pallatit të Ëndrrave” i Kadaresë.

Nuk e di pse më ndodh kështu: veçse , sa herë që dora ime zgjatet drejt këtyre librave kam një ngurrim dhe stepje.

Më duket se kam Asgjënë dhe Gjithësinë para vetes, ndërsa qëndroj i mbyllur në një llambë, që nuk është magjike, por ka një dritë të zbehtë.

10.

Disa vite më parë, në Detin e Veriut, hodha në valët e tij një gonxhe trëndafili të bardhë!

Kur erdha në Shkodër, motra ime , në oborrin e shtëpisë së vjetër, kishte mbjellë , mes luleve të tjera, një trëndafil!

Kishte çelur vetëm një gonxhe!

E bardhë!

Malli i motrës!

11.

Poeti i madh francez, Viktor Hygo ka një varg të jashtëzakonshëm për nga bukuria dhe figura e mahnitshme.

Ai shkruan ” Kuçedra univers që përdredh trupin e mbushur me yje”.

I ka thënë të gjitha në një varg dhe përfytyrimi ynë mbetet i pafuqishëm për të shkuar deri në fund. Ai mbetet diku.

Në përngjasim të tij, çka ndodh me mendjet gjeniale, Shekspiri shkruan se, ” Zgjedhën e yjeve të kobshëm le ta hedhë poshtë trupi ynë i lodhur nga bota”.

Dy gjuhë të mëdha që jetojnë të ripërtërira te poetët e mëdhenj.

12.

Vegim

Më është shfaqur rrugica e ngushtë drejt shtëpisë sime dhe marsi me lotët e fundit të dimrit. U zgjuan befas nga ardhja jote.

“Çfarë bën aq larg, të thashë, nën atë shi trëndafilash të bardhë?”

Kisha droje të zgjas dorën.

Mos ikën!

Vegimet vijnë befas, e , po kaq befas ikin.

13.

Të gjithë e pranojnë se, pasi lexoi poezitë e Sergej Eseninit, shkrimtari i shquar, Maksim Gorki qau me dënesë. Lotët rridhnin në vargjet e këtij arrakati me zë kumbues, që kishte lindur për poezi dhe që ndjeu disfatën shpirtërore.

Shpesh herë kam menduar , ndoshta miturisht, a qau me dënesë Maksim Gorki kur mësoi vetëvrasjen e poetit, në dhomën e një hoteli modern, dhe, nëse ka ndodhur kjo, përse askush nuk e ka shkruar?

Esenini nuk u bë poet, ai kishte lindur poet dhe, si ndodh me të tillët, ata janë lehtësisht të vdekshëm dhe përjetësisht të pavdekshëm.

Esenini kishte thirrur dikur , ” Oh Zot, fanitu!”, por në çastin e fundit ai ishte i braktisur nga të gjithë. Çasti ishte i shkurtër, lavdia vazhdon!

Nuk e di nëse qau Maksim Gorki kur mësoi vdekjen e poetit!

E gjitha kjo më kujton ” Vdekjen e Nositit” të lirikut më të madh të gjuhës shqipe, dashuronjësit të krisur, Lazgush Poradeci.

14.

Këtu e shumë vite të shkuara, duhet të ketë qenë vera e vitit 2000, kur isha në Spanjë me Nënën time, më ndodhi një ngjarje e rëndësishme : pashë për herë të parë pikturat e çuditshme të El Greco-s.

Nuk shqitesha dot prej tyre, megjithëse më shkaktonin një ndjenjë ankthi.

Piktura e tij të bënte të ndjeje veten të pranishëm në atë që ishte për shfaqur aty, e , megjithëse të ndjellte dëshirën të ikje sa më larg, nuk mundeshe dot. Të dukej sikur këmbët të ishin mbërthyer para tablove të mëdha të tij, të cilat , në portretet e gjithçka tjetër, nuk kishin përmasat e zakonshme. fytyrat më dukeshin më të zgjatura, bebëza e syrit kishte një dimension tjetër, të dukej sikur ishte gjithçka në lëvizje, deri në atë përngjasim, sa të sillte zemërimin e papërmbajtur, shprehjen mahnitëse të vuajtjes njerëzore, atë çast të vrundullit dhe të pafuqisë.

Dy vite më parë shkova përsëri, renda drejt galerisë ku kisha parë fillimisht El Gregon, ndoshta me mungesë frymëmarrje shkova drejt vendit ku ishin pikturat e tij, por, befas, çudi e madhe, asgjë nuk regëtinte si më parë.

Lufta në Kosovë kishte kohë që kishte mbaruar!

Është e vështirë në vjeshtën e jetës të kuptosh agun e saj!

15.

Në njërin nga studimet e tij, Jorge Luis Borges shkruan se për të krishterin, jeta dhe vdekja e Krishtit janë ngjarja qendrore e historisë së botës; shekujt e mëparshëm e përgatitën, të mëvonshmit e pasqyrojnë.

Para se Adami të formohej nga pluhuri i dheut, para se të botë të ndaheshin ujërat, ATI e dinte se i BIRI duhej të vdiste mbi kryq dhe, si teatër të asaj vdekje të ardhshme, krijoi tokën dhe qiejt.

Në fakt, Krishti vdiq nga një vdekje e vullnetshme!

Ai vetë ka pohuar se ” Askush s’ma heq jetën, unë e jap jetën” (Gjoni, 10:18).

Ndoshta , hekuri u krijua për gozhdët, gjembat për kurorën, gjaku e uji për plagën, Jeruzalemi si një amfiteatër i madh dhe vetë kodra e Golgotës ishte krijuar si një skenë madhore, ku do të ishte prania e një vdekje të paralajmëruar.

Po, trëndafili i bardhë për kë është krijuar?

Burimi i artikullit/ Gazeta Dita

https://gazetadita.al/po-trendafili-i-bardhe-per-ke-eshte-krijuar/?fbclid=IwY2xjawFSJg9leHRuA2FlbQIxMQABHQql6ukMbLr1DUQSHx2LIdJF7Vx4qcGBUHQqNAnmJvNjQfyrLRm3OA0-Bw_aem_ETC0SV-8IG1G8d8IaNzKCA

Shkruan: Bardhyl Mahmuti

Në një kontekst shoqëror, ku sindromi i Fregolit ka prekur një numër të konsiderueshëm njerëzish, janë plotësisht të kuptueshme të gjitha llojet e reagimeve ndaj shkrimeve që nuk përputhen me bindjen e krijuar, se kundërshtari i tyre politik, Edi Rama, është transformuar në shtatore të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut, dhe që nga Hora e Arbëreshëvet përtej detit i persekuton… Rrjedhimisht, edhe reagimet ndaj shkrimit tim për këtë vepër artistike i kam parë në këtë kontekst.

Nga pakënaqësitë që ka shkaktuar shkrimi im i titulluar “Shtatorja e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut dhe sindromi i Fregolit”, kam përzgjedhur reagimin e Dritan Goxhajt, për arsye se shkrimi i tij nxjerr në pah disa simptoma të kësaj sëmundjeje mendore.

Që të kuptohet në tërësi prekja e tij nga sindromi i Fregolit, po sqaroj lexuesit që nuk janë në dijeni, se më 31 korrik të vitit 2023, ish-luftëtari i UÇK-së, Dritan Goxhaj, u arrestua padrejtësisht nga autoritetet e Shqipërisë, në bazë të një fletarresti të lëshuar nga Dhomat e Specializuara të Kosovës. Fatmirësisht, Gjykata e Apelit e Tiranës refuzoi ekstradimin e tij në Hagë dhe, pas shumë presioneve dhe vuajtjeve që përjetoi ai dhe familja e tij, më në fund u lirua.

Duke pasur parasysh këtë të dhënë, kur lexova reagimin e tij, m’u kujtua një miku im, që kishte reaguar ndaj atyre, që prapa çdo gjëje shihnin fytyrën, dorën apo hijen e Edi Ramës. Për arsye se nuk dëshiroj ta përfshij në këtë polemikë, po e parafrazoj reagimin e mikut tim B.H.: “Reagimet e atyre që në shtatoren e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut shohin fytyrën e Edi Ramës, më kujtuan kohën kur pushtuesit serbë na kishin ndaluar të presim dru në pyjet tona, për t’u ngrohur në dimrin e acartë. Nga frika se mund të zbuloheshim, kur futeshim “ilegalisht” në pyll çdo lis na dukej si fytyra e rojtarit të pyllit”.

Prandaj simptomat paranojake që dalin në pah në reagimin kundër shtatores së realizuar nga artisti Gëzim Muriqi, rrjedhimisht edhe replika e Dritan Goxhajt kundër shkrimit tim, janë të kuptueshme: gjithkund shohin fytyrën, zërin, dorën dhe hijen e “persekutorit të tyre”!

Një karakteristikë e të prekurve nga sëmundja mendore e sindromit të Fregolit, është vjellja kundër atyre që nuk e interpretojnë realitetin sipas psikozës së tyre. Ankthi që i kaplon nga paranoja e “persekutorit”, që i ndjek dhe që shfaqet gjithandej për t’i torturuar, u bllokon kapacitetin e trurit për të menduar në mënyrë konstruktive dhe u shkakton një jashtëqitje nga goja të asaj që kanë në bark! Me një fjalë, si pasojë e “kapsllëkut” në kokë, shpërthejnë në logorre (diarre e fjalëve)!

Në kuadër të kësaj logorreje, Dritan Goxhaj i referohet “psikologjisë së aviacionit” dhe, nëpërmjet saj, dëshiron të shpjegojë “llogjikën” që kam përdorur “si mekanizëm mbrojtës” për “të justifikuar aktin si për veten time, ku kam qenë pjesëmarrës në këtë ceremoni, i ftuar nga vetë autori i shtatores, por edhe për të gjithë pjesëmarrësit e tjerë”.

Për hir të korrektësisë ndaj lexuesve, po sqaroj se për pjesëmarrjen në manifestimin madhështor të inaugurimit të shtatores në fjalë nuk kam pasur ftesë personale as nga autori i shtatores, siç shpif Dritan Goxhaj, as nga shoqata “Hora e Skënderbeut”, që organizoi mbledhjen e mjeteve financiare për realizimin e kësaj shtatoreje, dhe as nga nikoqiri i këtij manifestimi, kryetari i bashkisë Hora e Arbëreshëvet. Së bashku me bashkëshorten time kemi shkuar privatisht si shqiptarë, pasi u informuam nga mediet për organizimin e këtij manifestimi të organizuar në mënyrë të përkryer.

Mirëpo, të gjithë “shokët” dhe bashkëveprimtarët me të cilët kemi vepruar në kuadër të “lëvizjes politike ‘ilegale’- LPK-së”, e dinë fare mirë se, edhe në rast se do të kisha qenë i ftuar nga artisti Gëzim Muriqi, të cilin nuk e kam njohur dhe nuk e kam takuar asnjëherë përpara se të realizonte skulpturën e mrekullueshme të shtatores së Gjergj Kastriotit-Skënderbeut, nuk do të heshtja për ngjashmëritë eventuale të pamjes së shtatores së Heroit Kombëtar me të ndonjë personaliteti politik. Unë kam folur dhe ngritur zërin edhe në kohën kur në trojet shqiptare nën Jugosllavi, siç thuhet në Kosovë, “pasuli numërohej kokërr për kokërr”, e jo sot, ku e drejta për të shprehur mendimin i ka mundësuar lloj-lloj mushke të livadhisë si t’ia dojë qejfi.

Në vend që të lëshohet për së rrafshi dhe të shohë iluzionin e provokuar nga paranoja e të persekutuarit, Dritan Goxhaj ngjitet në qiell dhe harron se psikologjia e aviacionit, si drejtim i psikologjisë së aplikueshme, ka për qëllim të sensibilizojë pilotët për rreziqet që ndërlidhen me iluzionet që shfaqen si rezultat i ndërveprimit kompleks të fizikës, perceptimit njerëzor dhe teknologjisë, kur ata lundrojnë në qiell. Fatkeqësisht, edhe kur “zbret në tokë”, paranoja e pengon Dritan Goxhajn të lirohet nga “fjalët në hava”.

Ai harron kontekstin kohor dhe hapësinor ku ndodhet dhe nxjerr nga arsenali paranojak kërcënimin si “mekanizëm mbrojtës, duke vringëlluar Kodin Penal: “Në Republikën e Shqipërisë ka një nen në Kodin Penal që mbron cenimin e simboleve dhe emblemave kombëtare, dhe duke qenë se ju, por edhe të gjithë ne, e konsiderojmë Gjergj Kastriotin – Skënderbeun si Emblemë Kombëtare, çdo lloj simboli që nuk puqet me historiografinë e kohës dhe të Shqipërisë është cenim i kësaj embleme”! “Dhe shoku Bardhyl – vazhdon Dritan Goxhaj, – është marrë vetëm me ujkun, duke anashkaluar total yllin e Davidid në mburojën e Skënderbeut. Në asnjë riprodhim të sajin dhe as në versionin e saj origjinal nuk mban kjo mburojë një yll mbi kokat e shqiponjës. Edhe në këtë rast është tentuar të cënohet jo pa qëllim flamuri ynë kombëtar, kur dihet që flamuri ynë është flamuri i Skënderbeut”.

Mbetet e paqartë nëse Dritan Goxhaj kërcënon me nenin 268 të Kodit Penal të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë të vitit 1977, që sanksiononte masat ndëshkuese me gjobë ose me burgim gjer në tre muaj, për ata që cenonin simbolet kombëtare, në mesin e së cilave edhe flamurin kombëtar. Në rast se i referohet këtij kodi penal, atëherë Dritan Goxhaj, që konsideron se “flamuri ynë kombëtar është flamuri i Skënderbeut”, duhet ta ketë të vështirë të argumentojë se çfarë kërkonte ylli i kuq komunist me pesë cepa mbi shqiponjën e zezë dykrenore, sepse ky kod penal mbronte flamurin e përkufizuar me nenit 108 të Kushtetutës së Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë, të vitit 1976, ku flamuri ynë kombëtar “paraqet një fushë të kuqe me një shqiponjë të zezë dykrenore në mes, mbi të cilën është një yll i kuq me pesë cepa, qëndisur rreth e rrotull në ngjyrë ari”. Ndërkaq, nëse u referohet kodeve penale pas përmbysjes së regjimit komunist në Shqipëri, ato sanksiononin cenimin e flamurit të përkufizuar në nenin 14 të Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë të miratuar me referendum në vitin 1998, ku “flamuri kombëtar është i kuq me një shqiponjë të zezë dykrenore në mes”.

Dritan Goxhaj do ta ketë të vështirë të sqarojë gjithashtu se, përveç ngjyrës së zezë, çfarë ka të përbashkët shqiponja e flamurit kombëtar të ngritur më 28 nëntor 1912, me shqiponjat e flamurit të periudhës komuniste dhe asaj postkomuniste. Sidoqoftë, uroj të mos i shpallë të dënueshme me “kodin e tij penal”, për shkak se nuk kanë asgjë të përbashkët me shqiponjën e bardhë ose ngjyrë bronzi të vulave të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut, apo me yllin gjashtëcepash mbi shqiponjën dykrenore të vulës së Gjegj Kastriotit-Skënderbeut dhe ujkun nën kthetrat e shqiponjës në vulën e dytë të Heroit Kombëtar

Simbolet kombëtare janë rezultat i raportit të forcave në një kontekst të caktuar shoqëror dhe historik dhe duhet të vlerësohen në përputhje me rrethanat përkatëse. Ndërkaq, prezantimi artistik i simboleve është e drejtë ekskluzive e artistëve, pa marrë parasysh nëse dikujt i pëlqen apo nuk i pëlqen. Dritan Goxhaj duhet ta dijë se koha e diktateve të “llogjikës” së Andrei Zhdanovit, që veprat artistike të bëhen në përputhje me shijen dhe pikëpamjet ideo-estetike të Generalisimusit, ka perënduar përgjithmonë. As përdorimi i fjalës “shok”, as transkriptimi fonetik në variantin sllav “llogjikë” për fjalën “logjikë”, dhe as ëndrrat e tyre nostalgjike për të kaluarën nuk mund ta kthejë rrotën e historisë prapa! Ka vdekur njëherë e përgjithmonë periudha e “llogjikës” së diktatit dhe e kërcënimeve me kode penale ndaj artistëve!

Nëse Dritan Goxhaj dhe njerëzit e së njëjtë “llogjikë” nuk shohin simbolikën e lëkurës së ujkut të rrjepur mbi supin e shtatores së skulpturuar nga Gëzim Muriqi si një ndër elementet që paraqesin origjinalitetin e prezantimit artistik të figurës emblematike kombëtare të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut, por shohin Edi Ramën me lëkurën e dhelpërakut në shpatullat e tij, është mirë t’i drejtohen Doktorit dhe të gjejnë “shërim” të përbashkët nga epidemia e sindromit të Fregolit!

Sa më përket mua, asnjë element artistik në realizimin e Gëzim Muriqit nuk cenon Emblemën tonë Kombëtare! Përkundrazi! Origjinaliteti i punës së artistit e nxjerr figurën e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut nga “llogjika” e moçme e perceptimit uniform dhe e mishëron me gjeneratat e reja!

Madje edhe në rast se Gëzim Muriqi do të kishte vënë nën këmbën e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut puplat e ndonjë huti, nuk do ta cenonte aspak Heroin Kombëtar, por do t’i jepte një dimension artistik, që do ta ndërlidhte me aktualitetin që po kalojmë si shoqëri, ku lloj-lloj HUTI i jep të drejtë vetes të përdhosë një vepër artistike!

P.S.

Fatkeqësisht Gjergj Kastrioti-Skënderbeu nuk ka lënë ndonjë sqarim a porosi për Dritan Goxhajn, për arsyet e vendosjes së yllit me gjashtë cepa në njërën vulë dhe ujkun nën kthetrat e shqiponjës në vulën tjetër! Kjo do t’i kishte mundësuar “shokut” Dritan t’i jepte përgjigje fëmijës së tij 7-vjeçar” për këto çështje. Sa për arbëreshët, nuk kemi përse të brengosemi: ata e bartën në shpirt figurën e Heroit tonë Kombëtar dhe ua përcollën brez pas brezi edhe shqiptarëve të trojeve të tjera etnike.

Histeria paranojake që ka kapluar të sëmurët mendorë nga sindromi i Fregolit më kujtuan një barsoletë të viteve ‘90-të, të asaj kohe kur polarizimi ndërmjet Sali Berishës dhe Fatos Nanos kishte arritur kulmin.

“- Doktor, kanë vrarë Fatosin!”

“- E ka vrarë Nano!”, u përgjigj Doktori!

Me kaq i jap fund çështjes që lidhen me shtatoren e madhërishme të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut, të realizuar nga Gëzim Muriqi.

Nga Alban Selimi-Preshevë

Sot qe e degjova hoxhen e Sanxhakut qe shfaqe haptas qellimet islamizuese te Presheves shqiptare dhe nje grup injorantesh qe i duartrokisnin, ndjej obligim te ftoj gjithe politikanet ne Lugine te Presheves qe te kene guxim te distancohen nga qellimkqinj si ai.

Deklarata te tilla jane anti shqiptare dhe nuk kane per baze as religjionin islam dhe parimet e tij, por islamin radikal politik qe ka qellimin te na ndaje nga identiteti yne kombetar.

Eshte obligim i te gjitheve t’iu tregojne se nuk kane vend ne Presheve ata qe mesojne popullaten te thone: Ne nuk jemi shqiptare; jemi muslimane!!!

Eshte obligim edhe i prijesve fetare te distancohen nga nje njeri si ky, i rrezikshem dhe pjese e agjenturave qe shqiptaret duan t’i tjetersojne.

Po ashtu, Keshilli Kombetar Shqiptar qe po ben nje pune te mire ne Sanxhak ne ruajtjen e identitetit qe hoxhallare si ky me shekuj bashke me Serbine u perpoqen ta tjetersojne, duke lene pa gjuhe e deformuar identitetin, duhet t’iu tregoje shqipfolesve te veshur si predikues fetare se deklaratat e tilla te gatuara ne Akademine Serbe te Shkencave jane pjese e perpjekjeve shekullore per te na ndrydhe identitetin tone kombetar; por edhe ate fetar.

Lugina e Presheves kishte hoxhallare qe vdiqen nen flamurin Kuq e Zi. Kishte Sinan Maxheren qe la kuranin per te kape pushken e xhamadanin e qe vdiq per Shqipnine qe ai e donte te shtrire ne Lugine. Cili eshte vatani qe na predikon nje hoxhe si ky, i rrezikshem, shume i rrezikshem, shume shume i rrezikshem dhe paciperisht i poshter!

Nga Bedri Islami

Botuar në DITA

Është vështirë e përfytyrueshme, por, në të njëjtën kohë, e vërtetë. Të gjitha vrasjet dhe ngjarjet e rënda, që kanë pasur si shkak një kahje politike, kanë ndodhur duke qenë e pranishme ajo pjesë e saj që ka lidhje me opozitën e tanishme.

Ndoshta fillesa e saj ishte e tillë që nga ajo e ndodhur në Shkollën e Bashkuar të Oficerëve, menjëherë pas vendosjes së pluralizmit, ngjarja e Fushë Arrësit, ku banda të lidhur me politikën, disa të ardhur nga zonat afër qytetit të vogël, dogjën magazinat, dhe së bashku me to edhe shumë njerëz; shkatërrimi sistematik i gjithë pasurisë së shtetit shqiptar në 40 vite, me uzina, fabrika, kombinate, vreshta, plantacione, miniera; teoria e Çekut të Bardhë dhe e fillesës nga zero; kompozicioni drejtues ,“ ne qeverisim, bota na ndihmon”, vrasjet e 2 prillit 1991, ku nga vetë selia e tyre u akuzua si organizator një ndër njerëzit e saj më të besuar, Azem Hajdari;  ndodhitë në dërmimin e protestës së të majtës në vitin 1996, gjendja e jashtëzakonshme e vitit 1997 dhe dërgimi i forcave të mobilizuara të metingashëve të Veriut për të dërmuar banorët e jugut të Shqipërisë, shpejtësia me të cilën desh të hidhej në erë ura e Mifolit, vrasjet e ndodhura në qytete të ndryshme, satistikat e dhimbshme dëshmojnë mbi 3.800 të vrarë, rrahja e gazetarëve dhe djegia e selive të tyre, grushti i shtetit i shtatorit 1998, nxjerrja në pritë e Hajdarit, marshimi i falangistëve mbi godinat qeveritare, masakra e Gërdecit për hir të një pjese të familjes kryeministrore, vrasjet e 21 janarit….për vetë pushtetin kryeministror, vrasja e një militanti të së majtës në zgjedhjet politike të vitit 2021, krijimi i grupeve naziskine për mbrojtjen e votës, dhe tani, vrasja e një oficeri të policisë, pikërisht nga njëri nga naziskinët e opozitës, i cili, për më tepër, merret në mbrojtje nga deputeti i zonës.

Përse ndodhi kështu?

Asnjë nga ngjarjet e mësipërme nuk është zbardhur deri në fund, të gjitha kanë mbetur anonime. Megjithëse gjithëherë janë ditur fajtorët, përsëri nuk ka pasur të dënuar, e, për shumë prej tyre, as të hetuar.

Askush nuk është hetuar deri tani përse u hodhën në erë gjithë pasurië e krijuara, e së bashku me to edhe ato të forcave të armatosura, një pasuri që kishte vlerë miliarda dollarësh. Nuk ishte një vlerë  e krijuar nga nomenklautura e lartë komuniste, por nga njerëzit e zakonshëm, që i ishin përkushtuar vendit të tyre.

Njëjtë si me hidrocentralet që, kur nuk u hodhën në erë ose nuk u shkulën nga rrënjët, aty ku mundën, u shitën. Njëjtë si me minierat , që pasi u mbyllën, ato që mbetën, shkuan në duart e oligarkëve. Njëjtë si me fushat e naftës, që, nga pasuri e të gjithëve, u bënë para gjaku për një grusht njerëzish të lidhur me pushtetin.

Pa u bërë një vit nga ngjarjet e 2 prillit 1991, në pushtet erdhën pikërisht frymëzuesit, organizatorët e ndoshta aktorët e vrasjeve të 2 prillit. Asgjë nuk u zgjidh, asgjë nuk u zbulua. U dënuan disa të pafajshëm, vetëm për të qetësuar njerëzit dhe për të fshehur fajtorët e vërtetë.

Pushteti i PD-së bëri heronj ata që kishin djegur dhe nuk zbuloi ata që kishin vrarë. Nëse do të kishte ndodhur ndryshe, atëherë do të dihej adresa e tyre, ashtu si edhe frymëzimi i tyre. Raporti i mbajtur nga deputeti i PD-së, Emin Musliu akuzonte drejt për së drejti njerëzit që, përmes armëve të prodhuara në mënyrë artizanale në uzinën e dikurshme mekanike “ Drini”, kishin bërë vrasjen e Arben Brocit. Kush e vrau atë? Askush nuk e di, edhe ata që e dinin, tani mund të mos jenë më në jetë, ose të larguar që nga viti 1992 jashtë Shqipërisë. Ndonjëri prej tyre ende nuk ka riardhur në Shqipëri.

Ngjarjet e rënda që kanë ndodhur në Shqipëri kanë pasur gjithnjë autorë, por gjithnjë të mbetur në heshtje, enigmë e ditur, por e pa thënë, ku nuk kanë mundur të futen as prokuroria, as hetuesit, as gjykatat, që të gjitha të lidhura me pushtetin, përfitues nga pushteti dhe të korruptuar si ai.

Përse e djathta është vazhdimisht pjesë e këtyre ngjarjeve dhe shpesh herë autore e saj?

Gërdeci është njëra prej tyre. Shpërthimi nxori në dritë fatalitetin e pushtetit të lidhur me krimin dhe kryqëzoi pushtetin kryeministror. Ai dëshmoi se afër Tiranë,s një fshat ishte kthyer në geto, ku punonin edhe fëmijët duke luajtur me vdekjen. Sikur asgjë tjetër të mos kishte ndodhur, sikur as një shërthim të mos kishte pasur, vetë fakti i shfrytëzimit të fëmijve për një kafshatë bukë, çka ngjante vetëm në romanet e Dikensit, kërkonte ndëshkim meritor, pavarësisht se kush fshihej pas tyre, djali i kryeministrit apo vajza e një zëdhënësit të tij meskin. Krimi kishte emër, por emrin nuk guxoi ta përmendë askush.

Ndodhi 21 janari. Tani dihen të gjitha çfarë ndodhën. Shteti i doli zot krimit, dekoroi she shpërbleu vrasësit, kurse drejtësia, edhe pas rënies nga pushteti të Berishës, u bë palë me krimin. Heshtja është shenjë e pranimit të disfatës, aq më tepër në një rast të tillë. Çfarë ndodhi brenda selisë kryeministrore në 21 janar? Kush dha urdhër?

Në shkrimin e tij redaksional të ditës së djeshme, analisti i njohur Mero Baze, duke trajtuar vrasjen e një polici në detyrë, nga një pjesëtar i Mbrojtjes së Votës dhe deklarimet e deputetit opozitar Baçi në mbrojtje të tij, shënon se , “ Ky në të vërtetë është stili i Berishës, i cili kurrë nuk implikohet direkt në urdhërim vrasjesh apo dhunimesh, por u del zot kriminelëve që e bëjnë këtë më pas”.

Zoti Baze është nga njohësit më të mirë të Berishës. Për shumë vite ai ka qenë alter ego i tij dhe kishte një kohë kur nuk dihej se kush qeveriste, ai apo zoti Berisha. Ai e njeh mendësinë e tij, botën shpirtërore, mënyrën e qeverisjes. Por a implikohet direkt Berisha në urdhër dhënie vrasjesh apo dhunimesh?

Ekziston një inçizim nga metingu në Tropojë, që hapi siparin e një shumësi vrasjesh të djemve të kësaj zone. Në këtë inçizim zanor dëgjohet kreu i Rithemelimit, duke thënë për një nga vllezërit Haklaj se ,“ e dua gjallë ose vdekur”. Ndoshta për dikë nuk është implikim direkt, por çfarë mund të jetë?

Beson kush se gardistët kanë qëlluar vetëm me udhër të Ndrea Prendit, që ishte sy nxirë në atë moment, për të qëlluar drejt trupave njerëzorë? E vështirë të besohet? Mund të mendojë kush se këtë urdhër e ka dhënë Lulzim Basha? Lulzim Basha ka zot vetëm paratë e asgjë tjetër, asnjë trimëri, asnjë forcë, vetëm nëse është puna për të dekonspiruar apo sajuar , si në rastin e Shtëpisë së Verdhë! Mund të mendohet se vrasjet janë bërë pa një urdhër mbi shefin e gardistëve? Vështirë të besohet!

Po ashtu, vështirë të mendohet se lëvizja grusht shteti e shtatorit 1998 është bërë pa urdhër, ose zaptimi i RTSH është vetëm nga Spahiu i legalistëve! Mendon kush se Remzi Hoxha u zhduk se ashtu deshti Sefgjini? E vështirë të mendohet!

Ajo që ndodhi në qytetin e Elbasanit në 2021, edhe ajo që ndodhi para ak ditëve në një fshat të Fierit kanë për autorë dy njerëz, që, edhe pse mund të mos njihen me njëri tjetrin, kanë një farkues të përbashkët : Gazmend Bardhin. Njeriun që i ideoi këto grupe, të mbrojtjes së votës, si grupe desante, që, përmes armës kërkonin të ishin pjesë e pushtetit. Berisha vërtet i mbron këto njerëz pas krimit, por kush i dërgon drejt krimit?

Kush u jep forcë atyre dhe u premton mos ndëshkimin?  Se njerëz që janë të gatshëm të nxjerin armën, qoftë mes qytetit të Elbasanit, qoftë në një cep rruge të humbur, kanë një burim, një shtysë drejt krimit, që nuk është thjeshtë i ideuar nga një njeri i vetëm, por nga një sistem anti vlerash, që duhet të marrë fund.

Para se të jetë një bankën e të akuzuarit apo në burg njeriu që qëlloi në Elbasan, edhe ai ish punonjës i forcave të rendit në kohën e Berishës, apo i riu në Fier, nga një famlje e lidhur me vrasjet, metingash i opozitës, duhet të jetë njeriu që ideoi këtë strukturë, e pajisi me mjete, e joshi përmes pushtetit të së ardhmes, e mbrojti pasi kreu krimin dhe u bë palë me krimin.

Sepse një kriminel mund të dënohet, por, nëse nuk ndërpritet forca që marrin , joshja që u jepet, shtytja që kanë pas vetes, krimi mund të përsëritet.

E ngritur në sistem, dhuna është tipar i lëvizjes politike opozitare që në krye të herës.

Vitet nuk e larguan nga sistemi i ngritur, megjithëse forca nuk është e njëjtë.

Që të mos përsëriten gjërat duhet shembur sistemi. E mbani mend, dikur filloi me falangat në emër të Azem Hajdarit, veshur në të zeza, që u shnderruan pastaj në falangat e mbrojtjes së votës, që hedhin molotovë sot mbi një seli shtetërore, që nuk është shtëpia e askujt, që pasi vrasin, mbrojnë krimin, dhe që nesër, nëse do të jenë ndonjëherë në pushtet, do e amnistojnë atë.

Burimi

Gazeta Dita

Nga Shaban Murati– ka informacion nëse është ngutur ndonjë qeveri ballkanike t’i dërgojnë urime kryeministrit të ri serb Vuçeviç, qeveria e të cilit u miratua në 2 maj 2024 nga parlamenti i ri serb. Në fakt një gjest i tillë i nxituar diplomatik do të vlerësohej dhe përshëndetej shumë në Kremlin, sepse qeveria re serbe e Vuçeviçit ka dy zëvendëskryeministra rusë, Aleksandër Vulin dhe Ivica Daçiç. Ka një konsensus diplomatik ndërkombëtar se të dy zëvendëskryeministrat e mësipërm janë mercenarë nga më të besuarit rusë të Kremlinit në Serbi.

Zëvendëskryeministri Vulin është dekoruar tri herë nga Kremlini me dekoratat më të larta shtetërore për shërbime të posaçme ndaj mëmës Rusi. Atë e kanë dekoruar personalisht me dekorata të veçanta presidenti i Rusisë Putin, drejtori i Shërbimit Sekret Rus, FSB, dhe ministri rus i mbrojtjes. Nuk ka një shtetas rus, që t’i ketë marrë këto tre dekorata të larta në karrierën e tij zyrtare. Zëvendëskryeministri Daçiç është dekoruar me urdhërin më të lartë rus personalisht nga presidenti i Rusisë Putin për shërbime të posaçme ndaj Rusisë. Dekoratën më të lartë shtetërore ruse ka marrë nga preidenti rus Putin edhe ministri i qeverisë së re serbe Nenad Popoviç.

Kemi pra një qeveri të re serbo-ruse në Beograd, që sipas rrenave diplomatike të presidentit Vuçiç, e ka prioriritet integrimin europian të Serbisë në BE, megjithëse realisht e ka integuar Serbinë me Rusinë dhe me Kinën dhe madje po kërkon publikisht të fusë Serbinë në BRIKS, aleanca e krijuar sëbashku  nga Rusia dhe Kina. Nuk është rastësi që kryemercenari rus në Serbi, presidenti Vuçiç, e caktoi qeverinë e re me dy zëvendëskryeministra rusë. Presidenti serb Vuçiç është dekoruar në vitin  2019 nga presidenti rus Vladimir Putin me urdhërin e lartë “Aleksandër Nevski”, të cilin e kanë marrë vetëm pesë presidentë të pesë shteteve satelite të Moskës, që kanë dalë nga ish-Bashkimi Sovjetik. Për shërbimet e posaçme ndaj Rusisë Kremlini e ka vlerësuar lart pesidentin Vuçiç, njësoj sikur Serbia të jetë si pesë shtetet e tjera anëtare e organizatës ruse të “Unionit të Shteteve të Pavarura” të krijuar nga Kremlini me shtetet ish-republika sovjetike.

Presidenti Vuçiç po ia kalon çdo ditë miun serb nën mustaqet e diplomacisë perëndimore dhe e pa se ajo nuk po don të zgjohet nga gjumi i iluzioneve ndaj udhëheqjes aktuale të Serbisë. Ndaj Vuçiç jo vetëm vuri tre rusë të rëndësishëm për Kremlinin në qeverinë e re serbe, por ia përplasi në fytyrë sfidën Perëndimit, duke caktuar qëllimisht si anëtarë kabineti Aleksandër Vulin dhe Nenad Popoviç, të cilët janë sanksionuar non grata nga SHBA pikërisht për shkak të shërbimeve të tyre për Rusinë në Ballkan. Ironia është se presidenti  Vuçiç në muajin nëntor të vitit të kaluar e hoqi Vulinin nga posti i shefit të shërbimit sekret serb dhe në gjitha korridoret diplomatike perëndimore e trumbetoi dhe e shiti sikur po plotësonte një dëshirë të amerikanëve, të cilët nuk e donin Vulinin, që i shërbente interesave ruse në Serbi dhe në Ballkan. Pa mbushur gjashtë muaj nga e ashtuquajtura heqje e tij Vuçiç e emëron Vulinin tani në postin e lartë të zëvendëskryeministrit të qeverisë së re serbe.

Në vazhdën e talljes së tij shumëvjeçare diplomatike me Perëndimin Vuçiç i thotë SHBA dhe BE se ai po i vë mercenarët ruse në qeveri “për ta larguar Serbinë nga Rusia”. Një përrallë kjo, që kanë qejf ta dëgjojnë diplomatët e sklerozuar perëndimorë në Beograd.

Vuçiç luan melodinë naive europiane se Serbia ka prioritet integrimin europian. Presidenti serb, që caktoi dhe drejton qeverinë e re serbe me tre ministra të rëndësishëm rusë, ka të drejtën e plotë të tallet me BE dhe me diplomacinë perëndimore, që rrejnë vetveten dhe publikun e tyre me çfaqjen prestigjiative që “Serbia po ikën nga Rusia”. Natyrisht diplomacia perëndimore, njësoj si në përrallën e mbretit lakuriq të Andersenit, ka të drejtën të besojë se qeveria e re serbë me dy zëvendëskryeministra dhe një ministër rusë dhe me në president ultra filorus, do largohet më shpejt nga Rusia, sepse kështu duan të gënjejnë veten disa diplomatë europianë të BE ose të departamentit amerikan të shtetit. Sepse nuk mund të besojnë veshët idiotizma diplomatike të tilla kur një diplomat i lartë perëndimor deklaron edhe pas atentatit terrorist shtetëror të Serbisë në Banjskë të Kosovës se Serbia e don Amerikën më shumë se sa e don Kosova.

A është kjo miopi i diplomacisë perëndimore? Jo, është alibia e ndërgjegjëshme, që i jepet Rusisë për ta pasur nën influencën e saj Serbinë, “botën serbe” dhe “Ballkanin e hapur”. Mos harroni! Disa pazare të mëdha të diplomacisë së fshehtë të fuqive të mëdha bëhen edhe pa spektakle të vjetër gjeopolitikë si ai i Jaltës.

Marë nga DITA

shkruan: Kimete Berisha

Po shkoj në Manastir!

1. ‘Unë e di se prapë do t’vjen pranvera;

dhe do të çelin lulet përsëri;

closevolume_off
po për mua fushat janë me ferra;

jeta ime është ky manastir’

– Manastirit i kanë kënduar shqiptarët me afsh e me zemër t’plastë, ama manastiri në muzikën shqipe paraqitet si një qosh vetmitarësh, si streha e fundit e dashnorëve të braktisur, ku i braktisuri vishesh me të zeza dhe shkon atje e qan përgjithmonë për fatin e tij!

– Për Zotin nuk bëhet fjalë.

Shqiptari e gjen Zotin tek pasi që e humb dashnorin!

2. Shqiptarët e kanë edhe një fjalë të ‘urtë’ që thotë se:

– ‘Sa më afër fshatit të jetë manastiri, aq më të varfër janë fshatarët’.

Prandaj, qe sa mirë u bë tash, më larg manastirit, do të pasurohen fshatarët e Deçanit.

3. Manastiri i Deçanit është i Kosovës.

Nuk është Kosova e Manastirit.

Manastiri nuk është shtet që ia mori tokën Kosovës.

Por, historianët e Deçanit e shohin Manastirin e Deçanit si Manastir të Serbisë. Ata në fakt nuk janë historianë, janë meraklinjë të historisë, se historinë e shqiptarëve nuk e kanë shkruar shqiptarët. – Historinë e Kosovës e ka shkruar një amerikan.

4. E Ju, a e keni lexuar ju Vendimin e Gjykatës Kushtetuese për Manastirin e Deçanit?

Jam e sigurt që Jo.

Gjykata Kushetuese e Kosovës ka vendosur ta bëj valid vendimin e Millosheviçit për tokën e Manastirit të Deçanit!

Pasi që Gjykata Kushtetuese është me Metohinë kundër Kosovës, pse ekziston shteti i Kosovës…

– A ekziston shteti i Kosovës?

Derisa të sqarohet edhe ndonjë ditë se a është Kosova shtet…

– Çka tash?

Kush ka faj?

A ka faj Serbia që Gjykata Kushtetuese e Kosovës e çon në vend amantin e Millosheviçit…!

– Përveç njërit gjyqtar që nuk ka votuar (Bekim Sejdiu e kish emrin…duhet t’ia bëj folllow).

5. Shumë jeni mërzitur.

E di!

Shkoi Manastiri.

Por fotografia e vjetër me burra shqiptarë të ulur në oborrin e Manastirit mbetet kujtim i paharruar.

– A thua more Zot, pse ata burra rrinin ulur në oborrin e Manastirit…ditë’m drekë?

– Nuk mërzitet kush pse ‘shkoi’ toka derisa nuk e prek në megjën e tij shqiptarin….

Pasi që nuk janë mërzitur për Manastirin, janë gëzuar që Albin Kurti nuk e mbajti fjalën.

– Punë e madhe që Albin Kurti nuk e mbajti fjalën, si krejt shqiptarët para tij,…

Besa-besë e Albin Kurtit është punë për të…

Por, pyetja është:

– Pse Gjykata Kushtetuese e Kosovës u bë me Millosheviçin!

– Për t’u dukur ‘e mirë’, Gjykata Kushtetuese nganjëherë merr ndonjë vendim social në favor të shqiptarëve..të varfër, të ulur në bar…

6. ‘Gjenerata Z’, as që e di për çka bëhet fjalë

(dhe ky është problemi më i madh që gjeneratës së Re nuk i intereson Liria, Shteti, Pavarësia…

përveç feja që ka depërtuar në ‘Gjeneratën Z’, asnjë dije tjetër.

7. Ndërkohë që Millosheviçi për së vdekuri e mori Tokën e Manastirit, hoxha Shefqet Krasniqi në ato çaste e shpjegonte në detaje se a e prishë Ramazanin nëse merr ilaçe nga prapa…

– Ky është muaj i shenjtë por njerëzit janë dhe mbesit mëkatarë, kështu që…

Im Westen nichts Neues!

8. Me Ligjet e Millosheviçit shteti i Kosovës i ka lënë pa pensione shqiptarët!

Se, shqiptarët që nuk ia kanë paguar tatimin Millosheviçit, shteti i Kosovës i ndëshkon, nuk ua jep pensionin e plotë.

– E, kush ka faj tash?

Kush po i detyron shqiptarët t’i zbatojnë ligjet e Millosheviçit kundër shqiptarëve!

9. Ky Eskobari.

Doli si kauboj nga western-spaghetti, erdhi në Kosovë me hu në krahë dhe ia tharbi hundën Albin Kurtit:

– Nëse n’dakik nuk ia jep tokën Manastirit të Deçanit, Kosova nuk hyn në KE,

që domethënë se Kosova nuk do të lejohet të marrë pjesë në Eurovizion.

– Kryeministri Kurti u frikësua për herë të parë publikisht, shpirtërisht i dhimbset karriera, prandaj e pranoi Vendimin e Gjykatës Kushtetuese, duke thënë se Vendimi për të është i papranueshëm.

– Albini e pranoi Vendimin, ama vetja e tij nuk e pranoi Vendiimin.

E quajti ‘Vendim të çuditshëm’!

– Nuk është as i çuditshëm, është fyes, është Vendim tamam për një popull primitiv.

– Mbrëmë në orën katër të mëngjesit ma nxori gjumin ky Vendim…

shprehjet që përdor Gjykata, si pjesëzen përforcuese: ‘bile’…

– Në një Vendim që figuron pjesëza ‘bile’!

Bile-bile, ka mundur të jetë edhe më keq…

– Dhe, konstatimin se ‘Gjykata nuk është e nevojshme të ekzaminojë nëse ka pasur shkelje të ca neneve të Kushtetutës dhe ca neneve të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut’.

– Jo moj, s’ka nevojë të verifiikohen nenet, se po të besojmë…

10. Escobari e di serbishten, prandaj e di se ku iu dhemb serbëve.

Se edhe unë besoj se nuk mund të dashurohesh në dikë që nuk di t’ia përkthesh idiomat.

– Serbët janë të palumtur, dhe fajtor është Albin Kurti, tha Eskobar.

Dhe e porositi kryeministrin që menjëherë t’i bëj serbët të lumtur.

– E rrahu kryeministrin me fjalë, sa mundi, por edhe me gjeste.

E la për fund të takohet me të, Albin qershia mbi tortë.

– Po bën zullum, Eskobar. Po.

Po sillet sikur në Amerikë s’ka mbetur kush përveç tij.

– Dhe para se të takohej me Vjosa Osmanin, Escobar shkoi te busti i Ibrahim Rugovës…

për të treguar se i vetmi shqiptar që i pëlqen atij është i vdekur.

– Escobar, përdori edhe metoda të tjera për ta bërë xheloz Albin Kurtin.

Fotografia e tij me opozitën, ishte provokacija, por mënyrë efikase për ta trembur Albin Kurtin…

se Amerika ka me kë të kryej punë, o djalë.

11. Këta që merren me fe, këta kënaqen, veç hanë, pinë dhe mbajnë vajs.

Kurrë asnjë punë në jetë nuk e kryejnë.

– Kam ndjesinë se në jetën e kaluar kam qenë motër nderi, sepse jam shumë e ndershme…

Njëherë, në Patriarkanën e Pejës, i gjeta murgeshat në oborr, duke zier nën hije patate me kazana, era dhè….dhe kotësi, dembelica e që marrin rrogë për t’u lutur.

12. Por, me buallica autoktone po na buzëqesh fati.

Ministri Peci i ka zbuluar dy buallica autoktone, askush nuk e di se qysh i ka hetuar se janë autoktone…

dhe i ka vizituar ato.

I ka gjetur buallicat në lloç.

Pasi i ka analizuar kapacitetet e tyre, ka vërejtur se ato do të na dhurojnë qumësht.

– Peci i ka gjithë ato fjalë miradije për buallicat, por asnjë fjalë të mirë për Ramushin.

Peci me polici do ta largoj për zhelesh nga objekti i Ministrisë së Bujqësisë, Ramushin, por Ramushi s’do të largohet nga aty.

– Në një zyre të Ministrisë së Bujqësisë u pa një kukull cullak!

Kjo e komplikon situatën edhe më shumë!

P.S. Dhe, qaj, me zemër të

përvëluar,

paskam dasht’ oj nanë njeriun e gabuar!

Nga Shaban Murati

Greqia zyrtare, që nga viti 1991 i emigrimit masiv të shqiptarëve e deri më sot, nuk ka lënë rast zyrtar e fjalim zyrtar pa na përmendur se na ka mbajtur me bukë, duke pranuar emigrantët tanë të vilnin ullijtë dhe domatet greke. Në Greqi numuri real i emigrantëve shqiptarë është rreth 250 mijë vetë.

Udhëheqësit shqiptarë të të dy llojeve të qeverive, të kompleksuar nga ndjenja e inferioritetit ndaj Athinës, nuk kanë lënë takim zyrtar, bisedim dhe raste dypalëshe pa i falenderuar me përunjësi qeveritë greke “për bukën”. Në diplomaci kjo don të thotë të krijosh me duart tuaja hipotekën artificiale diplomatike te Greqia.

Italia zyrtare, që nga viti 1991 i emigrimit masiv të shqiptarëve e deri më sot, nuk e ka përmendur  kurrë në asnjë rast se “na ka mbajtur me bukë” dhe na bëri nderin, që pranoi emigrantët tanë. Në Itali numuri i emigrantëve shqiptarë i afrohet një milion vetave. Udhëheqësit shqiptarë të të dy llojeve të qeverive nuk kanë falenderuar me përunjësi qeveritë italiane. Italia zyrtare nuk e bëri kurrë hipotekë diplomatike për Tiranën pranimin e emigrantëve shqiptarë.

Greqia zyrtare ka ndërmarrë si politikë shtetërore një nga konvertimet më të mëdha masive të dhunëshme fetare të shqiptarëve. Si asnjëherë më parë në historinë mijravjeçare të kombit tonë konvertimi u dhunshëm fetar i shqiptarëve u shoqërua në Greqi dhe nga Greqia me konvertimin e dhunshëm etnik të shqiptarëve. Dhjetëra mijra e qindra mijëra shqiptarë përveç identitetit fetar humbën edhe identitetin etnik, gjë që përbën një nga fatkeqësitë më të mëdha kombëtare të kombit tonë. Nëpërmjet dhunës së urisë, të dëbimit, të shkopit të policisë dhe të kishës ortodokse greke, Greqia detyroi dhjetra mijra emigrantë shqiptarë të ndërronin fenë dhe të pagëzoheshin ortodoksë, të ndërronin emrat, që ua kishin vënë prindërit, me emra grekë, ndërruan edhe kombësinë. Është konvertimi më negativ masiv i shqiptarëve, që u detyruan të ndërrojnë njëkohësisht fenë dhe kombin, dhe të humbin në asgjë.

Italia zyrtare nuk e bëri kurrë një konvertim fetar dhe kombëtar të dhunshëm të emigrantëve shqiptarë dhe ata kanë sot të njetin identitet fetar dhe shqiptar siç kishin para se te shkonin në Itali nga Shqipëria. Nuk ndodhi kurrë me asnjë emigrant shqiptar në Itali, që nën presionin zyrtar, të vendit të punës, të policisë apo të kishës katoilke, të detyrohej të ndërronte emrin, fenë dhe kombësinë, qoftë dhe një shqiptar i vetëm emigrant.

Politika, diplomacia, historia, shkenca dhe shoqëria shqiptare duhet të nxjerrin mësimet e duhura ekzistenciale nga pervoja historike me njerin dhe tjetrin fqinj. Gjeopolitika shqiptare nuk duhet t’i harrojë kurrë këto mësime, që na vijnë nga historia e re e popullit tonë.

Gazeta Dita