Opninion

18 vjet pa Naser Hanin, atdhetarin strugan

Published: 14 juni 2019
Written by admin
No comments
Categories: Opninion

Nga Ylber Hasani>

Naser Hani lindi në Veleshtë të Strugës më 15 gusht 1958, në një familje me traditë patriotike. Qysh në moshë të re u angazhua në lëvizjen e rinisë shqiptare për të drejtat e tyre legjitime në ish-Jugosllavi. Si student ishte ndër pjesëmarrësit dhe organizatorët e rradhëve të para të demonstratëve të vitit 1981.

Qysh nga ajo filloi përndjekja e tij nga UDB-ja. Më vonë pason burgosja dhe izolimi i tij nga pushteti i atëhershëm jugosllav. Aty i përballoi torturat me dinjitet dhe qëndroi i papërkulur sikurse deri në momentet e fundit të jetës së tij.

Përkundër kësaj, ai vazhdoi aktivitetin e tij edhe më pas duke ndihmuar në shumë mënyra rezistencën e rinisë shqiptare në luftë për liri dhe pavarësi . Në momentet më të vështira, ai u gjend pranë aktivistëve të çështjes shqiptare duke i ndihmuar ata konkretisht dhe me ide nga të cilat çështja shqiptare përfitoi shumë.

Të panumërt janë veprimtarët të cilët e njohën birin trim të Veleshtës, këshillën e tij të saktë, fjalën e tij që bashkonte, dhe mbi të gjitha ndihmën e tij të pakursyeshme. Për shkak të aktivitetit të tij të çmueshëm patriotik për të drejtat e shqiptarve në Maqedoni në vitin 1993 detyrohet të emigrojë në Austri.

Kështu e njohem edhe ne Naser Hanin në Vjenë, ku vijoi studimet pasdiplomike në ekonomi. Edhe këtu si çdoherë dhe çdokund dëshmoi se njeriu mund të bëjë shumë për vendin e tij në çdo kohë dhe në çfardo situate.

Ai ishte rithemelues dhe drejtues i parë i Shoqërisë Studentore “Societas Albania“ e cila kishte ekzistuar më parë në vitet e 1920-ta në Austri. Dëshirë dhe qëllim i tijë ishte që nëpërmjet të kësaj shoqate përveç një organizimi më të mirë në interes të studentëve, të krijohej një organizim që në ato vite të vështira të poshtrimit të qenjesë shqiptare sadopak do të shtronte rrugën për arsimim nëpër universitetet e Evropës, mundësi kjo që deri në atë kohë ka qenë pak e njohur për shqiptarët.

Ai ishte njeri i dashur dhe optimist që studentëve iu gjend pranë me këshilla dhe ndihmë konkrete. Një kontribut të veçantë dha për unifikimin e

diasporës shqiptare në Austri. Ndihma e konsiderueshme e kësaj pjese të diasporës shqiptare dhënë luftës çlirimtare të UÇK-ës në Kosovë është në

rradhë të parë meritë e kontributit të tij të palodhshëm në kuadër të “Bashkësisë Shqiptare“ në Austri, njëri nga themeluesit dhe drejtuesit e së

cilës ishte Naser Hani. Fjala e tij u bë zëri më bindës për bashkim në përkrahje të luftës çlirimtare.

Gjatë gjithë jetës së tij për Moto pati mendimin „gjithçka për atdheun“. Me këtë ndjenjë dhe qëllim u kthye përfundimisht në Stugë në vitin 1998. Aty ishte një nga udhëheqësit e degës së PDSH -ës dhe drejtor Entit për Çështje Sociale.

Eliminimi i tij fizik (12.06.2001) nga Forcat e Sigurimit Maqedon tregon se edhe armiqtë e popullit shqiptar kanë evidencuar një kohë të gjatë vlerën dhe aftësitë e tij. Në luftën e drejtë të shqiptarëve për liri dhe barazi kombëtare në Maqedoni, vetë ekzistenca e një njeriu të tillë paraqiste rrezik. Ai ishte i bindur në realizimin e qëllimeve të drejta të popullit shqiptar çështje për të cilën vuri në funksion edhe jetën e tij. Si për të gjithë ata që e njohën edhe për ne, ai do të jetë njeriu më i paharruar, një nga

heronjtë e heshtur të dy dekadave të fundit të zhvillimit të çështjes shqiptare.

Naser Hani nuk u thye asnjëherë në jetë para asnjë presioni, atë nuk arritën ta kindapojnë, sepse një njeri i tillë mund të vritej, por jo të gjunjëzohej. Ai la tre fëmijë, të cilët do të rriten krenarë për babain e tyre, që pati shpirt të donte jo vetëm të ardhmen e tyre, por vuri jetën e tij në funksion të ardhmërisë së popullit shqiptar. Për ata që e njohën do të ngelë shembull se si duhet atdheu.

Jo si “paramilitarë”! Ivica Daçiq është përfaqësues i denjët i shtetit që kreu gjenocid në Kosovë

Published: 11 juni 2019
Written by admin
No comments
Categories: Bardhyl Mahmuti, Opninion

Bardhyl Mahmuti-Pas mbledhjes së djeshme të Këshillit të Sigurimit, Ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë Ivica Daçiq shkaktoi skandal të rëndë diplomatik kur fyeu rëndë diplomatët e shteteve perëndimore dhe ambasadoren e Kosovës.

Arroganca e Ivica Daçiqit ka mundur të befasojë ndonjë nga diplomatët e shteteve perëndimore që nuk e kanë ditur rrugëtimin politik të këtij “diplomati”. Kjo sjellje nuk paraqet asnjë befasi për ata që e dinë se Ivica Daçiq është kuadër politik i formuar dhe edukuar në frymën e njëjtë si të Sllobodan Millosheviqit; ai ishte person i privilegjuar i Sllobodan Millosheviqit, të cilit Kasapi i Ballkanit i kishte besuar funksionin e Zëdhënësit të Partisë së tij.

Në të gjitha funksionet që ka ushtruar, gjatë luftës dhe pas përfundimit të saj, Ivica Daçiq ka prezantuar në mënyrë më të denjët politikën e shtetit serb, sidomos është dëshmuar si zëdhënës i politikës së fshehjes së gjurmëve të gjenocidit kundër shqiptarëve në Kosovë.

Fatkeqësisht një gazetar, i cili nuk i posedon njohuritë e nevojshme teorike për implikimin e termit “paramilitar”, publikoi shkrimin e titulluar “Daçiq sillet si paramilitar kundër shqiptarëve në OKB…”. Këtë shkrim e kopjua tekstualisht edhe disa portale tjera në Kosovë. Në këtë mënyrë, në mënyrë të pavetëdijshme, shfajësojnë shtetin serb për skandalin që shkaktoi në Kombet e Bashkuara ministri i saj i punëve të jashtme!

Po e përsëris atë që kam shkruar disa herë rreth përdorimit të gabueshëm të termit “paramilitar”.

Nocioni “paramilitar”, qoftë kur i atribuohet një individi, qoftë kur i drejtohet një  grupi, prezanton individin ose struktura jashtë forcave të armatosur të një shteti. Ky nocion është shndërruar në instrument të manipulimit me opinionin publik në funksion të fshehjes së përgjegjësisë së strukturave politike dhe ushtarake të një shteti në kryerjen e krimeve të caktuara, dhe pikërisht për këtë arsye propaganda serbe e futi në përdorim termin “paramilitar”.

Fshehja e krimit të gjenocidit të kryer në Kosovë nga forcat e armatosura serbe dhe drejtimi i gishtit te “grupet paramilitare” është pjesë e strategjisë së Serbisë për t’i ikur përgjegjësisë si shtet.

Si rezultat i propagandës së vazhdueshme të Beogradit për t’ua veshur krimin strukturave që gjoja nuk kanë qenë në kontrollin e shtetit serb, këtë mendim e kanë përqafuar si të vërtetë një numër i konsiderueshëm politikanësh në shtetet perëndimore (komunistë, socialistë, social-demokratë, të së djathtës të vjetër e të re, neonazistë e neofashistë) si dhe historianë e politologë, filozofë e sociologë, gazetarë e publicistë, të orientimit të djathtë e të majtë. 

Fatkeqësisht edhe në diskursin tonë politik dhe mediatik nocioni “grupe paramilitare” ka zënë një vend të rëndësishëm, pa menduar për pasojat e mëdha që sjell përdorimi i këtij termi në shfajësimin e shtetit serb për krimin e gjenocidit.

Gjatë luftës në Kosovë nuk ka pasur “paramilitarë”. Çdo gjë ka qenë e kontrolluar në detaje. Gjenocidin në Kosovë e kreu Serbia përmes forcave të saja të armatosura me një zinxhir të qartë komandues nga institucionet politike, ushtarake dhe policore të shtetit serb.

Është e kuptueshme që pushteti i Serbisë, qoftë i kohës së Millosheviqit, i Tadiqit apo i  Vuçiqit dhe Daçiqit, aplikon strategjinë e mohimit të krimit të gjenocidit të kryer në Kosovë. Gjithashtu është e kuptueshme përpjekja e tyre për të zhvendosur fajësinë nga shteti serb te “grupet paramilitare të pakontrolluara nga shteti serb”. Por, nuk është e drejtë që politikanë dhe gazetarë shqiptarë, në mënyrë të pavetëdijshme për pasojat që ka përdorimi i këtij termi, të përdorin nocionin “paramilitar”. 

Fatkeqësia është edhe më e madhe kur nga padituria e asaj çka fshihet prapa përdorimit të këtij termi, duke përdorur cilësimin “paramilitarë” për ata që kanë qenë të përfshirë në krime dhe në fshehje të krimeve, politikanë dhe gazetarë mendojnë se i paraqesin edhe më të këqij.

Realisht është e kundërta. Në mënyrë të pavetëdijshme bëhet shfajësimi i shtetit që përpiloi, zbatoi dhe u përpoq të fshehë krimin e gjenocidit.

P.S.

Më gjerësisht për këtë çështje kam shkruar në shkrimin e titulluar  “Nocioni ‘paramilitar’ si instrument i mohimit të gjenocidit”, të cilit i kanë dhënë një hapësirë të konsiderueshme e mediave në Kosovë.

GJENOCIDI , TERMI “ASGJËSIM” DHE KODI PENAL I KOSOVËS

Published: 11 juni 2019
Written by admin
No comments
Categories: Bardhyl Mahmuti, Opninion

Nga Bardhyl Mahmuti- Shkrim drejtuar gazetarëve dhe atyre që merren me politikë

Përkufizimi i gjenocidit në Kodin Penal të Republikës së Kosovës është përkthim nga gjuha serbe dhe është i pasaktë.

Në dy shkrimet paraprake trajtova përdorimin e gabueshëm të termeve “zhdukje” dhe “shfarosje” kur bëhet bartja kuptimore që këto terme kanë në gjuhën e zakonshme dhe emërohen kategori të caktuara të së drejtës penale ndërkombëtare.

Edhe termi “asgjësim”, si sinonim i “zhdukjes” dhe i “shfarosjes”, i cili ka kuptimin e veprimit që “e shkatërron krejt, e prish që të mos jetë më, e shfaros, e zhduk diçka”, ka zënë një vend të rëndësishëm jo vetëm në gjuhën e përditshme të politikanëve, por edhe në dokumentet zyrtare të shtetit të Kosovës.

Gjuhët me prejardhje latine, dhe nën ndikimin e tyre, edhe gjuha angleze, për fjalën “asgjësim” përdorin fjalën “annihiler” (frëngjisht), “annientare” (italisht), “annihilate” (anglisht) e që kanë prejardhje nga fjala latine “annihilare” (të bësh të mos ekzistojë diçka, ta shkatërrosh tërësisht). Ndërsa për veprimin që shkatërron tërësisht diçka, që e asgjëson, në gjuhën ruse përdoret fjala “уничтожить”, në serbisht “uništenje”.

Në përkthimet në gjuhën angleze, frënge, italiane të Konventës për Parandalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit dhe Statutit të Romës të Gjykatës Penale Ndërkombëtare, në asnjë rast nuk përdoret termi asgjësim (“annihilate”, “annihiler”, “annientare”), por përdoret termi “shkatërrim” (“destroy”, “détruire”, “distruggere”). Edhe në gjuhën gjermane në dokumentet e lartpërmendura nuk përdoret folja “vernichten” (asgjësoj), por folja “zerstören” (shkatërroj). Ndërsa në gjuhën ruse dhe serbe, në përkufizimin e gjenocidit, në vend të fjalës “shkatërrim” përdoret fjala asgjësim (në rusisht “уничтожить”, në serbisht “uništenje”).

Përmendja e terminologjisë ruse dhe serbe është e domosdoshme, për arsye se një numër i juristëve shqiptarë janë nën ndikimin e terminologjisë së shkollave juridike të Rusisë dhe të Serbisë.

Duke u nisur nga fakti se krimet që përfshihen në kuadër të së drejtës penale ndërkombëtare janë krime me të cilat preokupohet mbarë njerëzimi, shumica e shteteve kanë përfshirë në kodet e tyre penale masat përkatëse për të ndëshkuar ata që kanë qenë të implikuar në këto krime, ose që mohojnë krimin e gjenocidit, krimet kundër njerëzimit dhe krimet e luftës.

Në funksion të këtyre masave edhe Kuvendi i Republikës së Kosovës ka miratuar Kodin Penal të Republikës së Kosovës, në të cilën përfshihen dënimet për veprat e lartpërmendura penale.

Fatkeqësisht në Kodin Penal të Republikës së Kosovës terminologjia lidhur me këto krime nuk është e saktë dhe si e tillë është e dëmshme, sepse krijon mundësinë e interpretimeve jo të drejta kur kemi të bëjmë me gjenocidin.

Në Kapitullin XV të Kodit Penal të Republikës së Kosovës, kapitull i titulluar “Veprat penale kundër njerëzimit dhe vlerave të mbrojtura me të drejtën ndërkombëtare, nenin 148 i kushtohet krimit të gjenocidit. Përkufizimi i i gjenocidit është me sa vijon:

“1. Kushdo që me qëllim të asgjësimit të tërësishëm apo të pjesërishëm të ndonjë grupi kombëtar, etnik, racor apo fetar kryen një ose më shumë nga veprimet e mëposhtme, do të dënohet me burgim së paku pesëmbëdhjetë (15) vjet ose me burgim të përjetshëm:

1.1. vrasjen e anëtarëve të grupit;

1.2. shkaktimin e lëndimeve të rënda trupore apo mendore të anëtarëve të grupit;

1.3. vënien e qëllimshme të grupit në kushte të tilla të jetës të cilat shpijnë në shfarosje të plotë apo të pjesërishme fizike;

1.4. vënien e masave të cilat kanë për qëllim që të pengojnë lindjet brenda grupit;

1.5. transferimin me dhunë të fëmijëve të grupit në një grup tjetër”.

Kushdo që bën një analizë krahasuese të përkthimeve të Konventës për Parandalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit dhe Statutit të Romës të Gjykatës Penale Ndërkombëtare do të bindet se përkufizimi i gjenocidit në Kodin Penal të Republikës së Kosovës është përkthim nga gjuha serbe.

Në doracakun që mendoj ta publikoj lidhur me këtë terminologji do t’i citoj përkufizimet në gjuhen angleze, frënge, italiane, gjermane, ruse dhe serbe, sepse vetëm në këtë kontekst do të kuptohet drejtë  se përdorimi i gabueshëm i një kategorie juridike hap rrugën për interpretime  të gabueshme të krimit të gjenocidit.

As termi “zhdukje” dhe as termi “asgjësim” nuk janë kategori juridike të së drejtës penale ndërkombëtare.  

Në nenin II të Konventës për Parandalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit dhe në Nenin 7 të Statutit të Romës të Gjykatës Penale Ndërkombëtare gjenocidi përkufizohet si krim kur një ose më shumë nga aktet kriminale të numëruara në këto nene kryhen me qëllim që të shkatërrohet tërësisht ose pjesërisht një grup kombëtar, etnik, racor ose fetar, si i tillë.

Serbisë, që ka kryer gjenocid në Kosovë, dhe atyre që mohojnë këtë gjenocid u intereson që në përkufizimin e gjenocidit të mbeten në përdorim termet “zhdukje” dhe “asgjësim”, sepse, sipas kësaj logjike,  fakti që nuk jemi “zhdukur” dhe nuk jemi “asgjësuar” do të përdorej si “argument” se gjoja nuk është kryer gjenocid ndaj shqiptarëve të Kosovës.

Konsideroj se Kuvendi i Kosovës duhet të bëjë korrigjimin e terminologjisë së gabueshme në Kodin Penal të Republikës së Kosovës dhe ta harmonizojë me konceptet juridike adekuate.

GJENOCIDI DHE TERMI “SHFAROSJE”

Published: 7 juni 2019
Written by admin
No comments
Categories: Bardhyl Mahmuti, Opninion

Bardhyl Mahmuti-Që në fillim më duhet të përmendi dallimin që ekziston ndërmjet kuptimit të fjalës shqipe “shfarosje”  dhe përdorimit të kësaj fjale në dokumentet e të drejtës penale ndërkombëtare.

Në gjuhën shqipe fjala “shfarosje” ka kuptimin e zhdukjes së tërësishme ose asgjësimit të njerëzve dhe qenieve të gjalla. Kjo fjalë është përdorur për të përkthyer një kategorinë juridike të së drejtës penale, për të cilën në gjuhën angleze, atë frënge dhe disa gjuhë të tjera përdoret fjala “extermination”.

Fjala “extermination” ka prejardhje nga fjala latine “exterminare”,  e cila përbëhet nga dy fjalë: fjala “ex”, që do të thotë “jashtë” , dhe fjala “terminus”, që do të thotë “kufij”, “fund” dhe ka kuptimin e “përndjekjes përtej kufijve”.

Fjala  “extermination” mund të ketë kuptime të ndryshme edhe në gjuhët që e përdorin. Por ajo që është me rëndësi për temën tonë ka të bëjë me faktin se termi  “extermination” në të drejtën penale ndërkombëtare ka fushën kuptimore të përkufizuar qartë dhe në kuadër të fushës juridike duhet t’i përmbahemi me përpikëri këtij përkufizimi.

Në Statusin e Gjykatës Penale Ndërkombëtare me nocionin “extermination” përkufizohet imponimi i qëllimshëm i kushteve të tilla të jetesës, si mungesa e ushqimit dhe e barnave, të parapara që të shkaktojnë shkatërrimin e një pjese të POPULLATËS [Statusi i Gjykatës Penale Ndërkombëtare, Neni 7, paragrafët 1 dhe 2, pika (b) në të dy paragrafët].

Statuti i Romës për Gjykatën Penale Ndërkombëtare është përkthyer edhe në gjuhën shqipe  dhe mund të konsultohet përmes internetit (https://www.legal-tools.org/doc/2ede1c/pdf/). Në këtë statut kategoria juridike “extermination” është përkthyer me fjalën shqipe “shfarosje”.  Nuk kam asgjë kundër pse është përdorur kjo fjalë për nocionin “extermination”. Mirëpo kur fjala “shfarosje” përdoret në kuadër të përshkrimit të krimeve që janë të përkufizuara me të drejtën penale ndërkombëtare, atëherë, kjo fjalë nuk mund të ketë kuptimin e zhdukjes së tërësishme apo asgjësimit të njerëzve. Në këtë kontekst, “shfarosja”, si kategori juridike, ka vetëm kuptimin e imponimit të qëllimshëm të kushteve të tilla të jetesës, si privimi në ushqim dhe barna, të parapara që të shkaktojnë shkatërrimin e një pjese të POPULLATËS. Dhe si krim hyn në kuadër të krimeve kundër njerëzimit.

Sa i përket shprehjes “kushte të jetesës”, në dokumentin zyrtar të Kombeve të Bashkuara të titulluar “Elemente të krimeve”, në pjesën kushtuar “Gjenocidi nëpërmjet nënshtrimit të qëllimshëm të grupit në kushte të jetesës që do të shkaktonin shkatërrimin fizik të tërësishëm ose të pjesshëm të grupit”, sqarohet se “pa u kufizuar vetëm në këto veprime, shprehja kushte të jetesës mbulon aktet e qëllimshme që privojnë nga gjërat e domosdoshme për të mbijetuar, si ushqimi, shërbimet mjekësore, dëbimi sistematik nga vendbanimet” (Élément des crimes, Cour pénale internationale, 2011, f.3, shënimi në fund të faqes).

Në të dy citatet e Statutit të Gjykatës Penale Ndërkombëtare fjalën “POPULLATË” e kam shkruar me shkronja të mëdha, me qëllim që të vë theksin në një element që është thelbësor në cilësimin e krimeve.

Në rastet kur kemi të bëjmë me krime që janë kryer gjatë sulmeve të përmasave të gjera dhe sistematike të drejtuara  kundër cilësdo popullatë civile, me paramendim që të kryhen aktet e parapara në Nenin 7, paragrafi 1, të Statutit të Gjykatës Penale Ndërkombëtare, në mesin e të cilave edhe shfarosja[1], atëherë, kemi krim kundër njerëzimit.

Mirëpo nëse imponimi i kushteve të tilla të jetesës bëhet me qëllim që të shkatërrohet një grup kombëtar, etnik, racor ose fetar, atëherë, kemi të bëjmë me krimin e gjenocidit.

Në “Elemente të krimeve”,  të përmendur më lart, precizohet:

1.                   Autori i krimit nënshtron një ose më shumë persona në rrethana të caktuara jetese.

2.                   Personi apo personat në fjalë i takojnë një grupi të veçantë kombëtar, etnik, racor ose fetar.

3.                   Autori i krimit ka për qëllim që të shkatërrojë tërësisht ose pjesërisht këtë grup kombëtar, etnik, racor ose fetar, si të tillë.

4.                   Kushtet e jetesës duhet të provokojnë shkatërrimin e tërësishëm ose të pjesshëm të këtij grupi…”  (Élément des crimes, Cour pénale internationale, 2011, f.3).

Vlen të theksohet se kur bëhet fjalë për nënshtrimin e qëllimshëm të grupit në kushte të jetesës që do të shkaktonin shkatërrimin fizik të tërësishëm ose të pjesshëm të grupit, si element i krimeve të gjenocidit, nuk përmendet termi “shfarosje” . Theksi vihet në privimin nga gjërat e domosdoshme për jetesë të anëtarëve të një grupi kombëtar, etnik, racor ose fetar, si i tillë.

Me një fjalë, kur vrasjet, dhunimet, dëbimet e dhunshme në funksion të spastrimit etnik, imponimi i kushteve që shkaktojnë shkatërrimin njerëzor bëhen me qëllim që të shkatërrohet tërësisht ose pjesërisht një grup kombëtar, etnik, racor ose fetar, atëherë kemi të bëjmë me krimin e gjenocidit.

Prandaj kur flasim për krimet e forcave serbe gjatë luftës në Kosovë, sa herë të përdoret shprehja “popullata civile” duhet ta precizojmë se bëhet fjalë për civilë shqiptarë. Përndryshe, e zhvendosim krimin e gjenocidit në një kategori tjetër penale.

Për ilustrim do të përmend faktin se gjatë luftës në Kosovë, vetëm në vitin 1998, Serbia imponoi kushteve të tilla të jetesës që rrezikuan jetën e qindra mijëra shqiptarësh.

Dhuna e ushtruar nga forcat e armatosura serbe, në kuadër të zbatimit të politikës së gjenocidit në Kosovë, pati për pasojë zhvendosjen e 230 mijë personave, që kishin qenë të detyruar t’i braktisnin shtëpitë e tyre. Sipas Komisariatit të Lartë të Kombeve të Bashkuara, nga ata që ishin zhvendosur në brendësi të Kosovës, 50 mijë shqiptarë ishin pa çati mbi kokë dhe në mungesë të gjërave elementare. Fakti se dimri po afrohej shtonte brengosjen deri në përmasa alarmuese. Përballë kësaj situate, më 23 shtatorit të vitit 1998,  Këshilli i Sigurimit të Kombeve të Bashkuara miratoi  rezolutën nëpërmjet të së cilës  “alarmonte për rrezikun e katastrofës humanitare në Kosovë” (Kombet e Bashkuara, Këshilli i Sigurimit, S/RES/1199 1998, 23 shtator 1998).

Duke u mbështetur në këto norma të së drejtës penale ndërkombëtare,  në Kosovë kemi të bëjmë me gjenocid në përputhje me Nenin 6, paragrafi (c) i Statutit të Gjykatës Penale Ndërkombëtare, sepse imponimi i kushteve të tilla të jetesës ishte bërë me qëllim që të shkaktojnë shkatërrimin fizik të tërësishëm ose të pjesshëm të kombit shqiptar.

Si konkluzion nga ajo që u tha më lart del qartë se jo “shfarosja”, në kuptimin si përdoret në gjuhën e përditshme, por QËLLIMI për të SHKATËRRUAR TËRËSISHT ose PJESËRISHT shqiptarët si grup kombëtar, etnik, ose fetar i ndryshëm nga serbët, përbën krimin e gjenocidit të Serbisë në Kosovë.

[1] Statuti i Gjykatës Penale Ndërkombëtare, Nenin 7, paragrafi 1, pika (b)

KOSOVA ËSHTË DJEPI I BARBARISË DHE I GJENOCIDIT SERB NDAJ SHQIPTARËVE

Published: 6 juni 2019
Written by admin
No comments
Categories: Bardhyl Mahmuti, Opninion

Bardhyl Mahmuti- Ofensiva e gjithanshme e ekstremizmit politik serb dhe e fundamentalizmit ortodoks të Serbisë për ta prezantuar Kosovën si “Djep të civilizimit serb dhe pjesë të Serbisë” ka marrë përmasa të mëdha si asnjë herë më parë.
Kësaj ofensive duhet t’i përgjigjemi me fakte dhe njëzëri:

Të gjithë atyre që janë lëshuar në këtë lloj propagande duhet t’u themi që, nëse kanë mundësi, t’i bëjnë një “analizë gjenetike” tokës së Kosovës dhe do të binden se është e stërmbushur me ADN nga gjaku dhe djersa e shqiptarëve. Kosova vërtetë është djepi i barbarisë dhe gjenocidit serb ndaj shqiptarëve! 

GJENOCIDI DHE TERMI “ZHDUKJE”

Published: 6 juni 2019
Written by admin
No comments
Categories: Bardhyl Mahmuti, Opninion

Nga Bardhyl Mahmuti–Siç u përmend në shkrimet kushtuar përkufizimit të gjenocidit, që të kualifikohet si gjenocid, akti kriminal duhet të jetë kryer me qëllim që të shkatërrohet tërësisht ose pjesërisht një grup i caktuar nacional, etnik, racor ose fetar, si i tillë.

Në rastet kur do të kishim të bënim me shkatërrimin e tërësishëm të njërit nga grupet e lartpërmendura, debati për kualifikimin e krimit si gjenocid do të mbyllej shpejtë. Ndërsa, kur kemi të bëjmë me shkatërrimin e pjesshëm të një grupi të caktuar nacional, etnik, racor ose fetar, mospajtimet janë të mëdha, për arsye se në këtë përkufizim nuk përcaktohet asnjë numër dhe asnjë përqindje në bazë të së cilës shkatërrimi i pjesshëm i grupeve të lartpërmendura do të mund të konsiderohej si gjenocid.

Kur kemi të bëjmë me vrasjet e anëtarëve të grupeve që përcaktohen në definicionin e gjenocidit, e që përbën vetëm njërin nga aktet e gjenocidit [Konventa për Parandalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit, Neni II, paragrafi (a)], në studimin e publikuar si dokument zyrtar i Kombeve të Bashkuara lidhur me çështjen e parandalimit dhe të dënimit të krimit të gjenocidit theksohet: 
“përkundër asaj që qëllimi i konventës është parandalimi dhe ndëshkimi i akteve të gjenocidit të drejtuara kundër një numri të madh personash, asgjë nuk e ndalon që këto dispozita të interpretohen dhe të aplikohen në rastin e vrasjeve individuale. Edhe në rastet kur rezultati është vrasja e një personi të vetëm, fakti se qëllimi i kriminelit është drejtuar kundër jetës së më shumë se një anëtari të grupit nuk paraqet asnjë pengesë që dispozitat e Konventës të aplikohen edhe në këtë rast (United Nations, Economic and Social Council, Nicodème Ruhashyankiko, Study of the question of the prevention and punishment of the crime of gjenocide, f.15).

Megjithatë, një numër i konsiderueshëm juristësh mendojnë se për ta cilësuar krimin si gjenocid, atëherë, një numër më i madh personash duhet të jenë goditur nga ky veprim. “Disa flasin për qindra persona të vrarë e të tjerë për mijëra viktima, si kusht që të kualifikohet krimi si gjenocid”. (Thomas Benages, La Convention pour la prévention et la répression du crime de génocide à l’épreuve du tribunal pénal international pour l’ex-Yougoslavie, f.143).

Fatkeqësisht kur bëhet fjalë për gjenocidin e Serbisë në Kosovë, në diskursin publik bëhet një ndërlidhje ndërmjet termit “zhdukje” dhe gjenocidit. Kjo qasje është shumë e gabueshme, sepse lë të nënkuptohet se gjoja gjenocidi nuk është kryer në Kosovë, meqenëse nuk na paskan “zhdukur”! Dhe në përputhje me këtë logjikë, jo rrallë përdoret edhe shprehja “tentim për gjenocid”, që ngërthen në vete, në një masë të konsiderueshme, shfajësimin e Serbisë, për gjenocidin e kryer.

Kur kemi të bëjmë me përmasat e vrasjeve në kuadër të krimit të gjenocidit, një gabim i madh bëhet kur krahasohet numri i të vrarëve në Kosovë me numrin e të vrarëve në gjenocidin nazist kundër hebrenjve apo atij të Hutuve kundër grupit etnik Tuci në Ruandë.

Përmasat e vrasjeve të hebrenjve dhe të Tucive paraqesin raste ekstreme të gjenocidit dhe nuk mund të merren si kritere për ta kualifikuar një krim si krim të gjenocidit.

Manipulimi me statistika, ku njerëzit shtohen dhe zbriten në operacione matematike me qëllim që të banalizohet “shtimi i krimeve” dhe “zbritja e jetëve të njerëzve të pafajshëm” është neveritëse.

Cilësimi i krimeve në Kosovë si gjenocid nuk ka për qëllim t’i banalizojë gjenocidet e aplikuara kundër popujve tjerë në periudha të ndryshme kohore. Përkundrazi, manipulimi me numrin e vrasjeve dhe heshtja e qëllimit për të shkatërruar shqiptarët e Kosovës, paraqet një formë të banalizimit të krimeve me qëllim të mohimit të këtij gjenocidit.

Sipas Konventës për Parandalimin dhe Dënimin e Krimit të Gjenocidit dhe Statutit të Gjykatës Penale Ndërkombëtare, nuk duhet “të zhduket” një grup kombëtar, etnik, racor ose fetar apo të ketë miliona të vrarë për ta cilësuar krimin si gjenocid. Duhet të dëshmohet qëllimi se aktet e dhunës janë në funksion të shkatërrimit të tërësishëm ose të pjesshëm të grupeve të mbrojtura me konventën e lartpërmendur.

Nga cilido këndvështrim juridik që të trajtohet numri i të vrarëve gjatë luftës në Kosovë, vrasjet e 1392 fëmijëve shqiptarë, vrasjet e 1739 grave shqiptare, vrasjet e mbi 10.000 civilëve të tjerë shqiptarë të të gjitha moshave dëshmojnë se forcat serbe aplikuan gjenocidin në Kosovë, sepse kishin për qëllim shkatërrimin e tërësishëm ose të pjesshëm të shqiptarëve të Kosovës si grup kombëtar, etnik apo fetar i ndryshëm nga serbët.

Kur t’i marrim parasysh të gjitha kriteret e përkufizimit të gjenocidit dhe kur numrit të shqiptarëve të vrarë ia shtojmë numrin e të plagosurve, të zhdukurve, të dhunuarave seksualisht, të dëbuarve me dhunë gjatë politikës së spastrimit etnik dhe aktet tjera që cilësohen si akte të gjenocidit, atëherë, do të dalin në dritë përmasat jashtëzakonisht të mëdha të gjenocidit të Serbisë në Kosovë.

Kush janë kriminelët dhe vrasësit potencial?

Published: 27 maj 2019
Written by admin
No comments
Categories: Opninion

Nga Valon Bela-Ka muaj që kam paralajmëruar Ministrin e Shëndetësisë dhe zyrtarë të tjerë për veprimet antiligjore që ndërmerren në Klinikën për Gjinekologji dhe Obstetrikë por deri tani akoma asnjë gjë nuk është ndërmarrë. Prandaj edhe jam i detyruar të bëj publike atë që kam gjetur gjatë punës sime si Drejtor Organizativ (ekonomik) në Klinikën për Gjinekologji dhe Obstetrikë. Gjithashtu kam informuar edhe Këshillin Drejtues të Klinikës për Gjinekologji dhe Obstetrikë si dhe dy Drejtorët e Fondit për Sigurim Shëndetësor gjatë takimit që kam patur me ata mbi borgjet e Klinikës që vazhdimisht janë në rritje, keqpërdorimeve dhe keqmenaxhimit.
Kontraktimi i kompanive që kryejnë teste laboratorike për punën e përditshme në Klinikën për Gjinekologji dhe Obstetrikë është një gjë e zakontë por kur ju i pamundësoni kompanive të tjera duke favorizuar vetëm një kompani e cila jo vetëm që është shumë më e kushtueshme se të tjerat por rezultatet e të cilave mund të ndikojnë në jetën e foshnjeve nga shkaku i vonesës së tyre është krim nga më monstruozët. Kjo ndodh kur keni ngatërruar profesionin mjekësor me përfitimet materiale si prioritet.
Marrja e këtyre aparatëve nga kompanitë farmaceutike është në kundërshti të plotë, madje është rreptësisht e ndaluar edhe me vendimin ministror i cili është publikuar si informatë drejtuar Klinikës për Gjinekologji dhe Obstetrikë me datë 28.06.2010 dhe mban numrin arkivor ministror 14-5250/1 ndërsa është pranuar në arkivin e Klinikës më 30.06.2010 me numër arkivor 03-1194/1. Kjo ndalesë nga ana e Ministrisë së Shëndetësisë asnjëherë nuk ka gjetur zbatim në Klinikën për Gjinekologji dhe Obsterikë.
Pamundësimi i kompanive të tjera gjatë ofertës për teste mikrobiologjike përmes caktimit të specifikacionit të veçantë nga vetëm njëra kompani (me atë që jeni dakorduar) në prokurorim publik (tender) ka shkaktuar që Klinika për Gjinekologji dhe Obstetrikë të paguaj pesëfishin e çmimit për testet mikrobiologjike. Dhe në vend se të kushtojë 3 mijë denarë një test për foshnjet e posalindura (sidomos ato parakohe), klinikës ky test i kushton 15 mijë denarë dhe si rrjedhojë e kësaj Drejtoresha mjekësore Viktorija Jovanovska ka nënshkruar kontratë milionëshe për këto teste ose 4.252.500 denarë. Dhe këtu nuk përfundon krimi. Përkundrazi vetëm fillon. 
Testet për kultivimin e hemokulturës si dhe reagensët për dijagnostifikim molekular në vend se të ofrohen nga kompanitë e tjera të cilat japin rezultat për 30 min, kompania me të ciln ka kontraktuar Klinika për Gjinekologji dhe Obstetrikë përmes Drejtoreshës mjekësore Viktorija Jovanovska, rezultatet nuk mund t’i siguron për 30 minuta (ndryshe nga kompanitë e tjera) por rezultatet vonohen 3 ditë ose 72 orë. Vonesa e këtyre rezultateve tepër të nevojshme për foshnjet e posalindura (sidomos ato parakohe) mund të merr edhe jetën e vetë foshnjeve sepse ata mund të vdesin duke pritur rezultatet. Përzgjedhja e kësaj kompanie farmaceutike në kohë kur të tjerat ofrojnë rezultate më shpejta detyrimisht ju bën një vrasës potencial i foshnjeve.


Veprimi tjetër jashtë çdo arsyeshmërie logjike qëndron tek fakti se aparati që ka sjellur kompania “Biotek” është vendosur në repartin për kujdes intenziv (PIN) ku qëndrojnë foshnjet e lindura parakohe (nëpër inkubatorë). Ky aparat për teste mikrobiologjike paraqet rrezik sepse njëherit edhe mund të infektojë foshnjet me bakterie, virusë etj. Çfarë kërkon një aparat për testime mikrobiologjike në reaprtin e kujdesit intenziv (PIN) kur Klinika për Gjinekologji dhe Obstetrikë nuk ka licencë për laboratori mikrobiologjike. 
Më duhet të potencoj se vetëm në periudhën kohore nga 09.05.2019 deri më 15.05.2019 janë dijagnostifikuar 6 foshnje me hemokulturë pozitive prandaj edhe Inspektoriati shëndetësor sanitar ka bërë kontrollimin e jashtëzakonshëm ku pas konstatimit të gjendjes ka marrë vendim për masa rigoroze kundërepidemike dhe sanitaro-higjienike, më 17.05.2019, dhe i pranuar tek ne më 22.05.2019.
Më poshtë paraqes marrëveshjen e nënshkruar nga drejtoresha mjekësore, Viktorija Jovanovska, ndalesën nga ana e Ministrisë së shëndetësisë për aparate të këtilla, vendimin e Inspektoriatit shëndetësor sanitar, kërkesën për teste nga ana e motrës së repartit 

T.T, si dhe fotografitë e aparateve nga Biotek të vendosura në repartin e kujdesit intenziv (OINT). 
Denoncimi së bashku me dokumentet e publikuara nga ana ime do të dorëzohen në Prokurorinë Publike.
p.s. Ditëve në vijim do të bëj publike veprime të tjera të jashtligjshme.

Qosja: Lulzim Basha dhe disa në LDK i dhanë Dik Martit të “dhëna” për UÇK-së

Published: 27 maj 2019
Written by admin
No comments
Categories: Opninion

Akademik Rexhep Qosja e ka akuzuar kryetarin e Partisë Demokratike në Shqipëri, Lulzim Bashnë se pas përfundimit të luftës në Kosovës, se me bashkëpunëtorët e tij në Kosovë nga radhët e LDK-së, e ka furnizuar Dik Martin me të “dhëna” kundër Ushtria Çlirimtare të Kosovës.

Qosja në një opinion të postuar në facebook ka shkruar se PD i duhet Shqipërisë pa Lulzim Bashat.

“Le ta kemi të qartë se me politikë çadrore, me ultimatume çadrore, me mosbindje çadrore, me sjellje çadrore, që synojnë rrënimin e shtetit, me politikën shpërfillëse çadrore ndaj diplomatëve e përfaqësuesve amerikanë dhe evropianë, ne vetëm sa e komprometojmë mendjen tonë politike dhe e cenojmë gjasën që na e ka sjellë ky shekull”, ka shkruar Qosja.

Po ua sjellim opinionin e plotë të Qosjes

Si njoftuan mediet e Tiranës, më 26.4.2017, bisedimet e Koalicionit shqiptar, të përfaqësuar prej kryeministrit, Edi Rama, e kryetarit të Kuvendit, Ilir Meta, dhe Opozitës shqiptare, të kryesuar prej kryetarit të Partisë Demokratike, Lulzim Basha, me ndërmjetësimin e dy përfaqësuesve të Bashkimit Evropian, David Mekalister e Knut Flekenshtain, dështuan! Dhe, dështuan sepse Draft-marrëveshjen e përfaqësuesve të Bashkimit Evropian, me çështjet për të cilat do të duhej të bisedonin dy palët, e refuzoi Opozita, domethënë Lulzim Basha. Kryetari i Partisë Demokratike e refuzoi këtë  Draft-marrëveshje, në të cilën përfaqësuesit e Koalicionit, Edi Rama dhe Ilir Meta, i kishin bërë atij një varg lëshimesh, për shkak se ndërmjetësuesit e Bashkimit Evropian nuk përfillën ultimatumet e tij, qindra herë të përsëritura, për krijimin e qeverisë teknike, rrjedhimisht, për shkarkimin e Edi Ramës nga posti i kryeministrit të Shqipërisë dhe shpërbërjen e Qeverisë shqiptare.

Kryetari i Partisë Demokratike nuk u kënaq me lëshimet, përkatësisht me dhuratat që ia dhuruan përfaqësuesit e Bashkimit Evropian, Mekalister e Flekenshtain, dhe përfaqësuesit e Koalicionit shqiptar, Edi Rama dhe Ilir Meta.

Ai nuk u kënaq me pozitën e dhuruar të kryetarit të Këshillit Qendror të Zgjedhjeve. Ç’dhuratë është kjo për “meritat” politike të Lulzim Bashës? Kurrfarë dhurate!

Ai nuk u kënaq me ndryshimet që do të bëhen në Kodin Zgjedhor, në sajë të të cilave do të ndëshkohen të gjithë ata që blejnë e shesin vota! Ç’dhuratë është kjo për “meritat” politike të Lulzim Bashës? Kurrfarë dhurate! Me ato ndryshime mund të dënohen rëndë për shitblerje votash edhe mjeshtrit e Partisë Demokratike e të disa aleatëve të saj të kryehershëm që e kanë ushtruar shumë suksesshëm atë mjeshtëri!

Ai nuk u kënaq me premtimet e dëshmuara me shkrim e me nënshkrime të dy përfaqësuesve evropianë për luftën kundër drogës dhe, rrjedhimisht, për shkarkimet e disa kuadrove policore, që do të bëhen shpejt! Ç’dhurate është kjo për “meritat” politike e kombëtare të Lulzim Bashës! Kurrfarë dhurate është ajo dhuratë që nuk përmban ultimatumet e tij staliniste. Kjo dhuratë mund t’i dalë atij kapuç me mëngë. Ai e di se shtet të drogës Shqipërinë nuk e ka bërë Qeveria e sotme në krye me Edi Ramën. Jo. Shtet të drogës Shqipërinë e kanë bërë krijuesit politikë të Lulzim Bashës: Sali Berisha me bashkëpunëtorët e tij më të përkushtuar! Vetëm në fshatin e madh, në fshatin Lazarat, prodhoheshin atëherë, siç kishin shkruar cinikët evropianë, 4 miliardë e gjashtëqind milion euro drogë në vit!

Ai, Lulzim Basha, si kryetar i Partisë Demokratike, di edhe diçka më shumë për drogën: ai di se ku më pak e ku më shumë, tani e 25 vjet, droga mbillet në gjithë Shqipërinë – në fusha e male, në lugina e kodrina, në fshatra e qytete, në shtëpia e banesa. Dhe e mbjellin bashkëpunueshëm dhe bashkëpërfitueshëm anëtarët e shumë partive, sidomos anëtarët e tri partive të mëdha: të Partisë Socialiste, të Partisë Demokratike dhe të Partisë Socialiste për Integrim. Nuk do të mbillej aq lehtë, nuk do të mbillej aq shumë, nuk do të mbillej aq shumë kund, nuk do të korrej e paketohej aq shpejt e nuk do të eksportohej aq lehtë sikur në të gjitha këto punë të mos bashkëpunonin aq shumë duar, aq shumë e shumë duar të ndryshme e të rrjetëzuara partiake, që s’e mbikëqyrin e as vëzhgojnë njëra-tjetrën. E të tjera. E të tjera!

Kryetari i Partisë Demokratike të Shqipërisë, Lulzim Basha, nuk mund të kënaqet me të gjitha këto dhurata të dhuruara me Draft-marrëveshjen e përfaqësuesve të Bashkimit Evropian, për shkak se ai me prodhuesin e tij partiak, Sali Berishën, kanë një dëshirë sipërore, shantazuese e ultimative, që është dëshirë mbi dëshirat, që është kryedëshirë e tyre: ai e dëshiron, ai e ëndërron Kokën e kryeministrit të sotëm të Shqipërisë – Kokën e Edi Ramës? Kjo Kokë përfaqëson qëllimin e tyre, dhe kuptimin e politikës së tyre! Kjo Kokë është kryeultimatumi i tyre. Patologjia e tyre!

Megjithëse mendjeçartur aq sa nuk ua merr mendja atyre djemve e vajzave e atyre burrave e grave që, shpesh fytyrëmvrenjtur, i duartrokasin me ditë të tëra në çadër gënjeshtrat, shpifjet, kërcënimet, thirrjet, britmat, çjerrjet, fjalitë e tij që aq shpesh fyejnë logjikën dhe etikën, ai, Lulzim Basha, e di se me Edi Ramën kryeministër dhe kryetar i Partisë Socialiste nuk ka kurrfarë gjasash as sivjet, as pas katër vjetësh, as pas tetë vjetësh, të bëhet kryeministër  i Shqipërisë.

Edi Ramën nuk ma ka bërë nëna, prandaj nuk kam kurrfarë arsyeje shpirtërore ta kem më afër a më larg se Sali Berishën apo Lulzim Bashën. Por, Rexhep Qosja, që nuk njeh aristokraci të trashëguar, që nuk njeh aristokraci të pasurisë, që njeh vetëm aristokracinë mendore, aristokracinë intelektuale, e përkrah Edi Ramën si intelektual, e përkrah për mendjen e tij e për dhuntinë e tij krijuese, sado s’i ka heshtur e s’i hesht disa mospajtime me të në politikë. Dhe, e përkrah sepse ai, me bashkëpunëtorët e tij, po bëjnë shumë përpjekje për ta liruar Shqipërinë prej të këqijave të shumëllojshme me të cilat e ka ngarkuar mentaliteti politik primitiv ende agresiv, po bëjnë shumë përpjekje për ta bërë Shqipërinë shtet të së drejtës, shtet të përgjegjshmërisë sociale, shtet të gjasave të barabarta për të gjithë, shtet në të cilin të gjithë do të kenë dinjitet të pa fyer, të pa nënçmuar e të pa cenuar, shtet në të cilin të gjithë do të jenë njësoj të sigurt dhe njësoj të trajtuar  prej shtetit e prej drejtësisë së tij, shtet njëmend të evropianizuar.

Çadra fatkeqe, provokuese, mosduruese e sulmuese ndaj institucioneve shtetërore shqiptare nuk u ngrit në pranverën e sivjetme vetëm në Tiranë. Çadër e ngjashme kundër Qeverisë së sotme shqiptare në krye me Edi Ramën u ngrit këtë pranverë edhe në tri vende fqinje: u ngrit edhe në Greqi, edhe në Maqedoni, edhe në Serbi.

Kryeministri i sotëm i Shqipërisë, Edi Rama, sipas të gjitha gjasave, është njëri prej kryeministrave më të sulmuar prej fqinjëve në historinë njëqind e pesëvjeçare të shtetit shqiptar! Pse jo? Ai është kryeministri që ua tha atyre disa të vërteta të hidhura që s’ua kishin thënë kryeministrat e tjerë shqiptarë.

Sulmet ndaj kryeministrit të sotëm shqiptar më së pari i filloi Greqia, në të vërtetë e djathta e njohur greke e, pas saj, edhe ministri i Ushtrisë greke. E djathta greke me ministrin e saj ushtarak e filloi avazin sulmues ndaj kryeministrit shqiptar për shkak të disa të vërtetave që ai i tha për politikën e sotme dhe politikën e mëparshme të Greqisë, ndaj Shqipërisë dhe ndaj shqiptarëve.

As Greqia e djathtë e as Greqia e majtë nuk ishin mësuar që prej kryeministrave shqiptarë t’i dëgjonin disa të vërteta për politikën e saj ndaj Shqipërisë dhe ndaj shqiptarëve, në mënyrë të veçantë ndaj çamëve!

Zaret janë hedhur, kush do të tërhiqet?

Published: 27 maj 2019
Written by admin
No comments
Categories: Opninion

Nga Bedri Islami--Protesta opozitare e së shtunës, ashtu si jo rastësisht ndodhi, e paqtë, më shumë një shëtitje se një demonstrim, ndryshe nga të tjerat dhe krejtësisht ndryshe nga sa kishte paralajmëruar dy ditë më parë, ish-shefi i qeverisë, për përplasje civile, zvarritje kryeministrore, dhunë e zjarr. Në të kundërtën njerëzit, gjithnjë e më pak se herët e tjera, pas thirrjeve të zakonshme “Rama ik”, thirrjeve për shefin e ri të partisë më të madhe opozitare, që i nxori edhe jashtë parlamentit, emrin e të cilit filluan të brohorasin, pasi shqiptarët nuk mund të bëjnë pa thirrur emrin e një lideri, dëgjimit të një muzike që shumica nuk e kuptonin, pritjes së çfarë mund të ndodhte dhe fjalës së Bashës, shkuan në shtëpitë e tyre.

Fare pak përpjekje për dhunë, që, më shumë se gjithçka tjetër saktësoi se në protestat e tjera dhuna ishte përgatitur pikërisht nga këto që tani i ftuan për paqësorë, dëshmoi se bombat molotov nuk kanë të bëjnë edhe aq shumë me fjalët kërcënuese, por me përgatitjen e fshehtë nga struktura të posaçme dhe, se aty ku nis burimi i tyre, aty edhe mund të përfundojë.

Duke mos përdorur dhunë morën përsipër se kishin qenë autorët e saj.

Pas pak ditëve opozita, e bashkuar ose jo, do të bëjë protestën e shtatë të saj, si quhet, kombëtare, megjithëse pak gjëra ka aty nga kombi, shteti dhe populli.

Çfarë do të ngjajë përtej protestave të dukshme dhe a janë hapur kanalet e nëndheshme për të arritur një marrëveshje të re, një kontratë të re, e cila, në formë mund të jetë ndryshe nga ajo e dy viteve më parë, por në thelb mund të jetë e njëjta gjë?

A do të arrijë Basha dhe Kryemadhi për të ulur hundën e Ramës, apo, ky i fundit do të qëndrojë deri në fund, duke krijuar një situatë ndryshe, të padëgjuar dhe që mund të ishte ajo që Moikom Zeqo e quan vdekja e bardhë e partive politike?

Cili prej tyre do të thyhet në këtë përplasje, e cila, më shumë se e ardhur nga një domosdoshmëri, është një fatkob i ri mbi fatin e Shqipërisë?

Opozita kërkon që zgjedhjet e 30 qershorit të mos bëhen pa opozitën. Ata, jo vetëm nuk do i njohin, por edhe kanë menduar dhe e kanë thënë haptas se do të bëjnë të gjitha përpjekjet, deri tek përplasjet e forcës, në çdo qendër votimi, për çdo kuti, duke sjellë para nesh vitin e mbrapshtë 1997, megjithëse e dinë fare mirë se asgjë nuk mund të përsëritet dy herë njëlloj.

Ndërhyrjet e vakëta dhe të vonuara të ndërkombëtarëve, të lodhur tashmë me vicklat e politikës shqiptare, sidomos sa herë që e djathta është në opozitë, në fakt ndërhyrje të shumëpritura nga opozita pas heshtjes së rëndë shurdhuese të diplomacisë ndërkombëtare, kanë sjellë idenë se vendi mund të marrë sado pak frymë dhe se mund të ketë një zgjidhje të momentit të fundit, si ka ndodhur jo pak herë kur kanë qeverisur socialistët.

E djathta në pushtet, faktikisht, asnjëherë nuk ka bërë kompromis apo marrëveshje të momentit të fundit; në të kundërtën, edhe kur i kanë rreshtuar në një “krokodil”, megjithëse kanë parë dhëmbët e ndërkombëtarëve, kanë mbetur gjithnjë në llogoren e tyre.

Po tani?

Të dhëna jo publike tregojnë se nëndheu i politikës po përpiqet të çelë sythet mbi tokën e politikës. Se çfarë sythesh do të çelin këtë nuk e di askush. Ndërkombëtarët, ndoshta, kanë shpejtuar “çeljen”, por nuk kanë mbjellë asgjë deri tani. Shkaku i hapur: lodhja nga politika shqiptare; shkaku i fshehtë: edhe kur kanë provuar, shpesh herë janë gjendur jashtë vorbullës.

Varianti i kërkuar nga opozita si kusht që nuk mund të negociohet është largimi i Edi Ramës si kryeministër dhe mos ulja në bisedime me të.

A mund të ndodhë? E vështirë, në mos e pamundur.

Edi Rama e di krejt mirë se, nëse ndodh kjo, atëherë ka ardhur koha që ai të largohet jo vetëm nga posti i shefit të qeverisë, por edhe si drejtues i socialistëve. Bashkë me të merr fund edhe statura e krijuar prej tij brenda së majtës, e njohur si Rilindja.

Do të ishte fundi i një rrjedhe politike, e cila filloi rastësisht, nga një rast i hidhur i jetës së tij private. Mund të ishte rizgjimi i së majtës, por kjo do të kërkonte kohë, shumë kohë, mund, ndarje mes vetes, përplasje në të majtën, të cilët “ delet” prej kohësh i kanë zbuar diku tjetër dhe nuk presin që përmes blegërimave demosociale të rimarrin veten.

Pranimi i Ramës për dorëheqje do të jetë largimi i tij nga politika, dëmtimi më serioz që do i bëhej së majtës në një periudhë të caktuar kohore, por, si çdo e keqe, edhe kjo mund të ketë një të mirë: në PS mund të fillojë katarsisi i vërtetë, një autoveting i njëmendtë, që do të sjellë në këtë forcë politike idetë e vërteta të së majtës, një vizion të ri për shtetin, marrëdhënie ndryshe me masën që përfaqëson dhe, mbi të gjitha, krijimin e një lidershipi të ri, i cili do të mund të kishte në mbrujtje figura të rrahura në vite të së majtës me të rinj idealistë dhe vizionarë.

Rama mund të pranojë dorëheqjen nga shefi i qeverisë, por të ulet në tryezën e bisedimeve si drejtues i forcës më të madhe politike, socialistëve.

Në këtë rast gjithçka do të jetë ilegjitime. Sepse, një figurë politike, përfaqësues i një force qeverisëse, të votuar për të drejtuar katër vite, në momentin e dorëheqjes nga besimi, ai nuk ka më legjitimitet për të drejtuar atë forcë, vizionin qeverisës të saj e braktis.

Në vitin 2017 Rama e bëri këtë, e bëri brenda një nate, pa pyetur askënd dhe pa marrë mendimin e askujt. Ai ul në një tryezë të veçantë me shefin e opozitës, në fakt një kleptoman të njohur, i dha në një qoshe dëmshpërblimin 15 milionësh euro për pallatin e vjehrrit të tij, i dha gjysmën e qeverisë, institucionet lumë-paguese, kur korrupsioni ka qenë gjithnjë galopant, i dha avokatin e popullit, ku Basha shpejtoi të dërgojë njerën nga mikeshat më të afërta të bashkëshortes së tij, kryetarin e KQZ, pra ndau pushtetin me opozitën,megjithëse askush nuk e kishte autorizuar.

Fati i Ramës ishte besimi i njerëzve tek ai, besim, i cili, pas katër viteve të para të qeverisjes, ishte ende në këmbë, duke fajësuar ende qeverinë Berisha për humnerën financiare ku ishte hedhur i gjithë vendi. Ky besim i dha atij dhe sidomos PS-së, një fitore të re, ata morën krejt të vetëm gjithë pushtetin ekzekutiv dhe mundësinë për të bërë çka kishin besuar se do e bënte një qeveri e së majtës dhe posaçërisht për të majtën.

Dorëzimi i Ramës, qoftë edhe duke qëndruar në tavolinë si drejtues i PS-së, është joreal, jo legjitim. Ai mund të jetë hapësirë për të ardhmen, por precedenti më i shëmtuar si abuzim me pushtetin politik.

Rama nuk jep dorëheqjen dhe vazhdon atë që ka premtuar në pesë letrat e tij. Në fakt ai po i shkruan një njeriu që nuk di të lexojë në shqip dhe që pret përkthimin në një gjuhë të huaj. Si një drejtues partie amorfe, pa organizim ku e ka shpënë Basha forcën e parë politike opozitare, dhe, duhet pranuar pa asgjë të veçantë deri tani në paraqitjen e tij publike, veç kopjes negative të Berishës, Rama nuk mund të presë një përgjigje.

Loja e letrave është ndoshta fshehja e asaj që po shkruhet në takimet e fshehta, por nuk mund të vazhdojë gjatë. Ato kanë po aq efekt sa ultimatumet e pafundme kineze kundër imperializmit. Të vjetrit e mbajnë mend se këto ultimatume shkuan në mbi 1000 sosh.

Mos tërheqja e Ramës mund të sjellë një gjendje të re politike. Në 61 bashkitë e vendit do të sundojnë përfaqësues të vetëm një force politike, së majtës, që ka edhe qeverisjen qendrore.

Kjo do e bëjë vitin 2021, vit të zgjedhjeve çparlamentare që e majta të futet në garë me kuajt shumë përpara opozitës dhe përsëri do të ketë kontestime të pafund nga opozita, që do të sjellin një zinxhir të pafund përplasjesh, sidomos po të vazhdojë të jetë aktiv në politikë Berisha.

Në 30 qershor nuk do të ketë përplasje civile. Ndoshta në disa qendra në ato zona ku PD mendon se janë bastionet e saj politike dhe forca e saj.

Mund të ndodhë, por kjo do të jetë vetëvrasja e trumcakut politik të opozitës dhe ringjallja për të dytën  herë nga gabimet e fajet e opozitës të vetë Ramës.

Kush prek zgjedhjet, ai dënohet. Jo ligjërisht, por politikisht dhe ky është dënimi që nuk mund ta mbajë një forcë politike.

Zgjedhjet do të shtyhen në një datë tjetër. Të themi në nëntor. Ka një nëntekst kushtetues që mund ta lejojë, megjithëse politika nuk ka pyetur kurrë për kushtetutën. Vetëm kur i duhet si mburojë. Por jo si denjësi e mbarëvajtjes së kombit.

Presidenti Meta e hodhi këtë ide, që më shumë se ide presidenciale tingëlloi si ide bashkëshortore.

A e bën shtyrja e zgjedhjeve situatën më të qetë, më të mençur, më kreative, më marrëveshje bërëse?

A mund të futet opozita në zgjedhje, në një datë tjetër, me këtë qeveri, këtë shef qeverie, këtë rreshtim të forcave politike?

Në kampin opozitar janë disa jeniçerë të vjetër të politikës që ëndërrojnë të zaptojnë sa më shpejt bedenat e pushtetit. Ndoka, Shehi, Dule, Idrizi, Mediu, Vasili, Tritani i vockël dhe Paloka i çartur, nuk të joshin për marrëveshje.

Cilado rrugë provokon një precedent të ri politik, të paparë dhe të rrezikshëm. Krijon mundësinë e shembjes së shtetit sa herë t’i dojë qejfi opozitës, pavarësisht se kush është në opozitë e kush është në qeverisje.

Precedenti është më i rrezikshëm se sa të gjitha mundësitë e vëna në tavolinë.

Çfarë duhet bërë?

Një rrugë është më pak e dhimbshme: të bëhen zgjedhjet dhe, pas dy viteve, në rendin e zgjedhjeve parlamentare, të ribëhen edhe ato vendore.

Por kjo do të ishte vetëvrasja e opozitës.

Opozita i ka marrë në duar të gjitha mjetet e vdekjes së tyre të bardhë, qeveria u ka dhënë edhe mjete të tjera shtesë, por ka në duart e saj edhe mjetet e veta.

Kush do e shkrehë e para?

Nuk mund të bëhet kostum i ri me rrecka të vjetra!

Published: 25 maj 2019
Written by admin
No comments
Categories: Opninion

Nga Bedri Islami– Nuk e di se me cilët do të zbresin sot, e shtunë, në fushën e betejës Lulzim Basha dhe Monika Kryemadhi. Është e pesta ose e gjashta herë që ata i lëshojnë thirrje pasuesve të tyre për të përmbysur qeverinë e tashme dhe, që të pestat herë, kanë patur të njëjtin “ kushtrim”: kjo është protesta më e madhe në histori dhe, domosdo, sot do të rrëzohet Edi Rama.

E njëjta gjë është paralajmëruar edhe për sot: çikërrimtarë politikë të taborit të dytë opozitar kanë paralajmëruar për protestën më të madhe në histori, ata, gjithashtu, kanë kërcënuar qeverinë se shefin e saj do e hedhin në ujrat e Lanës, për të shkuar më tej, tek patetizmi politik i Zonjës Kryemadhi, sipas së cilës, asnjëherë, as sot e as mot, shefi i qeverisë Rama nuk do të mund të pijë i qetë një kafe. Burgu është fjalë e zakonshme, arrestimet, po ashtu, linçimet po bëhen term i ditës.

Si shkrova, nuk e di se cilat do të jenë falangat e ditës së sotme të opozitës, ashtu si nuk e di se sa prej tyre do të jenë kapuçonë të zinj, sa do të mbajnë maska kundërgazi, sa përgatiten të lëshojnë bombat molotov, sa prej tyre do të përleshen me kordonin e parë të policisë dhe sa të tjerë do të marshojnë drejt parlamentit; nuk e di dhe as që më duhet ta di se kush do i prijë turmave në shkatërrimin rutinë, cili lider do të thërrasë i pari “ fitore”, ashtu si e di fare mirë se të gjitha këto do të jenë një përsëritje e së shkuarës dhe nuk do të ketë asgjë të re nga fronti i perëndimit.

Këto që do të sulen rrugëve kanë bartur mbi vete shumë epitete, nga më të çuditshmit, që nga kapuçonët berishianë, malokët veriorë, falangat shqupase, të pagdhendur, halabakë. Në fakt, këto janë më të lehtat, pjesa tjetër mund të merret me mend.

Në shumicën e tyre, falangistët janë njerëz të varfër, ndërsa drejtuesit e tyre janë shumë të pasur. Mund të ndodhë që një ish deputet, ashtu si një qeveritar i sotëm, të ketë mijra herë më shumë pasuri se sa njëri nga ata me kapuçon, që turret rrugëve të Tiranës, duke menduar se po kryen një akt heroik, se po bën histori, se sytë e botës janë tek ai.

Në mbrëmje, ky kapuçon, do të shkojë drejt shtëpisë duke menduar për bukën e përditshme, familjen dhe për faktin, nëse, sipas fjalës, ia kanë dhënë shpërblimin e merituar.

Sado që këto njerëz duken të rrezikshëm, ata nuk janë halabakët e vërtetë.

Të vërtetët janë pas tyre aty, duke i nxitur për sulm, duke i frymëzuar me një retorikë herë pas here fashiste e më shpesh ultra komuniste, për pushtetin që buron nga populli dhe që i takon popullit, për begatinë që do u sjellë sundimi i tyre, për vallen që hedhin në gojën e ujkut Edi Rama, për armikun e brendshëm dhe të jashtëm..për luftën deri në fund.

Mirëpo, hiqini këtyre njerëzve Sali Berishën dhe e gjithë ajo turmë nuk është më turmë, është një masë njerëzore që shikon punët e saj, që mendon e vepron jo si qënie ushtarake, por si njerëz që mund të vendosin lirisht për cilin duan të votojnë, cilën forcë politike mund të mbështetin, duke e ditur krejt mirë se, as njëra dhe as tjera, nuk janë as të majta e as të djathta.

Hiqini këtyre njerëzve thirrjet bolshevike të Kryemadhit dhe në rrugë nuk do të jetë asnjë kapuçon, asnjë hedhës të bombave molotovë, asnjë përleshës me policinë, asnjë zjarr, asnjë plagosje.

Këto njerëz kapuçonë apo bombë hedhës nuk janë halabakët e vërtetë, megjithëse në pamjen e parë ata duken si të tillë. Ata, në vijën e parë të sulmit, nisur nga një premtim joshës, edhe mund të bëjnë një zjarr, mund të plagosin, por ata nuk mund të vrasin dot një vend dhe një ëndërr të tij.

Këtë e bën vetëm politika. Një politikë e prapshtë, nisur nga mendime vrastare, nisur nga pushteti dhe nga asgjë tjetër. Sa më shumë që përpiqen të fshehin ëndrrën pushtetore, aq më tepër e shfaqin. Por, të nisesh për të përmbysur shtetin se të bën thirrje Vasili apo Dule, se ta kërkon Nard Ndoka apo Shehi, se kërkon të vijë në pushtet edhe një herë Mediu i Gërdecit apo Idrizi i shumëkujt, se nuk ia mbush bashës apo i ka mbetur diçka mangut Kryemadhit, do të thotë të bësh harakiri dhe të vësh në pikëpyetje vetë shtetin.

Njerëzit e zakonshëm, ata që na duken përmbysës, në fakt janë vetëm veglurina të zakonshme të një politike të prapshtë, tejet armiqësore ndaj gjithkujt që nuk e do rihapjen në pushtet të Bashës, që e di se çfarë marrëzirash mund të ribëjë ai kur është i rrethuar nga një tufë analistësh që i gëzon përmbysja e shtetit , se nuk duan Ramën: kur dëgjon me veshin e majtë çka i thotë djathtistë të qorruar nga verbëria politike dhe, me veshin e djathtë se çka i thonë revolucionarë den baba den të tillë, gjenetikisht: kur gjuha e tij ngjan si pikat e shiut me atë të Berishës dhe , pastaj, si flet ai nisen e flasin gjithë të tjerët pas tij.

Opozita nuk është e rrezikshme se vendos para vetes mitingashë apo halabakë, sado të mbuluar të jenë ato. Në çdo vend ka të tillë dhe shteti ndaj ka policinë, gardën, gazin lotësjellës, ndërhyrjen e fuqishme. Ndryshe shteti do të ishte një mejhane ,ku secili mund t’ia thyejë xhamet dhe të bëjë përshesh. Basha e di fare mirë këtë kur ishte pjesë e urdhërdhënës për vrasje dhe plagosje në 21 janar; Kryemadhi e di , po ashtu, sepse ishte pjesë e qeverisjes së asaj kohe dhe 21 janari e kishte fillimin tek një bllok i bashkëshortit të saj zëvendëskryeministër e tani president.

Këto mitingashë të rreshtit të parë në darkë shkojnë në shtëpi, dëmi që kanë sjellur ndreqet, por ajo që bën politika huligane nuk ndreqet aq lehtë.

Në 30 qershor është planifikuar të zhvillohen zgjedhjet vendore. Opozita, vetë dëshirueshëm, është tërhequr nga gjithçka që i takon të ketë dhe ku duhet të jetë. Askush nuk e ndoqi, askush nuk e përzuri, asnjë nuk i tha ikë. Iu mbush mendja Berishës, sipas një skenari të përgatitur jashtë kabinetit të tij, opozita dorëzoi mandatet, dhe, si të ishte në një shfaqje teatri, doli në rrugë.

Është precedenti më i rrezikshëm që bën mijra herë më shumë dëm se sa një grup mitingashësh të uritur, që janë joshur me një vend pune dhe që në darkë bëjnë bilancin e jetës së tyre.

Dhe, kur vet linçimin e opozitës e mbështet edhe presidenti i vendit, gjithçka bëhet më e rrezikshme, më kërcënuese dhe më e ankthshme për të tjerët.

Nëse dikush mund të ketë dyshuar deri tani se frika e opozitës është reforma në drejtësi, tanimë duhet të qetësohet, pasi , si mund të jetë pritur, kundër saj është i gjithë spektri politik i opozitës, që nga dy opozitarët e bashkuar dhe deri tek tek kryeopozitari në presidencë.

Rama nuk është shefi që duhet për këtë vend, ai është jo në ato përmasa që njerëzit kanë dashur të jetë, por krahasuar me këto plakaruqë të politikës, që tash 30 vite kërcënojnë sa janë në opozitë dhe vjedhin sa janë në pushtet, ai , njerëzve, u duket një zgjidhje.

Nuk mund të bëhet kostum i ri me rrecka të vjetra…

U duket zgjidhje, sepse përballë tij është një turmë amorfe politike, e cila ka ngarendur herë majtas e herë djathtas, për të qenë në pushtet dhe që, sa herë kanë ikur nga pushteti e kanë dhjetëfishuar pasurinë e tyre.

Nëse Rama mban pas vetes 10 a 12 oligarkë financiarë, njerëzit shohin se pas bishtit të Bashës janë renditur oligarkët e politikës që kanë zënë myk në tempujt e partive të tyre, në të cilat nuk hyn as zoti e as robi.

Në secilën ditë, nga gjithë spektri i opozitës, vjen kërcënimi se qershori i këtij viti do të jetë fillimi i vitit 1997, se do të luftojnë në çdo qendër votimi, se votimet nuk do të lejohen, se Rama duhet të bëjë mirë llogaritë dhe se fundi i tij do të jetë i tmerrshëm, se duan qeveri teknike a dreqi e di se çfarë, por ata vetë të vendosin se cili të qeverisë…përndryshe, viti 1997 do të jetë si një lule krahasuar me fundin e qershorit të këtij viti.

Kjo retorikë e halabakëve politikë është, në fakt, e keqja e këtij vendi dhe shembja e themelit të shtetit.