Bardhyl Mahmuti-Referencat që citohen më poshtë janë të mjaftueshme, për t’u bindur se Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë 

 dhe Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Maqedonisë në vend të institucioneve shkencore, janë shndërruar në “kuzhina”, ku gatuhen falsifikimet e fakteve historike në funksion të mobilizimeve politike kundër shqiptarëve. Argumentet dëshmojnë në mënyrë të pakontestueshme se, që para një shekulli, kuzhinat antishqiptare nxorën në tregun e tyre të brendshëm dhe atë ndërkombëtar pretendimet “shkencore”, se gjoja “në Kosovë nuk ka pasur shqiptarë para ardhjes së Perandorisë Osmane”, se kinse “shqiptarët janë serbë të islamizuar, të cilët,  me ndihmën e Perandorisë Osmane, kanë pushtuar territoret serbe”, se gjoja “shqiptarët nuk kanë historinë e tyre dhe as personalitete historike”, se gjoja “shqiptarët vjedhin historinë serbe dhe maqedonase”, se gjoja “shqiptarët vjedhin figurat e shquara të popujve të tjerë”, se gjoja “Skënderbeu nuk është Hero Kombëtar shqiptar, por trim serb”, se gjoja “Nënë Tereza nuk është shqiptare, por vllahe” e kështu me radhë.

Në kontekstin historik të shpartallimit të Perandorisë Osmane dhe të hapjes së procesit të krijimit të shteteve kombëtare në Ballkan, strategjia serbe u mobilizua si asnjëherë më parë, për t’i përshkruar sa më zi shqiptarët. Për një kohë të shkurtër u botuan me qindra vepra nga historianë, gjuhëtarë, etnologë dhe njerëz të fushave të ndryshme, me të vetmin qëllim, që shqiptarët të paraqiteshin si popull që nuk meriton të ketë shtetin e vet në Ballkan.

Nëse i analizojmë këto vepra, të cilat u krijuan në funksion të strategjisë politike, mund të veçojmë disa shtylla të saj në raport me aktualitetin tonë.

Fillimisht po përmend mohimin e prejardhjes ilire të shqiptarëve dhe këmbënguljen e tyre, se “shqiptarët janë krijesë e Perandorisë Osmane”. Kështu, historiani Marko Markoviq, hedh poshtë si të pavërtetë prejardhjen ilire të shqiptarëve dhe këmbëngul se “deri në shekullin e XVII nuk ka pasur shqiptarë” (Marko Marković, “Pravoslavlje i novi svetski poredak”- Në shqip: Ortodoksia sllave dhe rendi i ri botëror). Historianët që kishin hyrë në shërbim të krijimit të shtetit të Serbisë, i cili do të shtrihej edhe në një pjesë shumë të madhe të Shqipërisë, krijuan dhe përhapën tezën, se gjoja “para ardhjes së turqve, Kosova dhe pjesa më e madhe e territorit të Shqipërisë ishin tërësisht serbë. Madje ““termi” shqiptar nuk simbolizon një popull të veçantë, por është një term gjeografik ku kanë mundur të jetojnë serbë, turq, grekë e hebrenj””(Spiridon Gopčević, “Stara Srbija i Makedonija”- Në shqip: Serbia e Vjetër dhe Maqedonia).

Si në kor, shumica absolute e historianëve serbë mbështetin tezën se ““shqiptarët nuk kanë ekzistuar si popull, ata janë serbë të konvertuar në fenë islame. Ata nuk janë as “arbanasë”, as “arnautë” e as “albanezë”. Ata kanë qenë dhe janë serbë pastër””! (Tomo Oraovac, “Arbanaško pitanje i srpsko pravo”- Në shqip: Çështja Arbanase dhe e drejta serbe).

Ndërsa historiani serb, Radovan Samarxhiq, pohon se 30%-40 % e shqiptarëve kanë  prejardhje sllave (Radovan Samardžić, “Ideje za srpsku istoriju”- Në shqip: Ide për historinë serbe) historian tjerë lëshohen në garë se kush do të nxjerrë “statistikat më të sakta”. Marko Mlladenoviqi nuk u kënaq me këto pohime, por “zbuloi” se 2/3 e popullsisë shqiptare ka origjinë serbe (Marko Mladenović, “Buđenje srpskog naroda”- Në shqip: Zgjimi i popullit serb), ndërsa Veselin Gjuretiqi e rriti përqindjen e shqiptarëve me prejardhje serbe në 80 %! (Veselin Đuretić, “Antisrpske upotrebe staljinističkog medijuma”- Në shqip: Përdorimi anti-serb i mediumit stalinist).

Kur flet për këtë çështje, historiani serb, Jovan Haxhi-Vasileviqi, është tepër përbuzës. Shqiptarët, të cilët i quan “arnautashi”, janë “fundërrina të popullit serb të asimiluar, të cilët nuk kanë vetëdije kombëtare” (Jovan Hadži-Vasiljević, “Južna Stara Srbija, knjiga prva”- Në shqip: Jugu i Serbisë së Vjetër, Libri i Parë).

Teza se gjoja “turqit i krijuan shqiptarët prej serbëve të asimiluar” shoqërohej me pohimet se shqiptarët e krijuar në këtë mënyrë, “me ndihmën e turqve e dëbuan popullin serb përmes vrasjeve, plaçkitjeve, djegieve të fshatrave të tëra, përvetësimit të pronave dhe islamizimit të dhunshëm (Radovan Samardžić, “Ideje za srpsku istoriju” Ide për historinë serbe).

Duke i cilësuar shqiptarët si “fundërrina të popullit serb të islamizuar dhe të asimiluar”, një numër tjetër historianësh përpiqen t’i traumatizojnë popujt e Europës, duke i përshkruar shqiptarët si “njerëz me bisht. I vetmi dallim që ekziston mes shqiptarëve që jetojnë në Veri nga ata të Jugut, ka të bëjë me gjatësinë e bishtit. Madje, edhe në shekullin XIX, në mesin e shqiptarëve kishte njerëz me bisht, që jetonin në drurë, të cilëve bishti u nevojitej për t’u kacavjerrë nëpër pemë. Ata nuk kanë as kulturë, as gjuhë të tyren, as alfabet e as histori…Ata janë egërsira të vërteta…” (Vladan Đorđević, “Arnauti i velike sile”- Në shqip: Arnautët dhe fuqitë e mëdha).

Dhe si konkluzion i qindra librave të shkruar në këtë frymë del se “populli shqiptar, i cili nuk ka as kulturë, as gjuhë të tij, as alfabet e as histori të vetën, atëherë nuk i mbetet gjë tjetër, veç të vjedhë historinë dhe kulturën e të tjerëve” (“Kosovski Albanci nemaju svoju, pa otimaju srpsku istoriju” – Në shqip: Shqiptarët e Kosovës nuk kanë histori të vetën, prandaj vjedhin tonën, shih: http://www.vesti-online.com/Vesti/Srbija/582168/Kosovski-Albanci-nemaju-svoju-pa-otimaju-srpsku-istoriju); “Nemaju svoju, pa krade naše- Nuk kanë histori të vetën, prandaj vjedhin tonën”, shih: https://www.srbijadanas.com/clanak/posle-evrovizije-novi-skandala-albanci-dobili-vetar-u-ledja-pa-udarili-na-decu).

Në përputhje të plotë me orientimin strategjik të propagandës serbe, për t’i paraqitur shqiptarët pa histori të tyre, me qindra “studime shkencore” të historianëve serbë përpiqen ta mohojnë përkatësinë shqiptare të Gjergj Kastriot-Skënderbeut. Kështu, për shembull, për historianin serb, Spiridon Gopçeviq, vepra e të cilit u citua më lart, “jo vetëm Skënderbeu, por edhe bashkëluftëtarët e tij janë serbë”. Të njëjtën gjë pohon edhe Vlladan Gjorgjeviqi, i cili thekson se “gjatë gjashtë shekujve të fundit të luftës sonë nga ajo e Kosovës e deri tek ajo e Kumanovës, ne kemi aq shumë trima, sa që nuk na duhet Skënderbeu, i vetmi trim të cilin arnautët e gjetën në një mijë vitet e fundit. Megjithatë,  edhe pse nuk kemi nevojë, ne nuk mund ta falsifikojmë historinë. Skënderbeu është serb, siç kanë qenë edhe ushtarët e tij”  (Vladan Đorđević, “Arnauti i velike sile”).

Në bazë të historianëve serbë, “Skënderbeu ka pasur vetëm një gjyshe nga familja Topia, por ende nuk është ndriçuar fakti nëse Karl Topia ishte shqiptar”! (Tomo Oraovac, “Arbanaško pitanje i srpsko pravo”- Në shqip: Çështja Arbanase dhe e drejta serbe).

Përshkrimi i shqiptarëve si kriminelë, si hajdutë, si keqbërës, si popull që nuk ka asnjë trim të vetin, por që, në mungesë të historisë së vet, vjedh historinë e popujve të tjerë, nuk është karakteristikë vetëm e “shkencës” së politizuar serbe. Edhe një numër historianësh sllavo-maqedonas, të këtij populli që u krijua me vendim politik nga komunistët jugosllavë, përdorin të njëjtën gjuhë denigruese ndaj shqiptarëve. Po marr si shembull vetëm njërin prej tyre. Sipas historianit maqedonas, Petar Popovski, ““Gjergj Kastrioti nuk ka qenë as mirditas (gegë), e as shqiptar (toskë), por i lindur dhe i rritur maqedonas. Gjergji nuk ka qenë arnaut, por maqedonas. Ai nuk ka qenë Skënder, e aq më pak Beg. Në shënimet e vjetra e gjejmë me një titull si mbret i Maqedonisë dhe njëkohësisht i Epirit. Emri Skënderbeg është tërësisht i falsifikuar. Gjergj Kastrioti nuk ka qenë trim shqiptar, ashtu siç e paraqet historia shqiptare dhe ca historianë të pavetëdijshëm perëndimorë, por ashtu si thotë historia: trim dhe mbret i Maqedonisë dhe i maqedonasve. Kjo është dëshmuar edhe shkencërisht. Historia na mëson se një populli që i mungon historia e vet, ngjarjet e veta historike dhe personalitetet historike është popull i humbur. “Shkenca shqiptare” e paraqet Skënderbeun si trim të shqiptarëve për të vetmen arsye se ky popull nuk ka figurë tjetër historike me të cilën do të tregohej para botës si popull trim. Por historia, për fat të madh, tregon se Skënderbeu i takon popullit maqedonas””- nxjerr si përfundim historiani maqedonas, Petar Popovski!

Përveç figurës së Gjergj Kastriot-Skënderbeut, edhe figura e Gonxhe Bojaxhiut, që njihet në përmasa ndërkombëtare për humanizmin e saj, është shndërruar në “objekt përvetësimi”. Përderisa “doktorët e shkencës” maqedonase, në krye me kryetarin e Akademisë së ashtuquajtur të Shkencave në Maqedoni, Taki Fiti, ia mohojnë përkatësinë etnike shqiptare dhe përpiqen ta paraqesin si vllahe e Maqedonisë, propaganda serbe vjell vrer kundër autoritetit të saj. Për propagandën serbe “Nënë Tereza nuk është e shenjtë”, sepse shqiptarët, siç e pamë më lart, “janë plaçkitës, hajdutë, vrasës…” . Në gjuhën e tyre të mbushur plot urrejtje kundër shqiptarëve, Nënë Tereza nuk ka bërë asnjë vepër humane. Përkundrazi, “ajo ka pasur dëshirë të shikojë se si të vobektit vuajnë, dhe askush nuk di se ku janë milionat e dollarëve që u dhanë si ndihma” (Majka Tereza nije svetica: Volela je da gleda kako siromašni pate i niko ne zna gde su MILIONI dolara pomoći- Nëna Terezë nuk është e shenjtë: kishte dëshirë të shikonte se si vuanin të varfrit, dhe askush nuk e di se ku janë milionat e dollarëve që u dhanë si ndihma; shih: http://www.telegraf.rs/zanimljivosti/1485118-majka-tereza-nije-svetica-volela-je-da-gleda-kako-siromasni-pate-i-niko-ne-zna-gde-su-milioni-dolara-pomoci).

Nijazi Limani, gjeograf nga Maqedonia, të cilit iu dha titulli “doktor i shkencave” në Universitetin e Beogradit, e ndryshoi mbiemrin e vet nga Limani në Limanovski për t’i dhënë konotacion sllav, dhe u bë zëdhënës i idesë se gjoja “shqiptarët e islamizuar nuk janë gjë tjetër pos sllavë”. Për dallim nga historianët serbë që këmbëngulin në prejardhjen serbe të shqiptarëve të islamizuar, Nijazi Limanovski përhapë idenë se gjoja “myslimanët në Maqedoni kanë prejardhje sllavo-maqedonase”. Për të mbështetur këtë teori, autoritetet komuniste të Republikës Socialiste të Maqedonisë e krijuan kategorinë “Makedonski muslimani” dhe, që nga viti 1981, “popullsia myslimane, që vetëdijesohej se nuk është shqiptare”, kishte mundësi të regjistrohej si pjesëtar i këtij “grupi etnik”.

Krahas qëllimit që gënjeshtrat për historinë e Ballkanit të përhapen në botë, një strategji e tillë u ngrit në sistem dhe, përmes akademive të quajtura shkencore, u shndërrua në shtyllë kryesore për edukimin e gjeneratave të reja serbe dhe maqedonase.

Kuzhina luftënxitëse e Shkupit, që e quan veten Akademi e Shkencave dhe e Arteve të Maqedonisë (ASHAM), në mënyrë analogjike si kuzhina luftënxitëse e Beogradit, që e quante veten Akademi e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë (ASHAS), falsifikimin e realitetit historik e bën në funksion të mobilizimeve politike kundër popujve të tjerë.

Që nga krijimi i Maqedonisë në përfundim të Luftës së Dytë Botërore, si surrogat i gatuar në kuzhinën komuniste të Beogradit, një numër individësh, që bartnin tituj shkencorë, u orientuan në krijimin e identitetit sllavo-maqedonas. Ky surrogat politik e etnik u krijua mbi territore të uzurpuara shqiptare, bullgare e greke, duke uzurpuar komponentë të identitetit kulturor dhe historik të popullit shqiptar, popullit bullgar dhe popullit grek. Të gjithë ata që njohin historinë e Ballkanit, e dinë fare mirë se në këto hapësira ishte vetëm një popull që ndërroi tri herë identitetin e vet: gjatë periudhës 1918-1940, ky popull identifikohej si serb, nga viti 1941 deri në vitin 1944 si bullgar, ndërsa pas vitit 1945, si maqedonas! Nga kalemxhinjtë e quajtur akademikë të këtij surrogati politik e etnik, që për pesë vjet ndërroi tri herë identitetin e vet, nuk mund të pritet objektivitet shkencor, por vetëm hajdutllëk të territoreve, të kulturës dhe të historisë së popujve të tjerë.

Të gjitha falsifikimet e historisë janë bërë dhe bëhen në funksion të qëllimeve politike të periudhave të caktuara historike. Si në të kaluarën, ashtu edhe tani.

Në fillim të shekullit XX, krijimi i shtetit shqiptar ishte pengesa kryesore e aspiratave serbe për të marrë Shkodrën, Durrësin dhe një pjesë të madhe të Shqipërisë. Për këtë arsye shqiptarët përshkruhen si njerëz të egër, si “lëkurë kuqtë e Europës”, të cilët “nuk kanë nevojë për shtet”, të cilët “nuk dinë të ndërtojnë shtet”, por, që “fatkeqësisht, përkundër dëshirës së zotit, Austro-Hungaria dhe Italia dëshirojnë ta krijojnë shtetin e këtyre lëkurë kuqve të Europës”. (Vladan Đorđević, “Arnauti i velike sile”).

Edhe për Stojan Protiqin, i cili shkruante edhe me pseudonimin Balkanikus, “çështja shqiptare nuk ka ekzistuar asnjëherë si çështje politike, përderisa Austro-Hungaria dhe Italia nuk e shtruan si të tillë.” (Balkanicus, “Albanski problem i Srbija i Austro-Ugarska, Beograd”.

Mund të citoj me qindra historianë dhe publicistë serbë që përmes shkrimeve të tilla pseudo- shkencore kishin për qëllim të krijonin opinionin se gjoja “krijimi i shtetit shqiptar nuk ishte vullnet i aspiratave të popullit tonë, por ishte vendim politik i fuqive të huaja për të krijuar një koloni gjermane në Ballkan” (Marko Cemović, “Makedonski problem i Makedonci”- Në shqip: Çështja maqedonase dhe maqedonasit). I dëshpëruar pse nuk mundën ta pengonin krijimin e shtetit shqiptar, sado i cunguar që ishte, Vladan Gjorgjeviqi shpërthen me zemërim: “Prej këtyre egërsirave, Austro-Hungaria dëshiron të krijojë shtet! Austro-Hungarisë i qoftë me fat!”.

Në dallim nga periudha e mëparshme, kur historianët, gjuhëtarët, arkeologët dhe shkencëtarët shqiptarë të disiplinave të ndryshme, në Shqipëri dhe trojet shqiptare që ishin të pushtuara nga Jugosllavia, shpartalluan tezat antishkencore serbe, dy dekadat e fundit kanë dalë disa “historianë dhe teologë shqiptarë”, që nuk sjellin asgjë të re, por përsërisin propagandën e njohur serbe që nga periudha historike e krijimit të shteteve kombëtare në Ballkan.

Për të mos e ngarkuar shkrimin këtu po përmend vetëm ata më të zëshmit në këtë drejtim. Këtë aspekt të problematikës do ta zgjeroj me emra të tjerë, kur të botohet si libër i veçantë.

Po filloj me një mace të zgjebosur, që prindërit i kanë vënë emër turk Kapllan (që në gjuhën shqipe do të thotë “tigër”). Në varësi nga kontekstet ku ndodhej, ky person herë shfaqej Kapllan Kallushi, Kapllan Resuli, Kapllan Resulbegoviqi. Më në fund, pas “hulumtimeve të shumta shkencore” që kishte bërë, ky alamet shkencëtari erdhi në përfundimin, se origjina e tij ishte serbe dhe e ndërroi mbiemrin për të disatën herë dhe përzgjodhi të quhet Kapllan Buroviq (Kaplan Burović në gjuhën serbe)! Ky “zbulim” nuk është asgjë tjetër, pos përpjekje për të konfirmuar tezat serbe, se gjoja “shqiptarët janë serbë të islamizuar”.

Dr. Kapllan Buroviqi, që ia ka vënë vetes edhe titullin “Akademik”, pa qenë anëtar i asnjë akademie shkencore, përpiqet t’u japë aktualitet tezave të lartpërmendura serbe. Me qëllim që të manipulojë më mirë me ata që nuk e dinë të vërtetën, dr. Kapllan Buroviqi deklaron se gjoja “në shekullin e dhjetë, shqiptarët kanë ardhur nga Karpatet në Fushën e Matit mbi Tiranë. Prej aty janë shpërndarë në të gjitha anët e Shqipërisë së sotme, e cila në atë kohë ishte e banuar kryesisht nga serbët. Pas pushtimit turk, këta shqiptarë kaluan edhe kufijtë e Shqipërisë së sotme dhe u futën në Serbi, Maqedoni dhe Mal të Zi”. (Dr. Kaplan Burović, “Kosmet će se vratiti pod okrilje Srbije” -Kosova së shpejti do të kthehet në sqetullën e Serbisë), shih: http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/drustvo/aktuelno.290.html%3A550797-Dr-Kaplan-Burovic-Kosmet-ce-se-vratiti-pod-okrilje-Srbije)

Ai vazhdon me përsëritjen e sajesave serbe, që mohojnë historinë e popullit shqiptar: “Deri në shekullin XVI kufijtë e Serbisë kanë qenë deri te brigjet e lumit Drin, që sot është në Shqipëri, ndërsa para kësaj kohe Serbia ka qenë e shtrirë deri në Durrës, të cilin,stërgjyshërit e serbëve ua kishin marrë bizantinëve në vitin 548, në atë kohë kur në Shqipëri dhe në Ballkan nuk ka pasur asnjë shpirt të gjallë shqiptar. Shqiptarët në atë kohë ishin në Rumani në malet Karpate dhe Beskidi”.

Në përputhje të plotë me vijën propagandistike serbe dr. Kapllan Buroviqi u deklaroi gazetarëve se “shqiptarët nuk kanë kulturë! Atë ua kanë krijuar të huajt. Libri i parë i botuar në gjuhën shqipe është në vitin 1555, dhe atë e ka shkruar një kroat dhe është botuar nga një shtëpi ortodokse në Mal të Zi. Abetaren e parë shqipe e ka përpiluar një vllah, me emrin Naum Veqilharxhi, në vitin 1844, ndërsa abetarja e parë pas çlirimit dhe pas shpalljes së Shqipërisë shtet i pavarur në vitin 1913, është shtypur në Serbi, dhe e ngarkuar në kuaj është transportuar në Shqipëri”.(Për këtë “shkencëtar” shpallja e pavarësisë së Shqipërisë paska ndodhur në vitin 1913! Doktor shkence se jo mahi!)

Përveç intervistave dhënë medieve serbe, Kapllan Buroviqi në një intervistë për “Sputnjikun” rus, deklaron se “shqiptarët nuk janë ilirë, ata nuk janë autoktonë, por të ardhur në Ballkan”. As Gjergj Kastrioti-Skënderbeu e as Naim Frashëri nuk janë shqiptarë. “Skënderbeu është serb, ndërsa Naim Frashëri, vllah” (shih:http://www.preshevajone.com/akademiku-shqiptar-skenderbeu-eshte-serb-ja-deshmite-e-tij/).

Atyre që lexojnë në gjuhën serbe u sugjeroj të shohin se si kjo mace e zgjebosur që i thotë vetes tigër, vjell vrer kundër shqiptarëve dhe figurave më të ndritura të historisë së tyre në shkrimin “ Piše: Prof. dr Kaplan BUROVIĆ, akademik, “ SKENDERBEG I ALBANCI – Albanci traže da se spomenici Skenderbega poruše i smene spomenicima Sultana Murata”-Në shqip: Skënderbeu dhe shqiptarët –Shqiptarët kërkojnë që përmendoret e Skënderbeut të rrënohen dhe të zëvendësohen me përmendore të Sulltan Muratit”, shih: https://dijaspora.wordpress.com/2010/04/13/skenderbeg-i-albanci-albanci-traze-da-se-spomenici-skenderbega-poruse-i-smene-spomenicima-sultana-murata-%E2%80%93-pise-prof-dr-kaplan-burovic-akademik/)

Për ta aktualizuar më shumë diskursin e vet antishqiptar, Kapllan Buroviqi deklaroi se “Kosova së shpejti do t’i kthehet Serbisë”. (Dr Kaplan Burović: Kosmet će se vratiti pod okrilje Srbije- Në shqip: Kosova së shpejti do të kthehet në sqetullën e Serbisë) http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/drustvo/aktuelno.290.html%3A550797-Dr-Kaplan-Burovic-Kosmet-ce-se-vratiti-pod-okrilje-Srbije

“Për besnikëri dhe vetëmohim  për të vërtetën dhe drejtësinë e Perëndisë” dr. Kapllan Kallushi, Kapllan Resuli, Kapllan Resulbegoviq, Kapllan Buroviqi u dekorua me portretin e artë të Shën Pjetrit, nga Kryepeshkopi i Cetinjës dhe Mitropoliti i Malit të Zi Amfilohije Radoviq. (shih: http://www.moraca-rozafa.com/?p=427)

Në të njëjtin stil si të dr.Kapllanit, personi që deri tani del me tri forma të emrit të vet: dr.Olsi Jazexhi/Olsi Yazeji/ Олси Јахеџи, kishte vjellë vrer në shtypin serb kundër “Kosovës- koloni të NATO-s, ku myslimanët dhe serbët janë të diskriminuar” dhe pasi ngriti në qiell Serbinë “për respektimin e të drejtave të myslimanëve”, dr. Olsi me tre mbiemra ishte i ftuar i emisionit më antishqiptar në Maqedoni: “Vo Center” (Në qendër). Gjatë intervistës së transmetuar më 24 prill 2018 për këtë emision antishqiptar, ai deklaroi se gjoja “para ardhjes së turqve në Ballkan, shumica e popullatës në Kosovë dhe në Maqedoni ka qenë serbe ortodokse. Gjithashtu, edhe në Shqipëri, ku edhe sot mund të gjeni shumë toponime sllave. Por çka ka ndodhur? Me ardhjen e turqve dhe islamit në Ballkan, kemi proces të islamizmit dhe shqiptarizimit. Skënderbeu nuk ka asnjë lidhje gjenetike dhe religjioze me shqiptarët, ai është i sajuar. Skënderbeun e kanë sajuar austriakët dhe i kanë mësuar shqiptarët që ta pranojnë. Edhe sot ata mendojnë se Skënderbeu është hero i tyre, por ai nuk është i shqiptarëve. Në kohën kur Skënderbeu ka luftuar kundër osmanlinjve, shqiptarët nuk kanë ekzistuar. Skënderbeu ka qenë luftëtar serbo-bullgar”.

Çdokush që lexon me vëmendje pjesën e shkrimit, ku citohen një numër historianësh serbë që sajuan tezat që mohojnë prejardhjen ilire të shqiptarëve, që pretendojnë se “shqiptarët nuk kanë ekzistuar para ardhjes së Perandorisë Osmane në Ballkan”, se gjoja “shqiptarët janë serbë të islamizuar”, se ata “vjedhin historinë e të tjerëve në mungesë të historisë së tyre”, se “shqiptarët janë popull që vjedhin heronjtë e popujve të tjerë në mungesë të trimave të tyre”, do të shohin se dr. Olsi nuk sjell asgjë të re që do ta dallonte nga propaganda serbe. Nëse ai pretendon se është “Doktor i shkencave” për këtë periudhë historike, atëherë del qartë që ky person ka bërë një plagjiaturë nga arsenali antishqiptar i propagandës serbe.

Siç e pamë në fillim të këtij shkrimi, gjatë periudhës historike kur u krijuan shtetet kombëtare në Ballkan, propaganda serbe akuzon fuqitë e jashtme (Austro-Hungarinë dhe Italinë) si krijuese të çdo gjëje që lidhen me shqiptarët, me “qëllim që të krijohej një koloni gjermane në Europë”. Të njëjtën gjë përsërit edhe dr. Olsi.

Pas tërheqjes së forcave serbe nga Kosova, propaganda e Serbisë dhe argatët e tyre nga kampi i ideologjisë së antiamerikanizmit janë mobilizuar, në rrafshin e propagandës në skenën politike dhe mediatike ndërkombëtare, për ta paraqitur Kosovën si “koloni të imperializmit amerikan”. Në të njëjtat gjatësi vale, dr. Olsi përsërit se gjoja “parajsa jugosllave është shkatërruar, për shkak të komplotit të perëndimorëve, që janë kundër myslimanëve dhe kundër serbëve” dhe se “shteti i Kosovës është koloni e NATO-s, ku myslimanët dhe serbët janë të diskriminuar”!

Siç e përmenda edhe në shkrimin paraprak, shkenca dhe Olsi Jazexhi/Olsi Yazeji/ Олси Јахеџи janë dy nocione që përjashtojnë njëri-tjetrin! Nuk do të më habiste aspak që ky “Doktor shkence” të shpallet si “Akademik”, në të njëjtën mënyrë si dr. Kapllan Kallushi, Kapllan Resuli, Kapllan Resulbegoviqi, Kapllan Buroviqi. Madje, për shërbimet e mëdha që u bën serbëve dhe maqedonasve, nuk do të habitej askush nëse dr. Olsi në një të ardhme të afërt të dekorohet nga Kisha Ortodokse serbe me ndonjë dekoratë “me portretin e artë të Sveti Savës”! Të shohim nëse dr. Olsi do t’i shtojë edhe ndonjë mbiemër tjetër emrit të vet dhe të  deklarojë, sikurse dr. Kapllani, se “nga hulumtimet e mëdha shkencore ka zbuluar se çfarë origjine ka”.

Mendoj se nuk ka nevojë të citohen edhe autorë të tjerë serbë e maqedonas, për t’u bindur se  mohimi i gjuhës shqipe, i kulturës shqiptare, i historisë dhe figurave tona kombëtare është strategji politike sllave në funksion të mohimit të së drejtave politike dikur të “Shqipërisë londineze” e tani edhe të shtetit të Kosovës.

Referencat që citova më lart janë të mjaftueshme për t’u bindur se Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë dhe Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Maqedonisë në vend të institucioneve shkencore janë shndërruar në “kuzhina”, ku gatuhen falsifikimet e fakteve historike në funksion të mobilizimeve politike kundër shqiptarëve. Argumentet që solla dëshmojnë në mënyrë të pakontestueshme se, që para një shekulli, kuzhinat antishqiptare nxorën në tregun e tyre të brendshëm dhe atë ndërkombëtar pretendimet “shkencore”, se gjoja “në Kosovë nuk ka pasur shqiptarë para ardhjes së Perandorisë Osmane”, se kinse “shqiptarët janë serbë të islamizuar, të cilët,  me ndihmën e Perandorisë Osmane, kanë pushtuar territoret serbe”,  se gjoja “shqiptarët nuk kanë historinë e tyre dhe as personalitete historike”, se gjoja “shqiptarët vjedhin historinë serbe dhe maqedonase”, se gjoja “shqiptarët vjedhin figurat e shquara të popujve të tjerë”, se gjoja “Skënderbeu nuk është Hero Kombëtar shqiptar, por trim serb”, se gjoja “Nënë Tereza nuk është shqiptare, por vllahe” e kështu me radhë.

Për çdo njeri të ndërgjegjshëm është e qartë se aktualizimi i kësaj propagande, një shekull më vonë, bëhet vetëm për qëllime politike të Serbisë dhe Maqedonisë. Ata historianë dhe ata teologë me origjinë shqiptare që propagandojnë se gjoja “Skënderbeu nuk është Hero Kombëtar shqiptar”,  se gjoja “humanistja shqiptare me përmasa botërore, Nënë Tereza, është grua e pamoralshme, që ndërron burrat kur të dëshirojë dhe se vendin e ka në xhehenem”, se gjoja “në vitin 1445, vetëm 1% e qytetarëve në Kosovë ishin shqiptarë, ndërsa turqit sollën shqiptarët në Kosovë dhe u dhanë toka atyre”, ata nuk sjellin asgjë të re në “tregun” shqiptar, pos produkteve serbe dhe maqedonase, të ambalazhuara pa datë dhe vend prodhimi.

Përhapja e kësaj dukurie mes nesh ka marrë përmasa dramatike. Sikur t’i përmendja të gjithë emrat e atyre që përhapin këtë lloj propagande, lista do të kishte qenë shumë e gjatë. Ajo që vlen të theksohet në kuadër të këtij shkrimi,  ka të bëjë me faktin se përhapja e produkteve të gatuara në të ashtuquajturat Akademi të Shkencave dhe të Arteve të Serbisë dhe të Maqedonisë është duke helmuar opinionin publik shqiptar. Çdo historian, çdo teolog dhe çdo person tjetër që përhap këto sajesa, i bën një shërbim të madh strategjisë antishqiptare serbe dhe maqedonase.

Ky shkrim nuk u dedikohet atyre që propagandojnë me vetëdije të plotë, si lloji i dr. Kapllanit me kompani, të cilët “kanë zbuluar” në vetveten e tyre se janë “serbë të islamizuar nga turqit”.  Shkrimi ka për qëllim t’i ofrojë lexuesit që nuk është në dijeni të fakteve, se tërë kjo propagandë histerike e ka origjinën në Beograd dhe Shkup. Do të kishte qenë mirë që çdo shqiptar të ketë në dispozicion materialet që dëshmojnë në mënyrë të pakontestueshme, se mohimi i historisë dhe i figurave tona kombëtare është sajesë e qarqeve antishqiptare. Ndoshta kjo do të bëjë që askush të mos përhapë në mënyrë të pavetëdijshme propagandën serbe dhe maqedonase. Ndërsa për ata që e bëjnë me vetëdije të plotë, thefshin qafën!

(Vijon…)