Barometri diplomatik-– Nga Prof.Dr.Mehdi HYSENI

-Unë Ilir  (Halit) Konushevci, Gjeneralmajor dhe Hero i Kosovës, armikun  serb e prita me plumba, jo me dolli, as me lule, as me paqe, as me gosti, as me llafe, duke  e përqafiuar dhe duke bërë tregti e  allishverishe, duke u pasuruar me Serbi, e ju ç’bëtë për mua dhe për vëllezërit e mi heronjë dëshmorë, Hazir (Avdyl) Malaj dhe Ahmet (Hajriz) Krasniqi, që na vrau Serbia me serbofilët e saj në Shqipëri (1998)?

Pse, për  2 dekada rresht, asnjëherë, askush nuk kërkoi drejtësi për ne, e as për familjet tona, kush na vrau dhe pse na vrau?

-E, ju të gjithë  përfitues të lirisë, që ua sollëm  me pushkët dhe me jetët tona, pse qe 21 vjet, nuk iu vrau ndërgjegjja, që për ne të kërkoni drejtësi në Kosovë, në Shqipëri dhe në Evropë, që terroristët vrastarë të nxirren para gjyqi për të dhënë llogari për aktet e tyre  monstruoze kriminale antinjerëzore  dhe antishqiptare.

Ku mbeten organiztat, shoqëritë civile joqeveritare për të drejtat dhe liritë e njeriut, bashkëmendimtarët, bashkëveprimtarët dhe  bashkëluftëtarët  heronjë dhe patritotë, të cilët qe 21 vjet nuk u kujtuan, që të ngrihen në asnjë protestë  demokratike paqësore e të kërkojnë drejtësi nga institucioent  shtetërore të Kosovës, të Shqipërisë dhe të Evropës për të zbardhur “enigmën”  e vrasjes së tre heronjve të Kosovës, Ilir Konushevci, Hazir Malaj dhe Ahmet Krasniqi, të cilët ranë viktima të terrorizmit politik në Tropojë dhe në Tiranë (1998).

-Turpi, padrejtësia dhe pandërgjegjeshmëria nuk paskanë kufi, ja, kaluan 20 vjet, qëkur ranë dëshmorë këta heronj për lirinë e Kosovës, e askush nga elita lideriste politike shtetërore dhe nga ajo akademike as në Tiranë e as në Prishtinë nuk e pa të arsyeshme, të morlashme, të ligjshme, humane dhe demokratike, që të ngrejë zërin kundër PADREJTËSISË  për moszbardhjen e vrasjes politike të këtyre tre heronjve të UÇK-së, përkatësisht të Kosovës 1998-2018).

Syndromi vetëmohues, harrojnë patriotët shqiptarë vajtojnë  viktimat serbe !  

“Tiranë, 16 Janar –  Presidenti i Republikës së Shqipërisë Ilir Meta, shpreh keqardhjen e thellë dhe dënon ashpër vrasjen e politikanit serb të Kosovës, Liderit të Iniciativës Qytetare (Liria, Demokracia dhe Drejtësia), Oliver Ivanoviq. Presidenti Meta shpreh gjithashtu besimin se autoritetet përkatëse do ta zbardhin sa më parë këtë akt kriminal dhe do të venë vënë përpara drejtësisë autorët.”http://www.zhurnal.mk/content/?id=1811615552573)

Çfarë paradoksi absurd dhe iracional, në vend se presidenti, Iliri Meta, kryeministri i qeverisë, Edia Rama, kryetari i kuvendit, Gramos Ruçi dhe ministri i Jashtëm i Shqipërisë, Ditmir Bushati, të kërkonin hapjen e procesit gjyqësor për zbardhjen e vrasjes politike terroriste të 3 heronjve të Kosovës, Ilir Konushevci, Hazir Malaj dhe Ahmet Krasniqi, hipotekë kjo, e cila qe 20 vjet rëndon mbi supet e sistemit të drejtësisë në Shqipëri (1998-201), këta kërkojnë urgjentisht zbardhjne urgjente të aktorëve të vrasjes së lidferit politik serb, Oliver Ivanoviq, i dyshuar dhe i burgosur për krime të luftës në Kosovë!

Vajtojnë Ivanoviqin, injorojnë heronjtë e Kosovës!?

-Pse Shqipëria e fsheh dhe e hesht terrorizmin politik ndaj Ilir Konushevcit, Hazir Malës dhe Ahmet Krasniqit, kurse rrufeshëm e dënon terrorizmin serb ndaj Ivanoviqit?! –Nuk është ky turp, padrejtësi, paradoks dhe antihumanizëm?!

Të kuptohemi, dhe të bindemi njëherë e përgjithmonë se drejtësia nuk është e rezervuar vetëm për serbët, përkatësisht vetëm për pushtuesit sllavë ballkanikë, por, për të gjithë popujt e botës. Prandaj, shqiptarët për asnjë çmim nuk duhet vrarë vetëveten për llogari dhe për interesa pushtuese të asnjë armiku qoftë i madh apo i vogël, qoftë i brendshëm apo i jashtëm.

Krimi nuk amnistohet, qoftë i kryer në kohë lufte a në paqe

– Logjikisht, çdo njeri normal, duhet dënuar krimet e terrorizmit dhe të gjenocidit kudo që shfaqen në botë. Mirëpo, gjithmonë, duhet nisur nga e afërta e pastaj, të shkohet te e largëta (së pari, duhet fshirë oborrin tënd, pastaj të kërkosh fshirjen e oborrit të huaj).

Pretekst për të shkruar ca rreshta në këtë temë, ishte reagimi si “rrufeja” i pushtetarëve shqiptarë nga Tirana dhe nga Prishtina ndaj vrasjes së Oliver Ivanoviqit (kryelider i partisë (Liria, demokracia dhe drejtësia) në Mitrovicë, më 16 janar 2018, të cilët me të drejtë e denoncuan një krim të tillë, ashtu sikurse Beogradi zyrtar dhe BE-ja etj.

Mirëpo, ajo që krijoi përshtypje të veçantë në opinionin publik ballkanik, ishte reagimi urgjent denoncues i shtetarëve dhe i liderëve politikë të Shqipërisë dhe të Kosovës.

Në Shqipëri, të parët reaguan: presidenti Ilir Meta, kryeministri Edi Rama dhe ministri i Jashtëm Ditmir Bushati, si dhe kryeliderë të partive politike (Lulzim Basha nga PD dhe Monika Kryemadhi nga LSI).

Në Kosovë reaguan presidenti Hashim Thaçi, kryeministri Ramush Haradinaj dhe kryekuvendari Kadri Veseli, të të gjithë e dënuan vrasjen e kryeliderit politik serb Oliver Ivanoviq, me mesazhin, që sa më parë të zbulohen kryersit e këtij akti kriminal.

Krejt në rregull, si Prishtina, ashtu edhe Tirana kanë të drejtë të kërkojnë që të zbulohen autorët e krimit ndaj viktimës Oliver Ivanoviq. Mirëpo, lind pyetja, pse shtetarët dhe liderët politikë të Shqipërisë nuk ishin kaq të shpejtë dhe efikas për zbulimin e atentateve terroriste politike, të kryera kundër heronjve të Kosovës, Ilir Konushevci, Hazir Mala dhe Ahmet Krasniqi, që për motive dhe për interesa politike u vranë mizorisht në territorin e Shqipërisë në maj dhe në shtator të vitit 1998.

Si mund të jesh hero i një populli dhe i një shteti, e të mos zbulohet se kush ishte vrastari i tij?!

-Tanimë u bënë 20 vjet (1998-1999) institucionet dhe organet e sistemit politik dhe të drejtësisë së Republikës së Shqipërisë kanë heshtuar dhe bllokuar aktet terroriste kundër heronjve të Kosovës, Ilir Konushevci, Hazir Mala dhe Ahmet Krasniqi, kurse më 16 janar 2018, si vetëtima kërkuan denoncimin dhe zbulimin urgjent të vrasësve të Oliver Ivanoviqit (kryeliderit politik serb të “Liria, Demokracia dhe Drejtësia”).

Prandaj, të nderuar pushtetarë të Kosovës dhe të Shqipërisë, ashtu siç po kërkoni, që me procedurë të shkurtër të zbulohen vrasësit e liderit politik serb Oliver Ivanoviq, duhet të kërkoni edhe zbulimin e vrasjeve makabër të heronjve të Kosovës, Ilir Konushevci, Hazir Mala dhe Ahmet Krasniqi, sepse vetëm në këtë mënyrë mund ta bindni Evropën, Amerikën dhe tërë botën, se nuk pajtoheni me krimet e terrorizmit kushdo që të jenë kryerësit, projektuesit dhe urdhërdhënësit e tyre.

-Vetëm kështu mund ta mbroni drejtësinë, ta nderoni kombin, shtetin dhe atdheun, sepse fshehja e së vërtetës dhe e drejtësisë përbën krim dhe dënim qoftë sipas së drejtës së brendshme, ashtu edhe sipas së drejtës ndërkombëtare.

Sa më sipër, prapë shtrohet pyetja, ku është drejtësia këtu, për serbin Ivanoviq urgjentisht u ngrit në këmbë e gjithë leva shtetërore e Shqipërisë dhe e Kosovës, kurse për vrasjen e heronjve të Kosovës, Ilir Konushevci, Hazir Mala dhe Ahmet Krasniqi, qe 20 vjet (1998-2018), as pushteti e as mileti nuk kërkojnë verdiktin e drejtësisë!?

Pse në këto raste kanë dështuar politika dhe drejtësia, kjo nuk është e çuditshme, por, pse deri më sot, askush nga elita klasës akademike “çile guri gojën”?!

-Kjo është tejet brengosëse, e turpshme dhe për çdo gjykim, të harrohen heronjtë e Kosovës, të cilët flijuan jetet e tyre për lirinë e Kosovës! – Ku është ndërgjegjja, pse elita akademike qe 20 vjet nuk kërkon drejtësi për zbardhjen e këtyre rasteve nga ana e shtetit shqiptar, ose nga institucionet ndërkombëtare?!

Deshi apo nuk deshi, drejtësia e Shqipërisë, duhet të flasë, sepse vrasjet e tilla nuk janë vetëm çështje e brendshme e Shqipërisë, apo e Kosovës, por janë të sanksionuara edhe me të drejtën ndërkombëtare sipas së cilës mbajnë përgjegjësi pushtetarët e këtyre dy shteteve nëse nuk zbardhin krimet e tilla të terrorizmit.

Duke qenë se, Ilir Konushevci dhe Ahmet Krasniqi janë heronjë të shpallur nga Kosova dhe të dekoruar nga Shqipëria, lind pyetja, si është e mundur, që të mos kërkohet zbardhja e vrasjes së tyre në Shqipëri(1998), duke qenë se nuk jetojmë në kohën e egërsisë dhe të fiseve mbase Shqipëria është shtet i mirëfilltë, që ka ligje dhe kushtetutë të veten?

Pavarësisht nga kalkulimi i “hesapeve” të politikës së pushtetarëve të Shqipërisë dhe të Kosovës, klasa akademike shqiptare, si dhe çdo shqiptar ka të drejtën morale dhe ligjore ta ngrejë zërin, duke kërkuar nga drejtësia e shtetit shqiptar zbardhjen e ratsve tragjike të heronjve të Kosovës, Ilir Konushevci, Hazir Mala dhe Ahmet Krasniqi.

Duke qenë se ne nuk jemi as gjykatës, as investigues e as avokatë, e drejta jonë morale dhe ligjore si pjesëtarë të shoqërisë shqiptare, është të kërkojmë drejtësi për viktimat e terrorizmit politik, Ilir Konushevci, Hazir Mala dhe Ahmet Krasniqi, sepse është e turpshme, absurde, amorale, antiligjore, antikushtetuese dhe antihumane, që në kohë paqeje, të mos ketë Drejtësi për këta heronj të Kosovës, të cilët flijuan jetët e tyre për linë e Kosovës.

Veç tjerash, nëse Shqipëria hesht edhe më tej, duke mos zbardhur krimet e theksuara ndaj këtyre dëshmorëve të Kosovës, atëherë, pa dyshim se, do t’i mbetet borxh historisë kombëtare shqiptare dhe drejtësisë, si dhe do të përballet me pengesat dhe me vështirësitë për të hyrë në Bashkimin Evropian (BE), i cili nuk pranon shtete me bagazh të një hipoteke të tillë të terrorizmit politik, pavarësisht se kush dhe, për çfarë interesash fshihet pas tij, edhe pse kanë kaluar jo më pak se 20 vjet (1998-2018)

Korrupsioni është një e keqe e madhe në jetën politike, shtetërore dhe shoqërore, në Kosovë dhe në Shqipëri. Institucionet shtetërore, kombëtare dhe vendore, ekonomia, arsimi, para së gjithash arsimi i lartë, shëndetësia, madje edhe institucione shkencore e artistike kombëtare janë vatra të korrupsionit politik dhe ekonomik.

Oligarkia sunduese, oligarkët e lartë dhe vendorë, janë kampionët e korrupsionit. Ata janë të pandëshkueshëm pavarësisht sa marrin mito, pavarësisht sa plaçkisin e sa rrëmbejnë, pavarësisht sa vjedhin, pavarësisht sa shkelin Kushtetutë e ligje, sa kapin shtet, prokuror, gjyqësor. Në vend të tyre për mito, për korrupsion prej njëqind, njëqind e pesëdhjetë a dyqind eurosh ndëshkohen ndonjë mësues, ndonjë profesor, ndonjë mjek, ndonjë polic, ndonjë individ tjetër duarshkurtër, por jo ata, duartgjatëgishtore të të cilëve kapin pamatshëm shumë.

Korrupsioni është një e keqe aq e madhe saqë sociologë, psikologë dhe politikologë të pavarur a servilë e quajnë kancer i shoqërisë. Ku lulëzon korrupsioni s’mund të ketë demokraci, thonë ata.

Korrupsioni në Kosovë ka shtrirje kohore më të gjatë se në Shqipëri. në Kosovë korrupsioni ishte shumë më pak i ndëshkueshëm se në Shqipëri në radhë të parë sepse rendi politik shoqëror në Jugosllavi, e kjo do të thotë edhe në Kosovë, ishte më “liberal” në përgjithësi, prandaj ishte më liberal edhe ndaj korrupsionit. Por, edhe në Shqipëri, menjëherë pas rënies së komunizmit, korrupsioni do të fillojë të lulëzojë shpejt. Partitë e reja, të djathta e të majta, që do të krijohen në Shqipëri dhe në Kosovë, do t’i frymëzojnë në mos jo të gjithë, së paku një numër të dukshëm të udhëheqjeve të tyre, që të mendojnë jo vetëm se si ta bëjnë politikën, por edhe sesi të përfitojnë materialisht për mirëqenien e shtuar të familjeve të tyre e dikur edhe të të afërmve, miqve e bashkëpartiakëve të tyre. Frytet e punës së tyre, pasuritë e tyre do të dëshmojnë se parim i politikës së tyre është bërë thënia: njëherë vjen vera kah dera. Dhe, këtë verë që u ka ardhur do të bëjnë çmos që ta shfrytëzojnë në çdo mënyrë, pa zgjedhur mjete, në terr, në mjegull e në dritë.

Në Kosovë në atë kohë, mbas krijimit të partive të reja, ishte një parti, ishte Lidhja Demokratike e Kosovës, që kishte shumë anëtarë, që në të vërtetë kishte trashëguar gjithë anëtarët e Lidhjes së Komunistëve të Kosovës, që dinin mirë se çka krejt mund të bëhej e çka s’mund të bëhej, s’duhej të bëhej! Por ata dinin mirë edhe se si mund të bëhej ajo që ndalohej të bëhej. Që prej ditëve të para të krijimit të saj, Lidhja Demokratike e Kosovës ishte një parti e qulltë që luante një rol kryesisht të zbehtë opozitar ndaj Partisë Socialiste të Serbisë në krye me Sllobodan Millosheviqin, që bëhej e aftë kur ishte fjala për përdorimin shumë duarlirë të pasurive që i kishte përdorur Lidhja e Komunistëve. Për shkak të gjendjes politike në të cilën gjendej Kosova atëherë, për shkak të dhunës e të terrorit të regjimit të Millosheviqit, shqiptarët i shikonin plotësisht të heshtur disa sjellje, veprime, vendime të LDK-së, që ishin plotësisht korruptive, dhe ishin ashtu korruptive sepse shfrytëzoheshin për privilegje të papranueshme, të ndëshkueshme të njerëzve kryesorë të kësaj Partie qoftë në udhëheqjen qendrore, qoftë në udhëheqjet e disa organizatave të saj bazë nëpër komuna. Sjelljet dhe veprimet korruptive në Kryesinë dhe në Këshillin e Përgjithshëm të LDK-së, të mbuluara me propagandë qesharake atdhetare, do të ndikojnë që populli të bëhet jo vetëm i mënjanërishëm (indiferent), por, kur e kur, një pjesë e dukshme e tij, edhe fare mirëkuptues ndajkorrupsionittë asaj Partie pavarësisht çfarë përmasash dhe çfarë pasojash do të mund të kishte ai.

Me pasurimin e lehtë e të shpejtë, në të vërtetë me pasurimin misterioz të disa anëtarëve të LDK-së, me pasurimin e disa të tjerëve me ndihmën, a më mirë të thuhet me ndërmjetësimin e disa zyrtarëve serbë në Kosovë dhe në Serbi, me shitjen e dëshmive të shkruara një numri të madh të rinjve tanë me të cilat dëshmohej se ata detyrohen të emigrojnë prej Kosovës sepse rrezikohen prej rekrutimit në Armatën Jugosllave, më vonë serbo- malazeze, me blerjen e shtëpisë së kryetarit të LDK-së me trepërqindëshin e dhënë për arsimin prej qytetarëve si dhe me privilegje e lukse të ndryshme të disa zyrtarëve të kësaj partie në kushte të pushtimit, në të vërtetë do të fillojë “popullorësia” e korrupsionit në partitë tona dhe më vonë, pas çlirimit, në shtetin e Kosovës!

Në të vërtetë historia e turpshme e korrupsionit në Kosovë fillon me sjelljet korruptive dhe me korrupsionin e kryetarit të Lidhjes Demokratike të Kosovës dhe suitës së tij, që u kishte rënë në sy edhe diplomatëve amerikanë.

Me kohë korrupsioni do të bëhet sistem si në Kosovë ashtu edhe në Shqipëri. Vetëm kur korrupsioni bëhet përbërës sistemor, i “ligjshëm”, i rendit politik shoqëror dhe kushtetutar juridik mund të ndodhë pasurimi i njerëzve politikë për një vit a disa vjet pa qenë të ndëshkueshëm, siç ka ndodhur në Kosovë e në Shqipëri.

Fuqitë pushtetore, duart e gjata dhe mendjet e shkurtra të një numri pushtetarësh, qendrorë dhe vendorë, do ta kenë fjalën e parë dhe të fundit gjatë vendimmarrjeve në të gjitha fushat e jetës: në punësim, në përparim individual e kolektiv, në shpërblim e çmim në administratën qendrore e komunale, në diplomaci, në ekonomi, në arsim, në shëndetësi, në kulturë, në shkencë, në sigurim e polici, në gjyqësor, në ndërtimtari, në shitblerje të pasurive të përbashkëta, kombëtare. E të tjera. E të tjera të ngjashme e të pangjashme.

Edhe fondet e ndryshme, kombëtare e ndërkombëtare, edhe huamarrjet e huadhëniet, edhe tenderët, dikur të quajtura konkurse – të gjitha këto, shumë të nevojshme për zhvillimin e Kosovës dhe të Shqipërisë, do të bëhen lëndë e madhe, e shtrenjtë, për të cilën do të vendosë fuqia ndikuese, madje, vendimmarrëse e heronjve shtetërorë të korrupsionit.

Është edhe një e mirë tjetër e përgjithshme, shumë e rëndësishme për zhvillimin e Kosovës dhe lulëzimin e korrupsionit – investimet e të gjitha prejardhjeve. Dhe, siç thuhet, në këtë fushë do të lulëzojë një korrupsion i dyanshëm: korrupsioni i heronjve vendorë dhe korrupsioni i heronjve ndërkombëtarë, kryesisht evropianë, me punë koloniale në Kosovë!

Po burimi më i frytshëm i korrupsionit janë të ashtuquajturit tenderë prej komunistëve të quajtur konkurse. Aty korrupsioni jepet e merret në mënyra vështirë të zbulueshme sepse jepet e merret kryesisht pa dokument të shkruar dhe kryesisht me para në dorë. Për këtë arsye zyrtarët e ndryshëm qoftë edhe drejtorët e vegjël, posa ulen në karrigen që u dhurohet, e para që bëjnë është shpallja e tenderit në qoftë se u është dhënë ajo mundësi! Tenderët në Kosovë e në Shqipëri shumë zyrtarit ia kanë bërë fytyrën zift përgjithmonë.

Të gjitha këto janë forma të korrupsionit të paligjshëm, ilegal. Por, në Kosovë dhe në Shqipëri do të lulëzojë dhe një lloj korrupsioni, që mund të quhet i ligjshëm, legal! Në këtë korrupsion të ligjshëm, legal bëjnë pjesë privilegjet e ndryshme që kryetarët e ndryshëm, më së pari ata të kuvendeve e qeverive, i krijojnë vetes e, pastaj, edhe disa të tjerëve: ministrave, zëvendësministrave, deputetëve, sekretarëve e sekretareshave, këshilltareshave, këshilltarëve e zëvendëskëshilltarëve, ambasadorëve, diplomatëve të tjerë, shefave, drejtorëve, bordexhinjve e sa të tjerëve. Rrogat e tyre palejueshëm të larta, si të mos ishin Kosova dhe Shqipëria, të varfra siç janë! Pensionet palejueshëm të larta të të gjithë këtyre zyrtarëve në krahasim me pensionet e kolegëve të tyre, fjala vjen, në universitetet publike! Ushtrimi i disa punëve njëkohësisht! Pjesëmarrja në disa këshilla drejtues njëkohësisht, por kryerja e punëve në disa prej tyre jo vetjakisht po përmes asistentëve! Sigurimi i titujve të ndryshëm në bazë të konfliktit të interesit! E të tjera. Shembulli më neveritës për arritjen e titujve më të lartë shkencorë në sajë të konfliktit të interesit është kryeministri i sotëm i Kosovës i cili, megjithëse analfabet i shkencës, por duke qenë kryetar i kryeqytetit të Kosovës, i Prishtinës dhe, njëkohësisht, kryetar i Lidhjes Demokratike të Kosovës, në sajë të servilizmit të ushtruar në mënyrë shkollore në kohën e pushtimit serb të grupit privatizues të Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës, do të bëhet anëtar korrespondent e, mandej, edhe anëtar i rregullt i kësaj Akademie: i Akademisë së Shkencave e Arteve të Preshevës!

Korrupsioni në Kosovë dhe në Shqipëri do të bëhet lehtë i dukshëm dhe lehtë i prekshëm. një numër i njerëzve të politikës do të pasurohen shumë, shumë dhe do të pasurohen lehtë e shpejt, kush për një, kush për dy, kush për tri e kush për pesë a dhjetë vjet. Ata do të mund të quhen pasunarë të mëdhenj në Kosovë e në Shqipëri, pasurinë e të cilëve, të luajtshme e të paluajtshme, do ta përbëjnë: shtëpi të mëdha, luksoze, në të cilat do të jenë të instaluar edhe ashensorë, shtëpi, me shumë tokë – ara, livadhe, male, shumëhektarëshe, që prej fqinjëve quhen ferma, ndërtesa me shumë banesa të shitura a të dhëna me qira, banesa të ndryshme – deri në shtatë banesa të blera, në disa ndërtesa, që jepen me qira, hotele, motele,restorante, kafiteri, pompa të benzinës, ara e livadhe shumëhektarëshe, shitore, klube sportive, në të cilat zyrtarët zakonisht janë aksionarë, miliona euro, dollarë a frangazvicerane të deponuara në banka të jashtme me emrat e ndonjërit prej familjarëve a të kujt tjetër më shpesh se në emrin e vet apo, mund të jetë, edhe të huazuara me fajde osetë varrosura në oborret e shtëpive, të kasolleve apo në arat e livadhet afër shtëpisë!

Heronjtë e korrupsionit nuk janë pasuruar vetëm në mënyrat e sipërpërshkruara shkurtimisht vetëm mbasi janë bërë të pushtetshëm. një numër i tyre janë pasuruar edhe para se të pushtetoheshin dhe janë pasuruar kështu, para se të pushtetoheshin, duke keqpërdorur, e thënë shkurt shqip, duke vjedhur e plaçkitur, ata që e kishin këtë mundësi, tre përqindëshin e “qeverisur” prej ministrit të financave në Qeverinë e Bujar Bukoshit – ata të Lidhjes demokratike të Kosovës dhe fondin Vendlindja thërret – ata të udhëheqjeve të mëvonshme të partive politike të krijuara prej pjesëtarëve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe FARK-ut!

Megjithëse janë krijuar disa struktura që kanë për detyrë të hulumtojnë korrupsionin, janë krijuar prej pushtetit apo janë vetëkrijuar, farë rezultatesh deri tani ato nuk kanë dhënë dhe, sipas të gjitha gjasave, nuk do të japin. Në sajë të “hulumtimeve” të tyre janë ndëshkuar për korrupsion disa mësues, disaprofesorë, disa mjekë, ndonjë laborant, ndonjë ndihmësmjek, ndonjë nëpunës i vogël, por asnjë zyrtar i lartë! As anëtarët e këtyre organeve, as prokurorët, as gjykatësit nuk i lejojnë vetes të merren me heronjtë e korrupsionit!

Pse nuk i lejojnë vetes të merren me ta? Përgjigjja më e shpeshtë që dëgjohet në opinion është: sorra sorrës nuk ia nxjerrë sytë! Nuk është kjo e gjithë përgjigjja, thonë disa të tjerë. Anëtarët e atyre këshillave, ata prokurorë e gjyqtarë, të zgjedhur edhe ata nga vija partiake, nuk merrem me hulumtimin e pasurisë së heronjve të korrupsionit sepse e dinë se çka do të mund t’u ndodhë mandej, mbas hulumtimit të këtillë!

Siç mund të shohim dhe siç mund të dëgjojmë në televizione dhe siç mund të lexojmë në disa gazeta, korrupsioni është fjalë që e përdorin shumë shpesh edhe heronjtë e korrupsionit. duke e përdorur aq shpesh këtë fjalë të mallkuar ata duan t’i krijojnë bindjen opinionit: e para, se sa shumë u vjen keq pse në Kosovë ka korrupsion dhe, e dyta, se sa shumë janë duke e luftuar korrupsionin – me fjalë, që vetë e kanë bërë sistem!

Por, siç dihet, korrupsioni nuk luftohet me fjalë. Sikur korrupsioni të parandalohej, të pakësohej, të mënjanohej, të zhdukej me fjalë, me fjalë të qytetarëve më shumë se të pushtetarëve, atëherë Kosova dhe Shqipëria do të bëheshin shembulli më i shkëlqimtë prej të cilit do të mësonin vendet e tjera se si, me çka, në çfarë mënyrash, mund të çliroheshin prej kësaj të keqeje, që është bërë sëmundje e veçantë, e madhe, e vendeve të prapambetura në Ballkan, në Afrikë, në Azi dhe në Amerikën Latine. Kosova dhe Shqipëria nuk mund të bëhen shembull i tillë i luftës së suksesshme ndaj korrupsionit sepse, siç u tha, korrupsioni këtu është ngritur në sistem.

Sikur korrupsioni në Kosovë dhe në Shqipëri të mos ishte ngritur në sistem, sikur këtu disa trajta të korrupsionit të mos ishin legalizuar, sikur korrupsioni këtu diku-diku të mos mbulohej me ligje e vendime, kurse gjithkund me heshtje zyrtare, nuk do të ndodhte që Kuvendi i Kosovës, fjala vjen, ta dëgjojë i heshtur, pa reaguar fare, edhe pse është financues i drejtpërdrejtë i saj, informatën e paraqitur në mbledhjen e tij, se në Akademinë e Shkencave dhe të Arteve të Kosovës, më saktë të thuhet në Akademinë e Shkencave e të Arteve të Preshevës, prej gjithsej njëzet e katër anëtarëve korrespondentë dhe të rregullt, dymbëdhjetë janë udhëheqës kryesorë të një partie –të Lidhjes demokratike të Kosovës dhe të partisë satelite e saj – të Partisë Fshatare të Kosovës, të futur në Akademi në kohën e dhunës e të terrorit të regjimit të Sllobodan Millosheviqit në Kosovë – disa prej tyre, kurse disa të tjerë – menjëherë pas luftës. Domethënë: si ata liderë (prijës) të Lidhjes demokratike të Kosovës ashtu edhe ata liderë (prijës) të Partisë Fshatare të Kosovës, pavarësisht a janë futur në Akademi në kohën e dhunës e të terrorit të Sllobës, Sllobodanit, a në kohën e sundimit të LDK-së ata janë bërë akademikë në bazë të konfliktit të interesit, kurse para luftës, në kohën e Millosheviqit, janë bërë akademikë edhe më turpshëm!

Sikur korrupsioni të mos ishte bërë sistem në Kosovë nuk do të mbetej pa e dënuar, rëndë, njëri prej ishëve, njëri prej ish-kryetarëve të Kuvendit të Kosovës, i cili aq shumë e kishte stolisur me korrupsion kryetarllëkun e tij. institucioni i quajtur Auditori gjeneral do ta konstatojë në të ashtuquajturin draft- raportin e tij në vitin 2005 se ky kryetar i Kuvendit të Kosovës, me mjete të Kuvendit të Kosovës, kishte bërë ç’ka s’kishte bërë: kishte ndrequr dhëmbët e vet, kishte blerë syze, kishte paguar kaftjalle, dreka, darka e argëtime në restorante të ndryshme të Kosovës, kishte blerë dy gjeneratorë të mëdhenj – njërin për shtëpinë e tij në Prishtinë, kurse tjetrin për vilën e tij në Brezovicë, kishte paguar servisimet e këtyre gjeneratorëve, u kishte blerë rroba pjesëtarëve të stafit të tij personal, u kishte blerë rroba pjesëtarëve të stafit të Kuvendit, u kishte blerë veshje dhe mbathje sportive grave të stafit administrativ! Ky i ashtuquajturi Auditor gjeneral e paraqet në atë draft-raportin e tij edhe korrupsionin e këtij kryetari të Kuvendit të Kosovës e të personelit të tij në blerjen e veturës së blinduar, misteri blerës i së cilës nuk është sqaruar plotësisht kurrë, edhe në tenderimet e ndryshme për ndërtimin e Vilës “madhështore” në Gërmi, në të cilën, si shpresohej, do të çlodheshin e do të zbaviteshin përfaqësuesit më të lartë të Presidencës, të Kuvendit, të Qeverisë, të ministrive, të Prokurorisë, të Gjykatave, të Policisë, të Sigurimit e të Akademisë së Shkencave e të Arteve të Kosovës, që edhe më tej po funksiononte si të ishte Akademi e Shkencave dhe e Arteve e Preshevës!!!

Sikur korrupsioni të mos ishte bërë sistem, sikur institucionet politike e shtetërore të Kosovës të donin ta luftonin korrupsionin, atëherë hapi i parë i bërë në këtë luftë kundër sëmundjes më të rëndë, më infektuese dhe më komprometuese të shtetit të Kosovës do të ishte nacioalizimi i shtëpisë së ish kryetarit të Lidhjes demokratike të Kosovës dhe “president” i Kosovës nën dhunën dhe terrorin e regjimit të Sllobës, Sllobodan Millosheviqit, Ibrahim Rugovës – nacionalizimi i kësaj shtëpie prej shumë qindra metra katrorësh, të blerë e të rishtuar me dinarët dhe markat e zhvatura prej fukarenjve shqiptarë në Kosovë apo të ikur në Evropë! Por, jo, të korruptuarit nuk do ta nacionalizojnë shtëpinë e bërë me korrupsion të prijatarit të korrupsionit në Kosovë, për korrupsionin e të cilit një diplomat amerikan do të thotë se mund të mësohet sa duhet sidomos në Uashington.

Por jo, jo, pallatin e madh të Ibrahim Rugovës të ndërtuar e të rishtuar me korrupsion të madh, nuk do ta nacionalizojnë pushtetarët e korruptuar dhe nuk do ta nacionalizojnë sepse mandej do të detyroheshin t’i nacionalizonin të gjitha pronat e patundshme të vetes dhe të tjerëve të krijuara ashtu, me korrupsion të madh.

Sikur korrupsioni të mos ishte bërë sistem nuk do të ndodhte që ministri i Kulturës, Rinisë dhe Sporteve të Kosovës të shkonte në tetor të vitit 2016 në fakultetin filologjik ku edhe është pedagog e të kërkojë prej Këshillit Mësimor që ta propozojë kandidat për anëtar të Akademisë së Shkencave e të Arteve të Kosovës, thuajse s’kishte dëgjuar kurrë se privilegjet e sendërtuara në bazë të konfliktit të interesit përbëjnë korrupsion të rëndë në çdo vend demokratik përpos në këtë demokracinë tonë totalitare që zbatohet si demokraci skllavopronare!

Sikur korrupsioni të mos ishte bërë sistem në Kosovë e në Shqipëri nuk do të ndodhte që shumica e qytetarëve të dinë se cilët janë të korruptuarit e posteve të larta politike e shtetërore e këtë të mos e dinë dhe të mos marrin masa kundër tij ata që janë caktuar për ta ditur dhe ata që janë caktuar për të marrë masa kundër tij!

Peshqit e mëdhenj, ndërkaq, janë të pakapshëm në ujërat e turbullta të korrupsionit-sistem. Si të mos jenë? Po ata janë të mbrojtur jo vetëm prej organeve të tyre, por edhe prej pushtetit të tretë – gjyqësor. Kështu, fjala vjen, para afër dy vjetësh, kur flitej për pasuritë, firmat, fermat dhe “aksionaritë” e kryeministrit të sotëm të Kosovës, një prokuror, i lartë, nuk më kujtohet vetëm i kryeqytetit apo i krejt Kosovës, doli në televizion e tha: “është e vërtetë se janë të dyshimtë disa ministra dhe zëvendësministra, por nuk është i dyshimtë kryeministri!” Kur e dëgjova këtë deklaratë të këtij prokurori m’u kujtuan prokurorët në ish Jugosllavinë, prandaj edhe në ish-Kosovën socialiste vetëqeverisëse, në të vërtet neostaliniste, kur ata, prokurorët, na tregonin se sa të ndëshkueshëm ishin studentët e të gjithë të rinjtë që merrnin pjesë në demonstratat kundër dhunës e terrorit të regjimit të Millosheviqit e se sa të merituar ishin zyrtarët që çonin policinë kundër tyre dhe intelektualët që i dënonin si armiqësore dhe kontrarevolucionare kërkesat e tyre për Kosovën Republikë.

Si, atëherë, mund të luftohet korrupsioni?

Si të gjitha të këqijat e tjera politike e shoqërore, ashtu edhe e keqja e quajtur korrupsion mund të luftohet, mund të pakësohet, mund të parandalohet në qoftë se nuk mund të zhduket plotësisht, njëherë e përgjithmonë, në një mënyrë të provuar në disa vende të tjera jo vetëm në kontinentin evropian dhe kjo mënyrë quhet hulumtim i pasurisë së të pasuruarve lehtë e shpejt për një vit apo për disa vjet. E para, do të duhej të miratohej ligj,ligj përkatës për hulumtimin e prejardhjes së pasurisë. E dyta, do të duhej të krijohej institucion përkatës për atë hulumtim të pasurisë, që e bën të mundshëm miratimi i ligjit në fjalë. E treta, pasuria e krijuar në mënyra të paligjshme, fshehurazi, mistershëm, me mjete të palejueshme, në mënyra që quhen korruptive, duhet të shpallet e paligjshme dhe të nacionalizohet. E katërta, të pasuruarit në atë mënyrë, të cilëve u nacionalizohet pasuria, duhet të dënohen prej gjykatës përkatëse.

Nuk ka dyshim se në këtë mënyrë do të krijoheshin pengesat ligjore dhe morale që njerëzit, të cilët shkelin Kushtetutë e ligj, skrupuj e moral shoqëror, të pasurohen lehtë e shpejt, me mjete të palejuara, në mënyra korruptive.

Por, që të krijohen bazat ligjore për luftën kundër korrupsionit, shteti duhet të jetë shtet i së drejtës, çka, mjerisht, njëqind e një herë mjerisht, nuk është ende Kosova.

Ne qytetarët, ne, sovrani, jemi fajtorë, pse korrupsioni në Kosovë dhe në Shqipëri është e keqe aq e përshtrirë, aq e madhe aq sa zyrtarë të lartë të Bashkimit Evropian e kanë quajtur korrupsion pandemik.

Siç dihet, siç flitet e siç shkruhet qindra vjet në Evropë, vlerat e së cilës aq shpesh i theksojmë, qytetarët e jo institucionet shtetërore janë bartës burimorë të sovranitetit. Për këtë arsye kur institucionet veprojnë keq dhe korruptohen apo nuk veprojnë si duhet dhe e lejojnë korrupsionin, qytetarët duhet të reagojnë, të reagojnë duke kërkuar të çlirohen shoqëria e shteti prej tyre: prej përfaqësuesve të korruptuar të këtyre institucioneve të korruptuara.

Kot flitet për korrupsionin, kot quhet pandemik, kot harxhohen fjalë për luftën kundër korrupsionit në qoftë se nuk krijohet ligj dhe nuk krijohen kushte për hulumtimin e pasurive të pushtetarëve më të lartë politikë e shtetërorë dhe në qoftë se pasuria e krijuar me korrupsion duke u shfrytëzuar pozitat politike e shtetërore nuk sekuestrohet.

Marrë nga libri “Pushteti i korruptuar-protagonistët dhe viktimat“. 2016

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike ([email protected])

Të mendosh (pse e shkruaj këtë letër) është një trajtim eksperimental i sasive të vogla të energjisë, ashtu si një gjeneral që lëviz figura miniaturë mbi një hartë para se me vu trupat e tij në veprim.

***

Nuk pritet që politik-bërësit analfabetë shqipfolës të heqin dorë vullnetarisht nga interesat vetjake dhe punojnë për të mirën e vendit, qysh e kanë obligim. Ata do të vrisnin edhe prindërit e vet nëse ua rrezikojnë interesat e tyre. Prandaj, kur e dimë se me çfarë krijesash kemi të bëjmë, lypset mobilizuar opinionin publik për t`i neutralizuar ata bastardë me defekte të bashkëlindura të trurit. Natyra ka gabuar rëndë që i ka lindur, është dashur t`i abortojë.

Gati e gjithë ajo tufë e madhe bagëtish në Shqipëri, Kosovë, FYROM-it dhe trojet tjera, janë një kastë e të korruptuarve, të lidhur me krimin e organizuar. Vasal, sidomos të atyre barbarëve grekë dhe serbë; ndryshe, pelegrinazh fals që me flamujt, uniformat dhe armët luftarake të tyre, hyjnë pa leje në trojet tona. Dhe, terrorizojnë jugun e Shqipërisë dhe Veriun e Kosovës. Por edhe shkelin mbi dinjitetin tonë kombëtar. Ndërkaq, dylberët tanë heshtin. Ose rreshtohen pas tyre. Të gjithë. Pozitë e opozitë. O fëmijë të brezit të errët, o pemë të rënë nga drunjtë e gjymtuar!

T’i kthejmë Kombit krenarinë e qenies së vet të papërsëritshme.

Mercenarët shqipfolës janë krijesa të mjerueshme, të shitura, pa ndjeshmëri për popullsinë e tyre, dhe ata kanë humbur të gjithë kuptimin e shëndoshë dhe nuk kanë një perceptim të plotë të realitetit! Ata me decenie po varfërojnë, terrorizojnë, vjedhin, copëtojnë, poshtërojnë, shesin dhe shkatërrojnë në tërësi atdheun e përbashkët tonin, që nuk do të trashëgohet nga brezat e ardhshëm të shqiptarëve por nga pushtuesit gjakatarë, nëse nuk i arrestojmë sa më sa më shpejt të jetë e mundur. 

Shqiptarëve autokton u grabitet atdheu, gjuha, kultura, e ardhmja dhe trashëgimia, nga udhëheqësit e tyre, të cilët në lidhje me armikun vuajnë nga kompleksi i vlerës së ulët. Për të mirën e Mesjetës, barbarizmit, terrorizmit dhe mosfunksionimit. Një sistem i përhapur dhe i korruptuar, i cili në dy deceniet e fundit është bërë një sëmundje që importon kancer. Një shtet krejtësisht i çmendur dhe surrealist. Një gjendje krejtësisht e çmendur dhe joreale. Ndërsa situata është përshkallëzuar pothuajse jashtë kontrollit, në një projekt transformimi ideologjik dhe megalomani, pa procesin demokratik ose ankorimin, është koha e duhur të çlirohemi nga shkaktarët e së keqes.

Njeriu pa emocione, nuk mund të luftojë për asnjë ide; për të luftuar është e domosdoshme të duam atë për të cilën luftojmë, dhe të urrejmë atë kundër së cilës luftojmë. 

***

Si do të vepronin shtetet tjera (normale) evropiane nëse do të kishin një krizë serioze të brendshme?

Ajo që njerëzit mendojnë dhe bëjnë privatisht është një çështje për individin. Nëse njerëzit duan të jenë naiv pavarësisht nga të gjitha rrethanat e jashtme që tregojnë se duhet të jenë vigjilent ose kritik, askush nuk mund t’i ndalë ata.

Është për individin të zgjedhë, por është edhe individi i cili duhet të marrë përgjegjësinë në kuptimin e pasojave që një përçmim i tillë i hapur ose mohimi i realitetit nënkupton. Ata janë një rrezik për veten e tyre.

Megjithatë, nëse shtetet udhëhiqen nga njerëz naiv dhe të thjeshtë, shpesh në një mënyrë spekulative, manipuluese ose cinike, mund të kenë pasoja serioze për një komb të tërë. Ata janë një rrezik për shoqërinë.

Në rastin më të keq, ajo (shoqëria) mund të hapet për krime shpërthyese, anarki, luftë civile ose luftë në shkallë të gjerë me vendet fqinje. Nëse mediat dhe politikanët, insistojnë në një mënyrë jo-morale dhe cinike, që shoqëria kolektivisht të shtyhet në një mohim të realitetit në emër të një lehtë-besimi, nuk ka asnjë mënyrë tjetër rrugëdaljeje përveçse policia, udhëheqësit e ushtrisë dhe shërbimet e sigurisë ta thonë (bëjnë) të veten. Kjo është kur fusha e tyre e ekspertizës dhe kompetencës janë aktualizuar. Ajo në fakt është një pjesë e kontratës që ata kanë hyrë. Dhe ata duhet ta bëjnë këtë para se të ndodhë fatkeqësia, jo shumë kohë më pas. Fakti është se është detyra e tyre e dënuar të paralajmërojnë, pavarësisht nëse ata guxojnë apo jo. Megjithëse një gjeneral ose udhëheqës policor shkarkohet për të treguar të vërtetën, është më mirë që ai të marrë ngarkesën. Me sa duket, shumë prej tyre edhe e kanë bërë atë. Ata u hoqën nga sistemi i karrierës, sepse ata atdhedashës, për shkak të qëndrimit mirëdashës, të përgjegjësisë për popullin dhe vendin e tyre, si dhe besnikërinë ndaj pozitës së tyre, e hoqën tehun nga goja. Unë e di se është e lehtë të thuhet kjo, dhe unë nuk dënoj asnjë prej zotërinjve në një pozicion të lartë që nuk guxon, por asnjë nga këto nuk ndryshon parimin e asaj që kam shkruar këtu. Le të filozofojmë pak mbi temën. Cila është më logjike apo heroike? Të sakrifikosh në kohë paqeje për të shmangur një katastrofë ose për të sakrifikuar në kohë lufte kur katastrofa tashmë ka ndodhur? A nuk kërkon një guxim më të madh nga një njeri për të shpëtuar kombin nga shkatërrimi para se të vijë, pavarësisht çnderimit dhe shqetësimit afatshkurtër ose afatgjatë, sesa të japë jetën e tij në veprim të vërtetë lufte? Natyrisht, është gjë e keqe për t’i vënë këto dy skenarë kundër njëra-tjetrës, sepse të dyja veprimet janë heroike në kohën dhe rolin e tyre, por unë megjithatë ende e bëj këtë për të ilustruar një poen. Natyrisht, ka edhe një ushtar apo civil që jep jetën e tij në luftime heroike për të shpëtuar të tjerët. Por ama kur është fjala për ata njerëz që janë ulur në majë të piramidës dhe kanë më shumë shikueshmëri dhe njohuri, ata duhet të veprojnë në kohë. Një vendim i tillë kërkon burrin e vet. Guximi dhe trimëria prej kohësh nuk është më një virtyt që është vendosur lartë në ideologjinë e shtetit shqiptar dhe mentalitetin e shqiptarëve.

Është një nder më i madh për një njeri që (nëse është e mundur) të drejtojë anijen larg nga një fatkeqësi që shihet qartë se qëndron atje përpara, sesa të tregojë guxim pasi qëllimisht ose pa ndërprerje e ka drejtuar atë në ujërat e papastra, ndërkohë që një stuhi ishte në rrugën e saj.

Ashtu si ushtarët profesionist që e dinë se ata mund të rrezikojnë jetën e tyre dhe të vriten në luftë, edhe udhëheqësit e forcave të mbrojtjes dhe të sigurisë duhet të jenë të gatshëm të sakrifikojnë vendet e tyre të punës dhe emra të mirë dhe reputacion në kohën e paqes, për të shpëtuar vendin e tyre. Nëse pas kësaj, popullata pasive-indiferente ose politikanët e pandërgjegjshëm vazhdojnë t`i injorojnë paralajmërimet e tyre, të paktën askush më vonë nuk mund t`i fajëson për moszbatim të detyrës udhëheqësit që morën përgjegjësinë për të mirën e atdheut. Pastaj nuk kanë gjak të pafajshëm në duart e tyre. Asnjë djalë ose vajzë, nëna ose baballarë, gjyshe apo gjyshër nuk do të flijohet në paqe apo kohë lufte nga politikë-bërësit e çmendur të pavetëdijshëm ose nga politikanët vetë-respektues dhe vetë-mohues, banal, të gërditshëm dhe patetik, të cilët tërësisht injorojnë ose fshijnë të gjitha sinjalet e dukshme të rrezikut. Edhe sikur t`i kishin qëllimet e mira nuk mund t’i justifikojnë ato.

Ish ligjëruesi i Katedrës së Historisë, Enver Hoxhaj, i cili brenda një viti akademik nuk gjente kohë të vinte jo më shumë se katër a pesë herë në ligjërata, humbje që na kushtoi ne studentëve, edhe atë  duke vrapuar pas karrierës së tij politike, tashmë një politikani që din ti jep “kritika” edhe shteteve evropiane. Deklarimet kontroverse të ditëve të fundit rreth deklarimit për heqjen e vizave se “Nëse s’jepen, atëherë ka islamofobi dhe ka albanofobi nga BE-ja”, janë për tu shqetësuar dhe për më tepër për të treguar se në çfarë gjendje është diplomacia jonë. Se dikur ishte vet Ministër i Jashtëm dhe që shumë (s)ka pasur suksese në këtë punë e ka dëshmuar koha. Tani skena politike në Kosovë ka sjell në politikën e jashtme një person që vetëm diplomacinë mund ta ketë ëndërr dhe dëshirë, por, gjithsesi i mirë do të ishte për të shkuar si ambasador në shtetet afrikane apo arabe dhe assesi si Ministër i Jashtëm i shtetit tonë kur dihet se subjektiviteti ndërkombëtar i Kosovës është drejtpërdrejt i lidhur me shtetet perëndimore-krishtere.

Sjellja e Behxhet Pacollit si ministër, që nëpër takimet e jashtme më shumë lobon për interesa personale ekonomike të bizneseve të veta se sa për çështjen e Kosovës, si dhe mundësinë që qendrat universitare ti kthej në  qendra religjioze, ka bërë diplomacinë e shtetit tonë në këtë gjendje që e kemi. Kjo nuk është vetëm dobësi e një “Pacolli” të quajtur deri më tani si person me preferenca të hapura orientale por, është një hendikep i një vizioni të qartë i gjithë skenës politike të Kosovës, që nuk e kanë të qartë rrugën drejt BE-së si dhe ajo që është më kryesore të kuptuarit se jetojnë në një kontinent evropian dhe se dielli për ta lind nga perëndimi ashtu sikur dikur e përkufizonin rilindasit tanë.

 Ky vizion politik i skenës politike të Prishtinës ka bërë që sot më e rëndësishme tek një shumicë e rinisë shqiptare të jetë fjala e një imami se ajo e një mësuesi, dhe tani së fundmi që po deklarohen disa politikan të Prishtinës se do ta shqyrtojmë qasjen ndaj BE-së, tregon jo seriozitetin e rrugës së tyre të ndjekur ndaj BE-së. Duhet kuptuar skena politike e Kosovës se rruga drejt BE-së, nuk është rrugë që ne mund të bëjmë diplomaci sikurse Serbia, pasi qe për ne BE-ja është integrimi i natyrshëm dhe mbi të gjitha shpëtimi nga influenca sllavo-turke. Kështu që rruga drejt BE-së për ne është vetë shpëtimi ynë si komb si dhe rruga e vetme dhe vlerat tona të përbashkëta ndër shekuj.

Qëndrimi i Zëvendëskryeministrit të Kosovës Enver Hoxhaj, se gjoja Evropa paska “albanofobi”, nuk qëndron aspak. Kjo është një deklaratë për të mbuluar vetëm dobësitë politike të shtetit tonë që ne shqiptarët e Kosovës nuk po mundemi ti tejkalojmë. Zëvendëskryeministri Hoxhaj, po harron të thotë se ambasadat e Kosovës gjithandej nëpër Evropë janë të stërmbushura me familjar të politikanëve e që mund të jenë çdo gjë tjetër por assesi diplomat dhe aspak profesionist. Stafe që tërë ditën vrapojnë kafeneve nëpër shtete të ndryshme e bëjnë shpenzime enorme, shtrojnë dreka e darka për familjarë e miq të tyre. Kjo qasje nepotike klanore kanë bërë që në disa shtete ambasadat e Kosovës janë bërë sikur prona private të disa subjekteve politike dhe individëve nga Kosova, duke ditur kapacitetet për të mbuluar një fushatë dhe të bërit diplomaci në bazë të kapaciteteve politike dhe ekonomike që ka Kosova. Se nëpër ambasada i rehabilituan të gjitha ata politikan që nga Kosova shpeshherë i dërguan për t’ia mbyllur “gojën” pasi që këtu ishin si delikuent të papërshtatshëm politik sipas një pjese të skenës politike, apo se ishin prishës të planeve të  tyre, pastaj se rrezikonin numrin nëpër qeveri apo ministri për të mbushur sipas përkatësisë së militantëve partiak dhe ku ti rehatonin i dërgonin që të gjithë nëpër stafe diplomatike e që në fakt nuk kanë asnjë kualifikim elementar për këtë segment të politikës së jashtme.

Të mos flasim që shteti i Kosovës dhe Akademia e Shkencave të Kosovës janë të fjetura sa i përket lobimit për subjektivitetin e Kosovës në arenën ndërkombëtare, gjersa shteti fqinj armik  i yni, Serbia ndan fond të veçantë për këtë segment dhe natë e ditë lobon në dëm të çështjes së Kosovës. Liderët institucional të shtetit të Kosovës dalin me deklarata skandaloze se shteti serb po ndërmerr ofensiva diplomatike kundër Kosovës, kjo është më se e vërtet, por fajtorët jemi ne pasi defensiva jonë dhe dhënien e mundësisë po ia japim premisën kundërshtarit tonë që edhe të ketë suksese në këtë drejtim. Kurse diplomacia jonë e jashtme nuk është në gjendje që as tek mërgata jonë e jashtme në shkollat shqipe të dërgoj libra falas për nxënësit shqiptar. Se kapaciteti i mërgatës sonë po keqpërdoret nga Turqia dhe Serbia tashmë është e qartë ku së paku në tre muaj nga mërgata shqiptare nëpër shtetet të ndryshme të Evropës po hap nga një xhami, në vend se të shkojnë këto mjete dhe ky kontribut për shkollën shqipe, kjo gjithsesi është refleksion në mungesë të një diplomacie të mirëfilltë të Kosovës. Është për të ardhur keq se edhe në marshimin për Preshevën ishin pjesëmarrës dhjetëra qytetarë, dhe nuk pamë askend nga skena politike e Kosovës.

Edhe pse Serbia ka një diskurs të politikës së jashtme shumë aktive dhe në dëm të çështjes së Kosovës, këtë të drejtë politika e jashtme e Kosovës nuk po arrin as për së afërmi ta vë në binarët e saj të duhur kur dihet se shumë më të lehtë e ka Kosova që në këtë diskurs të depërtoj tek shtetet e ndryshme duke pasur parasysh që shteti serb ka kryer krime dhe gjenocid ndaj popullatës së Kosovës. Diplomacia e jashtme e Kosovës po vuan nga sindroma i inferioritetit, dhe nga petku religjioz i stigmatizuar nga vetëvetja dhe nga vizioni jo i qartë i një politike gjithëshqiptare në Ballkan dhe rrjedhimisht evropiane. Lëshimet e diplomacisë kosovare  pas dy dekadash po i shfytëzon shteti serb, dhe  me diplomacinë  e saj po i ka dyert e hapura të ulet në shumë vende të ndryshme evropiane e botërore edhe atë me temën e caktuar me ambicie hegjemoniste ndaj Kosovës. Kurse diplomacia jonë struket nga stigma religjioze, e ka mbetur vetëm në mëshirën e aleatëve tanë perëndimor edhe atë shpesh herë duke u qortuar nga disa politikan nga Prishtina se “gjoja këta njohin çështjen shqiptare të Kosovës më mirë se sa ata”.

Se a janë shtetet evropiane islamofobe, qëndron kjo tezë tashmë e dëshmuar ndër vite, por, e qëndrueshme në argumentet të ruajtjes së identitetit të saj autokton të krishterë dhe se politikanët e Kosovës për ti dhënë ligjërata të tilla evropianëve, është një qasje shumë e dëmshme, pasi që ndoshta ne si politikë shqiptare duhet shqyrtuar dhe kthjelluar vizionin tonë si komb dhe jo evropianët. Se nga një pjesë e skenës politike shqiptare të Kosovës të dilet me pretekste të mos liberalizimit, dhe që ti mbajmë ligjërata për të drejtat e njeriut e ato religjioze evropianëve është më tepër një injorancë dhe një arsyetim i dështimeve të tyre për të bërë shtetin tonë ashtu siç e deshën shumica e shqiptarëve si një shtet funksional, ligjor dhe të zhvilluar ekonomikisht.

Duhet rikujtuar kësaj skene politike se po të mos ishte Evropa, Amerika dhe një numër shumë i vogël atdhetarësh shqiptar, çështja shqiptare mund të ishte një çështje e harruar.  Do të ishte shumë me interes të dinte kjo skenë politike e Kosovës e të e kuptoj se sa bota arabe dhe një pjesë e asaj afrikane janë albanofobe, dhe mosmbështetëse të subjektivitetit të Kosovës.

Skena politike e Kosovës si ajo qeverisëse si  dhe ajo në opozitë më me rëndësi është që të merren me krijimin e shtetit tonë ligjor, si dhe ti japin fund emërimit  të militantëve partiak e joprofesionist në stafet diplomatike, si dhe të jenë më vetëkritik të arsyeshëm se sa ti mbajnë ligjërata evropianëve për albanofobi dhe islamofobi.

Valon Jashari: * Ma.sc. Historisë, Ish-veteran i UÇPMB-së, dhe ish-Kryetar i “Lëvizjes së Lirisë”, Lëvizje që vepron në Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë, si dhe aktivist për të drejtat e shoqërisë shqiptare në Ballkan.

 Nga Skender Jashari-Vaj halli për Shqipëtarët nën pushtimin Serb, nga kush përfaqësohen! Ditëve të fundit, u pa një angazhim tejet i shtuar i partizanëve politik të partive politike dhe grupeve të interesit klanor e kriminal të partive politike në Luginë të Preshevës, duke gënjyer e mashtruar popullatën tonë, gjoja për angazhim serioz të tyre! Të thirret në emër të Kombit tonë, për t’u përfaqësu në kuadër të institucioneve çfardoqofshin ato, por të krijuara nga okupuesi, ndodhë vetëm në Luginë të Preshevës. Madje këta thirrën edhe në emër të avansimit, mbrojtjes së Kombit dhe Identitetit Kombëtar Shqipëtar, mbrojtjes së Gjuhës dhe Shkrimit Shqip, Abetares dhe Historisë Kombëtare Shqipëtare! Shqipëtarët e Luginës dolën me 5 parti dhe një grup qytetarësh, si zakonisht nuk mund të unifikoheshim rreth Interesit të Përbashkët Kombëtar të Shqipëtarëve të kësaj ane, madje për më keq kishte fërkime, akuzime dhe shtyrje mes vete, për të përfituar klani-partia të cilës i përkisnin.

Ky këshill është afërsisht ekuivalent me Asociacionin e Komunave Serbe në Kosovë, por dallon që ky i fundit tenton të ketë kompetenca shumë më të rëndësishme. Prandaj Republika e Kosovës, duhet të miratojë një Ligj për Këshillat Kombëtare të Pakicave Kombëtare në Kosovë( amendamentim të Ligjit Nr. 03/L-047 për Mbrojtjen dhe Promovimin e të Drejtave të Komuniteteve dhe Pjestarëve të tyre në Republikë të Kosovës) dhe pastaj edhe Statutet e këtyre Këshillave Kombëtare në Kosovë, ashtu siç i rregullojnë aktet ndërkombëtare gjegjëse. Këshilli Kombëtar Shqipëtar nën Serbi është themelu me lejen e Serbisë, për të ndaluar formimin e Kuvendit Kombëtar Shqipëtar të Krahinës Autonome të Luginës së Preshevës, si trampolinë për shkëputje nga okupimi serb-sipas rrugës institucionaliste.

Këshilli Kombëtar Shqipëtar është themeluar më 3 qershor 2010, nga shtytja e ambasadave të huaja dhe institucioneve tjera relevante ndërkombëtare! Serbia themeloi këtë institucion, duke e shpjeguar shumë qartë në kompetencat e tij, në nenin 10 të Ligjit për Këshillat Kombëtare të Pakicave Kombëtare në Serbi dhe në nenin 15 të Statutit të Këshillit Kombëtar Shqipëtar, ku kryekëput është në Interes të Serbisë! Këshilli përbëhet prej 29 anëtarëve, 6 komisioneve( Komisionit për arsim parashkollorë, fillorë dhe të mesëm; komisioni për arsim të lartë, superior dhe shkencë; komisioni për kulturë; komisioni për informim dhe botime; komisioni për përdorim zyrtar të gjuhës dhe shkrimit shqip; komisioni për rininë dhe shoqërinë civile) me nga 5-15 anëtarë dhe nënkomisioneve tjera.Çdo Shqipëtar e di fare mirë, që në këtë Këshill, nuk mund të hyjë asnjë Shqipëtar, që veprimtaria e tyre politike dhe kombëtare do ishte në kundërshtim me Interesat e Serbisë.

Derisa Kombi Shqipëtar, e cilëson qartë Serbinë si pushtues të Luginës së Preshevës( më 16-18 tetor 1912), hyrja në çdo institucion të pushtuesit ka një emër-tradhëti dhe shërbim armikut. Ky Këshill, nga 2010, deri më sot, madje as Abetaren nuk arriti ta sjell në Luginë, mos të ëndërrojmë më për Historinë, e asesi më për avansim të të drejtave të Shqipëtarëve në Luginë të Preshevës apo zgjedhjen e statusit politiko-juridik. Derisa kandidatët dhe këshilltarët për Këshillin Kombëtar Shqipëtar, nga komuna e Preshevës, i njohë shumicën e tyre edhe personalisht, me sigurinë më të madhe them që është mjerim për Kombin tonë, se nga çfarë shërbëtorësh të Serbisë përfaqësohemi, se nga çfarë pseudopatriot e deri edhe tradhtar e bashkëpunëtorë të Serbisë përfaqësohemi! Shkaku i këtyre ende situata në Luginë të Preshevës është vetëm drejt përkeqësimit. Më mjaftuan këto dhjetra orë, për të mbledhur informata të detajuara, për të parë, në lidhje me shumicën e këshilltarëve të Këshillit Kombëtar Shqipëtar, tash të zgjedhur më 4 nëntor 2018, se çfarë veprimtarie politike dhe kombëtare kanë patur dhe për të formu një sinopsisë për të ardhmen e tyre politike. Profili i këshilltarëve të Këshillit Kombëtar Shqipëtar, kryesisht është: lojal a nga familje lojale ndaj Serbisë, materialist dhe karrierist, inferior dhe turko-islamofilist, pa vizion dhe largpamësi për Interesin Kombëtar Shqipëtar, etj. Lojaliteti i tyre a i familjarëve të tyre ndaj Serbisë, është emëruesi më i shpesht i shumicës së këshilltarëve edhe të këtij mandati në Këshillin Kombëtar Shqipëtar. Edhe pse në jo pak raste, lojaliteti i tyre a i familjarëve të tyre, nuk është plotësisht aparent dhe tentojnë ta fshehin, por se lehtësisht vërehen lidhjet e tyre kryesisht biznesore, miqësore a të tjera më zyrtarë të Serbisë.

Materializmi dhe karrierizmi, po ashtu janë determinante të të qenit këshilltarë në Këshillin Kombëtar Shqipërar. Dhënija pas materializmit dhe karrierizmit të këtyre këshilltarëve, jep mundësinë që shumica e tyre të korruptohen apo të lidhen përmes bizneseve a intereseve të paligjshme financiare me zyrtarë të Serbisë. Pos kësaj politikanët angazhohen në nepotizëm, si interes sekundarë pas interesit material personal që kanë. Inferioriteti dhe turko-islamofilizmi i këshilltarëve të Këshillit Kombëtar Shqipëtar, është tejet e rrezikshme për ardhmërinë e Shqipëtarëve të Luginës së Preshevës. Vazhdimisht Serbia që nga vitet 1844, ka tentuar dhe islamizuar Shqipëtarët e Luginës së Preshevës e më gjerë. Të qenit të këshilltarëve të Këshillit Kombëtar Shqipëtar turko-ismalofil, bënë që t’ia lehtësojnë maksimalisht gjenocidin dhe shovenizmin e Serbisë kundër neve. Specifika e inferioritetit është ngulitur nga mentaliteti islamik, i cili i injektuar sidomos nga autoritetet serbe gjatë shekullit të XX, ka bërë që edhe politikanët dhe shumica e të shkolluarëve nga Lugina e Preshevës( por edhe më gjerë), ta shohin veten si më inferiorë përballë zyrtarëve serb dhe zyrtarëve të faktorit ndërkombëtar-aleatëve tonë.

Binomi komb dhe fe nuk mund të qëndrojë tek ne Shqipëtarët e Luginës së Preshevës, për faktin që feja e tillë, është instrumentalizu nga vetë Serbia për interese të saj. Këshilltarët e Këshillit Kombëtar Shqipëtar dhe politikanët e Luginës së Preshevës, deklerativisht do duhej të distancoheshin nga prirjet fetare dhe bindjet politike orientaliste turko-islamike dhe të fokusohen dhe kumulohen vetëm në përkatësinë kombëtare dhe drejt Euro-amerikanizmit. Gjatë gjithë regjimit të ish-jugosllavisë, shumica e politikanëve ishin me arsim joadekuat, e njejta ndodhi edhe në Luginë të Preshevës. Shikuar radhazi pothuajse të gjithë politikanët e Luginës, janë inxhinier kryesisht, mjek, llamarinëpunues, sociolog, biolog, student të fakultetit ekonomik etj. Shkollimi joadekuat ka bërë që mos të kenë mjaftueshëm njohuri nga historia e qeverisjeve lokale dhe nacionale. Kjo ka bërë që këshilltarët e Këshillit Kombëtar Shqipëtar dhe politikanët e Luginës së Preshevës, të mos kenë vizion dhe largpamësi për të avansu Interesin Kombëtar Shqipëtar, e që me a edhe pa qëllim të bëjnë veprime që më shumë do i shkonin në interes të Serbisë. Këshilltarët e Këshillit Kombëtar Shqipëtar, për të qenë të denjë për t’i mbrojtur dhe përfaqësuar të Drejtat, Liritë dhe Intereset Kombëtare të Shqipëtarëve të kësaj ane, do duhej të ishin: apolitik; të dëshmuar për veprimtari kombëtare Shqipëtare; të verifikuar paraprakisht nga Institucionet e shtetit Amë( ngjajshëm si Serbia bënë me Listën Sërbe në Republikë të Kosovës)! Të qenit apolitik, si kusht për të qenë kandidat për këshilltar të Këshillit Kombëtar Shqipëtar, do mundësonte unifikimin e Shqipëtarëve të kësaj ane, rreth Idealit tonë Kombëtar. Për dallim me realitetin e tashëm, që angazhohen partitë politike për të përfitu numër më të madh përfaqësimi në të, dëmton Kauzën Kombëtare Shqipëtare, apo së paku e relativizon.

Të dëshmuar për veprimtari kombëtare Shqipëtare si kusht për të qenë kandidat për këshilltar në Këshillin Kombëtar Shqipëtar, do bënte që besimi i popullatës tonë në ta të jenë më i lartë. Natyrisht këso këshilltar tash për tash, nuk ka ky Këshill! Këshilltarët e Këshillit Kombëtar Shqipëtar dhe politikanët e Luginës së Preshevës, asnjëherë nuk janë verifikuar paraprakisht për të qenë të përzgjedhur dhe të dëshmuar për veprimtari kombëtare Shqipëtare. Derisa elektorati nuk e përzgjedhë të përzgjedhurin e tyre shkaku i vlerave, por zakonisht shkaku i interesit personal që është punësimi a ndonjë interes i ngjajshëm material. Në të ardhmen, Shtetit Amë do duhej t’i verifikonte parapraktisht kandidatët për këshilltar në Këshillin Kombëtar Shqipëtar por edhe politikanët e Luginës së Preshevës në përgjithësi. Si dhe institucionet gjegjëse të Shtetit Amë dhe Republikës së Kosovës, gjegjësisht Minsitrive të jashtme, që të këshillojnë, mentorojnë, monitorojnë e deri korrektojnë dhe ndërhyjnë në drejtim të organizimit, unifikimit të faktorit politik në Luginë të Preshevës dhe këshilltarëve të Këshillit Kombëtar Shqipëtar. Më:06.11.2018 Skender Jashari i burgosur politik nga EULEX, për rastet e sulmeve kundër policisë dhe xhandarmërisë së Serbisë në Dobrosin komuna e Bujanocit. Ky shkrim është pjesë e marrur nga punimi i bërë gjatë qëndrimit në burgimin politik! Master drejtimi juridiko-penal dhe studime joformale ushtarake.

Nga Anri Bala-Një skandal, turp, fyrje dhe poshtërsi e paparë antikombëtare ka ndodhur sot, ku dy pushta, që kanë lyer duart me gjakun e mijëra shqiptarëve gjatë pushtetit të tyre kriminal, kanë dalë në dritaren e shtëpisë me llampa të kuqe, si bordellot e Hollandës me emrin “SHQEP”, për të sulmuar policinë shqiptare, shtetin shqiptar, ligjin dhe të drejtën e ushtrimit legjitim të detyrës së forcave të ruajtjes së rendit dhe qetësisë publike, në vendin tonë, që kurrë mos qoftë vendi i këtyre qelbësirave, që një orë e më parë duhet të “lidhen”, pa të drejtë ankimimi, si qen të zgjebosur pas hekurave të burgut.

Janë këto bushtra me emra dhe mbiemra, që kanë lënë jetim fëmijët e Aleks Nikës,  që protestonte me “duar në xhepa”, kundër asaj që ai e quante të padrejtë, që dalin e fyejnë policinë, shtetin dhe Shqipërinë, në mbrojtje të moshatarit të Aleksit,  Kostandinit të armatosur, të përgatitur në emër të antishqiptarisë, një terrorist i vetëquajtur grek, që rrezikoi jetën e djemve të policisë së shtetit,  i dalldisur pas trimërisë së tij imagjinare, “luftoi”… për tu bërë hero! Heroizmi i tij përfundoi tragjikisht, si çdo “heroizëm” terrorist!

Por terroristët e ndyrë të vendit tonë, këto “pacifistë” vrasës, guxuan sepse akoma nuk ua kanë lidhur gjuhën me hekura dhe dryna në emër të drejtësisë, të anatemojnë shtetin dhe ligjin në mbrojtje të terrorit. Një akt i paprecedentë, që as autoritetet greke nuk guxojnë ta bëjnë, por ata të paskrupullit, kriminelët që livadhisin lirshëm, në shetin pa drejtësi që u jep të drejtën, pa e pasur atë.

Në emër të antishtetit, Sali Berisha dhe Lulzim Basha, faqja më e zezë e krimit, vjedhjes dhe grabitjes, guxojnë të mbrojnë një akt terrorist, që për fatin e mirë u mbyll pa viktima.

Vajza e Aleks Nikës, po pret babain, qytetarin paqësor që ecte në bulevard me duar në xhepa, duke mos i shkuar kurrë ndërmend, se ishin hapat e fundit të jetës së tij. Ajo priti, pret, por ai kurrë nuk mund të kthehej në shtëpi, sepse plumbat e Sali Lulzim Bashës i’a pren ecjen në mes, duke e shtrirë të mbytur në gjak në rrugën e tij, si kërcënim i pushtetit të tyre vrastarë.

Si guxoni more qelbësira, që keni vrarë dhjetra të pafajshëm, të mbroni një njeri pavarësisht kombësia, që rrezikon jetën e dhjetra njerëzve?! Si guxoni të fajësoni djemtë e RENEA-s, që vetëm bënë detyrën, apo kërkoni një tjetër viktimë në radhët e tyre, si i ndjeri, heroi i luftës kundër shtetit tuaj të kanabisit, efektivi Ibrahim Basha?!

Perversiteti juaj është i frikshëm, kur kërkoni të fërkoni duart me gjakun e viktimave të pafajshme dhe të kërkoni pafajësinë për vrasësit e fajshëm.

Ky është një turp kombëtar, që të armatosurit, vrasësit, kriminelët, kërcënuesit… janë viktima! Ky është një turp për intelektualët e këtij vendi, që e kanë braktisur llogoren e tyre në shërbim të kombit, duke ia lënë vendin e lirë e peshqesh… turpit të kombit!

Çdo qytear sot, më shumë se kurrë, i plas zemra që nuk i ka këto këllira në bangën e të akuzuarve, ku gjyqtari popull do t’i pyeste: Po përse i vratë mor të poshtër, ata katër djem nënash me duar në xhepa, kur duhet t’i neutralizonit… sepse ishin të parrezikshëm për pushtetin tuaj kriminal dhe në të drejtën e tyre?!

Sot, ju e morët mandatin duke u treguar shqiptarëve se krimi juaj është monstruoz, përderisa duhet të mbrojmë e ruajmë edhe ato që na kërcënojnë jetën seriozisht, të armatosur deri në dhëmbë dhe të vendosur në qëllimin e tyre… për të na vrarë.

Palaço, shumë shpejt do t’ua fusim llapën në grykë, në emër të viktimave të pafajshme, që ju e pranoni fajin. I vratë kur duhet t’i mbronit!/Ekskluzive.al