Kur vitet moren me vete largesin tone.
Kur bashke u takum, pak me njohe.
Nuk ishe me ajo qe kishte njohur.

Vitet larg teje me kishin tjetersuar.
E ti kerkoje te humburen.

Shikoje i cuditur ku kisha ngelur une.
Nuk mendove ne vite harruar.
Sa shume kishte humbur shpirti i lendumNuk ishe ti qe me lendove.
Ishte largesia e pa meshirshme, e pa shpirte.
Mos e kerko ate qe njohe.
Ajo qe njohe e ke humbE vrau shtrig e fatit te saj
E dermoj e lodhi , pa jet e la
E dermuar nga jeta , pa jete
Erdha ne rruget , ku ishe ti

Mos me kerko gjurmet e mia
Se gjurmet i fshiu fshesa jete
Mos me kerko , pse jam tjersuar
Te mendosh thelle , do e kuptosh vete
Ishte koha vrastare , na mori vitet tona
na holli pa jete, na dha plage

Shkroi Aferdita Kraja Borici 9/3/2013