Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike ([email protected])

Dy shtetet shqiptare sundohen nga grupe rivale kriminelësh që luftojnë secili kundër secilit, por megjithatë pak të dobët në të shtënat. Mëkat (gjynah) që qitjet nuk janë përherë aq precize, kur “takohen”.

***

Një konflikt është një përplasje midis qëllimeve, interesave, vlerave, veprimeve ose drejtimeve që krijojnë një tension mes dy ose më shumë palëve të përfshira. Historia përbëhet nga kufijtë. Konfliktet tregojnë se kufijtë janë tejkaluar. Interesat dhe ideologjitë bien ndesh.

***

Fundërrinat e shoqërisë synojnë zhdukjen e shqiptarizmit. Politika duhet pastruar nga krimi. Dy shtetet shqiptare janë kapur nga interesat kriminale.

Gazetat më të famshme botërore kanë shkruar për numrin e sajuar të veteranëve të UÇK-së. U kemi dhënë material të duhur të na përqeshin.

O ju “luftëtarë” veteranë të rrejshëm të UÇK-së! Ai që fshihet nën dimitë e gruas kur fillon lufta, dhe i lë të tjerët të luftojnë për çështjen e tij, ai le të ketë mendjen dhe të mos dërdëllit kinse ka luftuar, sepse kush nuk e ndau luftën me shokët dhe kërkon shpërblim, ai me armikun do të ndajë disfatën.

***

“Më mirë do të mbretëroj në ferr, sesa të shërbej në qiell”

Udhëheqësit fetarë të trojeve shqiptare, veçanërisht të besimit ortodoks dhe mysliman, kryesisht janë burrec të “shenjtë” hipokritë. Paguhen nga shtetet armiqësore për të keqpërdorur fenë dhe “Shtëpitë e Zotit”. Detyra e tyre është shpërbërja e kombit/shkatërrimi  vendit. Një interpretim i fjalëpërfjalshëm i Islamit, i nxitur nga imamët radikal (agjentë të huaj) e pengon forcimin e patriotizmit (atdhedashurinë) te shqiptarët e kësaj feje, e zbehën atë deri në tjetërsim me pasojë: Shpërbërje kombëtare.  

***

Qytetarët kanë nevojë që policia të jetë në nivelin e duhur ashtu që të ndihen të sigurt.

Në Shqipëri dhe Kosovë, është përhapur një psikologji “moderne”, ku krimineli barazohet me viktimën e pafajshme. Prandaj, polic të ndershëm profesionist që deklarojnë se nuk u interesojnë të “drejtat e krimineleve” por viktima (njerëzit që i binden ligjit), kritikohen nga pseudo-mediume dhe pseudo-intelektual. Kur dalin në mbrojtje të kriminelit, jo vetëm që i ofendojnë viktimat dhe nënvlerësojnë vuajtjet e tyre masive, por në një formë apo tjetër, bëhen pjesëmarrës në veprat kriminale të tij.

***

Asnjëherë në historinë e rruzullit tokësor, nuk ka ndodhur që udhëheqësit e një shteti, të vrapojnë si zagarë të zgjebur pas pushtuesve të pabesë (terroristëve kriminel gjakpirës), dhe me lot në sy t`i lutin ata që tua copëtojë pjesën tjetër të territorit të vet. Por ama kjo ndodhi me ne, sepse lejojmë të na sundojnë bastardët.

“Duaj” armiqtë tuaj në rastin kur miqtë tuaj rezulton të jenë një bandë bastardësh.

Nuk është kriminale të jesh një politikan kokëtrashë dhe i ngathët siç janë këta dylberët tanë, por veprimet kriminale antikombëtare.

***

Evropa është nën pushtim, por Brukseli nuk e mbron kontinentin. Kriza e fundit e Evropës vetëm ka intensifikuar humbjen e ndjenjave dhe konflikteve edhe në trojet shqiptare. Vështrim provokues i revolucionit islamik që po ndodh në Evropë. Është një paraqitje e tmerrshme se si vetë-kënaqësia, relativizmi moral dhe dogmat socialiste ngriu në akull imagjinatën evropiane, në të njëjtën kohë që luftëtarët e islamit radikal të ardhur ilegalisht nga Afrika dhe Azia vazhdojnë me një kurs të qëndrueshëm, për të nënshtruar Evropën, lagje për lagje.

***

Policia e Shqipërisë duhet të fuqizohet të refuzojë, kthej nga kanë ardhur dhe dëbojë automatikisht, qysh në kufi, emigrantët e paligjshëm afrikan/arabik/aziatik (karvanët pushtuese demografike). Përndryshe do të jetë e “detyruar” që përveç atyre 8 pakicave kombëtare false, të sajuara (trilluara) nga fqinjët djallëzor dhe rumunët (në bashkëpunim me “akademik” bërllok të shitur shqipfolës), të shpallë edhe 400-500 pakica tjera “kombëtare”; ashtu që brenda 2-3 vitesh, shqiptarët etnik autokton do të bëhen vet pakicë kombëtare, në vendin e vet.

Tashmë, është siguruar numri që edhe muxhahedinët iranian të shpallen pakicë kombëtare.

Shqiptarët duhet ta kenë të shenjtë Identitetin Kombëtar, Shqipërinë natyrale, dhe të mos njohin asgjë tjetër para këtij interesi.

Shqipëria londineze është një vend sovran, nuk është një shërbëtore nën BE. Shqiptari është një komb i pavarur. Ne duhet të kontrollojmë politikat tona dhe kufijtë tanë. Dhe kështu duhet të mbetet.

***

Pushteti dhe gënjeshtrat shkojnë dorë për dore.

Ne jetojmë në një kohë emocionuese dhe në pritje. Perëndimi ndryshon më shpejt se sa na pëlqen, por a e ndryshon vetveten për të mirë?

Doktrina e realizmit gjeopolitik thotë se më e mira që u këshillohet shteteve kombëtare është të ndjekin interesin e tyre vetjak të përcaktuar nga pozita gjeopolitike.

Lufta e Ftohët nuk ishte rend i pëlqyeshëm, por ai kishte brenda një element të fortë stabiliteti. Ishin dy superfuqi, që përfaqësonin dy forma të forta diametralisht të kundërta organizimi shoqëror, të mbërthyera në një betejë të pamëshirshme. Por ata qenë të shtrënguar të respektonin interesat jetike të njëri tjetrit, sepse vepronin në kushtet e shkatërrimit të sigurt të ndërsjellë. Ky sistem mori fund.

Rrezikohemi shumë nga fqinjët, Rusia dhe Turqia. Duhet të forcojmë lidhjet me shpëtuesit tanë historik SHBA-në, pa marrë parasysh se nga kush udhëhiqet. Na lidhin interesat e përbashkëta, miqësia duhet të forcohet dhe të mbetet përgjithmonë.

***

Komuniteti (shoqëria) është i bërë nga njeriu (është krijuar nga qeniet njerëzore), gjithashtu në Shqipëri, Kosovë dhe trojet tjera etnike të shqiptarëve autokton. Duhet të jetë e mundur që njerëzit të krijojnë një shoqëri më të mirë aty ku jetojnë, në Shqipëri, Kosovë dhe në trojet tjera etnike, e jo t`i braktisin ato dhe të ikin jashtë atdheut. Çfarë është ajo që i pengon ata? Bastardët që e kanë kapur shtetin?

***

Isha një Zot! Një ndjenjë e mrekullueshme, intensive, por mund të jetë shumë e rrezikshme. Pushteti lehtë mund t’ju deh dhe t`ju kthejë në një faqezi të madh apo një shenjtor. Unë nuk jam bërë as njëri as tjetri. Unë kurrë nuk kam qenë një njeri i qetë, i tërhequr; vazhdimisht jam endur, kërkuar, vë në pikëpyetje kufijtë, provokoj jetën…

Xhelal Zejneli-Zgjidhja e kontestit të emrit midis Shkupit dhe Athinës është një çështje e vonuar. Rrjedhimisht, edhe integrimi i Maqedonisë në Aleancën Veri-Atlantike është një punë e vonuar. Mbase do të ishte dashur që Maqedonia të ishte pranuar në NATO me emrin IRJM. Kontesti lidhur me emrin është dashur të ishte zgjidhur qysh para njëzet vitesh. 

Bie në sy fakti se BE-ja dhe NATO-ja, zgjidhjen e kontestit ndërmjet Shkupit dhe Athinës nuk e ka pasur në agjendat e tyre. Qëndrimi i BE-së është: “Ne vetëm ua përcaktojmë detyrat, ndërsa jeni ju ata që duhet t’i kryeni ato. Për proceset e integrimit do të mund të flasim, vetëm pasi t’i keni kryer detyrat”. Me fjalë të tjera, popujt e Ballkanit perëndimor nuk mund të përfshihen në agjendën e BE-së pa u ndërgjegjësuar për rëndësinë që ka integrimi. Duket sikur në dy vitet e fundit, Maqedonia u përfshi në agjendën e NATO-s dhe të BE-së. Që të ndodhte kjo, duhej pritur 25 vjet. Kjo pritje prej një çerek shekulli, e bën procesin e integrimit në NATO, të duket i vonuar. 
Pengesë për zgjidhjen e kontestit të emrit me grekët, ka qenë VMRO-ja. Është për t’u habitur sesi ka mundur që VMRO-ja ta qeverisë shtetin në vitet 1998-2002 si dhe në vitet 2006-2016, në kundërshti me orientimet euro-atlantike. Dikush këtë ia ka lejuar dhe ia ka mundësuar. 
* * *
Çështjet me peshë historike, kërkojnë konsensus kombëtar. Me fjalë të tjera, edhe zgjidhja e çështjes së emrit kërkonte një konsensus të tillë. Duke qenë se VMRO-ja nuk pranoi të jetë pjesë e procesit, një konsensus kombëtar rreth emrit, duket sikur nuk u arrit. Askush nuk e përjashtoi VMRO-në nga procesi i zgjidhjes së kontestit të emrit me Athinën. Përkundrazi, krerët e kësaj partie e përjashtuan dhe e izoluan veten.

VMRO-ja:

– nuk pranoi të jetë pjesë e zgjidhjes së çështjes;
– nuk e njohu Marrëveshjen e Prespës;
– nuk e njohu pyetjen që iu paraqit qytetarëve në referendumin e 30 shtatorit të vitit 2018;
– nuk i njeh rezultatet e referendumit;
– Marrëveshjen me Athinën e konsideron tradhti të lartë.

Marrëveshja e Prespës është një kompromis racional nga i cili asnjëra nga palët nuk del humbëse. Përkundrazi, të dyja palët dalin fitues. Maqedonisë i çelen rrugët e integrimit, ndërkaq Greqia shndërrohet në faktor relevant i paqes dhe i stabilitetit në rajon. 
Dita e referendumit ishte një kthese. Bëhej një kthesë midis të kaluarës dhe të tashme apo të ardhmes, midis të vjetrës dhe të resë, midis ideve retrograde dhe anakronike, në një anë dhe mbartësve të ideve bashkëkohore, në anën tjetër. Bëhej një kthesë ndërmjet një ideologjie antihistorike dhe antidemokratike, në një anë dhe ideve që janë në frymën e tendencës historike. 
VMRO-ja hiqet si parti nacionaliste si një parti nacionaliste e cila i mbrojtka interesat e popullit sllavo-maqedonas. Kjo është një parti me ideologji anakronike dhe retrograde, antihistorike dhe antidemokratike. Duke qenë e tillë, ajo s’ka sesi të mos jetë edhe antievropiane dhe antiperëndimore. Duke qenë se zgjidhja e kontestit rreth emrit është conditio sine qua non për integrimin e Maqedonisë në organizmat euro-atlantikë, kundërshtimi i Marrëveshjes së Prespës dëshmon se VMRO-ja është njëherazi edhe kundër proceseve të integrimit. Prononcimet e udhëheqësve të VMRO-së se na qenkan për NATO-n dhe për BE-në, del se janë retorikë e pabazë. Veprimet e VMRO-së janë në kundërshti me tendencën historike, përkatësisht me frymën e kohës. Asnjë shkencë në Evropën Perëndimore nuk u beson flokulave të VMRO-istëve se sllavo-maqedonasit e sotëm na qenkan ata të kohës së Filipit II dhe të Lekës së Madh. I vetmi shtet që e mbështeste Shkupin në kontestin rreth emrit me Athinën, ka qenë dhe mbetet Turqia. 
Dita e referendumit paraqiste një mundësi që Maqedonia të shkëputet nga obskurantizmi bizantin dhe nga bolshevizmi lindor. 
Kundër zgjidhjes së kontestit të emrit me Athinën kanë qenë Moska dhe Beogradi. Moska dëshiron që një pjesë të Ballkanit perëndimor ta shndërrojë në zonë ruse të interesit dhe në sferë ruse të ndikimit. Sipas Moskës, Serbia është satelite politike e natyrshme dhe historike e Rusisë, gjysma e popullsisë së Malit të Zi, na qenkan proserbë, rrjedhimisht edhe prorusë, Republika Serbe e Bosnjës dhe Hercegovinës është proruse. Duke kundërshtuar akordin e Shkupit me Athinën, Moska pretendon të shtrijë ndikimin e vet edhe në Maqedoni. 
Duke qenë shteti më destruktiv i gadishullit, Serbia ka qenë kundër suksesit të referendumit të 30 shtatorit që ia hap Maqedonisë rrugën e integrimeve. Kudo ku ka shqiptarë, Beogradi punon me të madhe për destruksion. 
Nga kjo që u tha më sipër, rezulton se Uashingtoni dhe Berlini janë vonuar në përfshirjen e Maqedonisë në agjendën e BE-së dhe të NATO-s. Duke mohuar marrëveshjen me grekët, VMRO-ja ia çel rrugën Moskës për t’u penetruar në Maqedoni dhe për t’u ulur këmbëkryq në të. 
* * *
Duke pandehur se është një farë partie nacionaliste, VMRO-ja është skajshmërisht antishqiptare. Për këtë farë partie, shqiptarët në Maqedoni janë pakicë kombëtare. Si të tillë, ata nuk mund të jenë popull shtetformues, ndonëse përbëjnë 30% të popullsisë së këtij vendi. Trashëgues të shtetësisë mund të jenë vetëm sllavo-maqedonasit, mbartës të shtetësisë mund të jenë vetëm sllavo-maqedonasit. Shqiptarët ndërkaq, nuk mund të jenë veçse minoritet. Për VMRO-në, Maqedonia është e sllavo-maqedonasve dhe jo shtet multietnik apo dyetnik. 
Shtrohet pyetja: Si ka qenë e mundur që faktori politik shqiptar, në vitet 1998-2002 si dhe në vitet 2006-2008 apo 2008-2016 të krijojnë koalicion me një parti të këtillë kryekëput antishqiptare?! Në koalicion me këtë farë partie, d.m.th. me VMRO-në kanë qenë PDSH-ja dhe BDI-ja. Kjo e dyta, pra BDI-ja, e ka “bashkëqeverisur” Maqedoninë plot dhjet vjet, pa e lëvizur procesin politik apo kombëtar, as edhe një hap përpara. 
Se çfarë partie është kjo farë VMRO-je, e dëshmojnë edhe hetimet e Prokurorisë speciale si dhe proceset gjyqësore ndaj krerëve të saj të cilët e kanë qeverisur Maqedoninë në vitet 2006-2016, bashkë me partnerët e koalicionit – PDSH-në e sidomos me BDI-në. Gjatë periudhës së sipërthënë, VMRO-ja e shndërroi shtetin në pronë private të vet. Një parti, krerët dhe pushtetarët e së cilës akuzohen për abuzime financiare, për veprime të paligjshme dhe për korrupsion, nuk bën politikë, nuk merr vendime politike strategjike dhe nuk ka vizion për të ardhme e shtetit.
Koalicionin e faktorit politik shqiptar me VMRO-në antishqiptare kurrë nuk e kanë kundërshtuar qendrat politike shqiptare të vendosjes – Tirana dhe Prishtina. Bashkëqeverisjen e faktorit politik shqiptar me VMRO-në s’e kanë vënë në dyshim as qendrat politike ndërkombëtare të vendosjes – Uashingtoni dhe Berlini. Faktorët influentë vazhdimisht kanë sugjeruar: “Veproni në kuadër të sistemit, në rrugën politike dhe demokratike, në funksion të paqes dhe të stabilitetit në Maqedoni dhe në rajoni”. Duke u përsëritur vite me radhë, ky farë sugjerimi u shndërrua në klishe. Si pasojë, një numër i madh i qytetarëve të Maqedonisë, sidomos të rinjtë shqiptarë, i morën rrugët e mërgimit.
Para nja dy javëve, qeveritarë të caktuar të Maqedonisë vajtën në Bruksel për të filluar skriningun, domethënë për t’i filluar mirëfilli reformat. Atëherë shtrohet pyetja: Ç’kanë bërë qeveritarët, pushtetarët dhe politikanët shqiptarë e sllavo-maqedonas brenda 27 viteve të kaluara?! Nga kjo del se nomenklaturat dhe strukturat e shtetit, gjatë periudhës së shkuar nuk paskan punuar sa duhet për t’i plotësuar standardet që shpijnë në BE. 
* * *
Për vonesën e Maqedonisë në rrugën e integrimit euro-atlantik mbajnë përgjegjësi edhe të ashtuquajturit analistë politikë si dhe një pjesë e madhe e mediumeve elektronike dhe të shkruara. Këta farë analistë politikë janë mercenarë në shërbim të shtetit unitar dhe monoetnik, përkundër përbërjes dyetnike të tij; në shërbim të qeverive; në shërbim të politikës; në shërbim të pushtetarëve dhe në shërbim të partive politike, sidomos të atyre në pushtet. Ndër ta mbase ka edhe të tillë që janë edhe në funksion të shërbimeve të huaja antiperëndimore. Shumë prej këtyre analistëve, përpos që janë mercenarë, janë edhe antishqiptarë dhe diletantë. Shumë prej tyre, në zemër e kanë opsionin qytetar të ndërtimit të shtetit. Shoqëria multietnike apo shteti qytetar të përkujton vëllazërim-bashkimin e kohës Titos. Këtyre analistëve fare nuk u bëhet vonë se në shtetin e tyre qytetar, i tërë pushteti është dhe vazhdon të jetë në duart e sllavo-maqedonasve. Shqiptarët në Maqedoni kanë vetëm 1% pushtet. Po kaq pushtet – pra 1% kanë edhe në pushtetin vendor. Në komunat me shumicë absolute shqiptare, sllavo-maqedonasit nuk e mësojnë shqipen nëpër shkolla. Në komunat me shumicë absolute shqiptare, shkollat e mesme i mbajnë emërtimet sllave të kohës së Rankoviqit, ndërsa udhëheqësit komunalë nuk janë në gjendje të bëjnë asnjë ndryshim. Dhe këta farë pushtetarë vendorë çdo ditë i sheh në televizor, në mediume dhe në publik. 
Sipas këtyre analistëve lakmitarë dhe disa mediumeve mercenare, të jesh zëdhënës i pushtetarëve të shtetit që vonohet për ta zënë trenin e historisë, do të thotë të jesh konstruktiv. Ndryshe, ti je destruktiv. Madje, këta poltronë, tradhtinë janë të aftë ta shesin për atdhetarizëm. 
* * *
Ligji për përdorimin e gjuhëve bën pjesë në pjesën e reformave që duhet të pasojnë pasi të ketë hyrë fuqi Marrëveshja e Prespës. Këtë ligj, VMRO-istët e pritën në tehun e shpatës. Kryetari Ivanov nuk e nënshkroi Ligjin për përdorimin e gjuhëve ngase, sipas tij, ky ligj e federalizuaka Maqedoninë. Ky antishqiptar i përbetuar dy herë është zgjedhur kryetar shteti me votat e shqiptarëve. Në mandatin e parë u zgjodh me thirrjen e BDI-së, ndërsa në mandatin e dytë – me ndihmën e PDSH-së. Po kaq antishqiptar ka qenë edhe kryetari i dikurshëm Kiro Gligorovi. 
* * *
Shpesh është debatuar lidhur me përqindjen e daljes së shqiptarëve në referendum. Nuk vështirë të dihet numri aproksimativ i votuesve shqiptarë. Me gjuhën politike, thuhet se pjesëmarrja e shqiptarëve nuk ka qenë e vogël. Mirëpo, duke pandehur se shqiptarët janë popull properëndimor, proamerikan dhe pro NATO-s, të gjithë kanë pritur që përqindja e shqiptarëve të jetë më e madhe. Duhet ditur se segmente të caktuara të shoqërisë shqiptare parapëlqejnë ndikimet nga vendet e Orientit.
Sidoqoftë, partitë politike shqiptare duhet ta dinë se për të pasur jehonë më të madhe gjatë zgjedhjeve, duhet të mbrojnë interesin kombëtar të shqiptarëve. Interes kombëtar nuk është përfitimi personal, i grupeve apo i konjukturave. Politizimi dhe partizimi i të gjitha poreve të shoqërisë dhe të institucioneve publike nuk paraqet interes të përgjithshëm. Aq më pak, pasurimi brenda natës i kastës së samurajve. 
* * *
Marrëveshja e Prespës, edhe pse e mbështetur nga Uashingtoni dhe nga Berlini, ka hasur ne rezistencë të fuqishme edhe në Greqi. Atëherë shtrohet pyetja:

– A mund VMRO-ja të arrijë me Athinën një marrëveshje më të mirë se kjo dhe më të baraspeshuar se kjo?!;
– A ka parti politike shqiptare që do të pranonte koalicion me një VMRO e cila nuk e pranon Ligjin për përdorimin e gjuhëve;
– A do të kishte qenë legjitime një qeveri eventuale e VMRO-së, pa shqiptarët në qeveri?!:
– A mund t’i përfaqësojë në një bashkëqeverisje me VMRO-në, një parti shqiptare që i fiton një apo dy deputetë?!;
– A ka parti politike shqiptare që do të pranonte një koalicion me VMRO-në, e cila e parandalon integrimin e vendit në strukturat euro-atlantike?!

VMRO-ja duhet ta dijë se pas bojkotimit të referendumit për integrimin e vendit në NATO dhe në BE, me kushtin e pranimit të akordit me Athinën, dyert e kancelarive të Fuqive të Mëdha historike të kontinentit të vjetër, do t’i ketë të mbyllura. Krerët e kësaj partie nuk do të mund të hyjnë as edhe në korridoret e kancelarive të Berlinit, të Londrës, të Parisit. Të mbyllur do ta ketë edhe rrugën për në Uashington. 
VMRO-ja do të kërkojë shteg në lindje të kontinentit. Por, të hedhesh në gjirin e ariut rus, në një kohë kur tërë Ballkani synon Perëndimin, paraqet humbje të orientimit politik dhe strategjik 
Ikja të trenit të historisë do të kishte për pasojë:

– mungesën e investimeve nga vendet perëndimore;
– krizën ekonomike;
– krizën sociale;
– krizën morale;
– shtimin e numrit të të rinjve që do të braktisnin vendin; 
– përkeqësimin e marrëdhënieve ndëretnike.

Në rast mosmiratimi të akordit me Athinën, Uashingtoni dhe Berlini, në 20 vitet e ardhshme nuk do të merreshin me Maqedoninë. Maqedonia do të shkonte në izolim dhe kjo do të shpinte në çintegrimin e saj. Shqiptarët s’ka pse të bëhen viktima të një ideologjie të shekullit XIX.

Xhelal Zejneli

Bedri Islami-Kur në skenën politike doli një njeri, i cili shumë shpejt, me tepër se me emrin e tij, u njoh me nofkën Babale, atëherë, si kurrë më parë, u vendos një standard i ri, tepër i ulët i gjithë politikës shqiptare, në shumicën që kësaj here ishte e sulmuar nga një trafikant droge dhe manipulues ordiner, dhe, nga ana tjetër, në opozitën që kishte përdorur qëllimisht një njeri lehtësisht të shitshëm dhe kurrizdalë për të mbështetur tek ai kauzën e saj.

Për ta bërë edhe më të pështirë këtë skenë politike, në krahun e tij ishte vendosur një gazetar që nuk njihej, veçse për dallavere, një humbameno që shpejt do të bëhej i njohur si “Kunati i Babales” dhe, pas tyre hija e një njeriu tjetër, kësaj here i thirrur në politikë dhe i njohur si Salianji.

Mendojeni këtë treshe të futur në politikë dhe do e keni të qartë se cili është standardi i saj.

I pari, mashtrues i zakonshëm, i futur në burg dhe i dalë prej saj, provokues i shkallës më të ulët, gënjeshtar i sëmurë dhe përfitues si ata qenët e gjahut që nuhasin prenë e radhës.

I dyti, i dalë nga hija, i revoltuar sepse nuk është paguar, i bërë pjesë e një loje, për të cilën as që e kishte idenë se çfarë mund të ndodhte, kërkues i parave që i ishin premtuar, i gatshëm të bëjë dëshmi të rreme dhe të krijojë alibi sipas dëshirës, dhe, mbi të gjitha, i gatshëm që nesër, në emër të një përfitimi, të bëhet pjesë e çdo loje.

I treti, Salianji, njeri që është futur në politikë përmes perversitetit politik e moral, sapo kishte dalë nga një skandal gjysëm erotik, tejet skandalizues dhe i turpshëm edhe për një gjimnazist fluturues me presh, i gatshëm të shesë parime dhe të dëshmojë dhuntinë e forcës pranë shefit, do të jetë figura më e çuditshme e politikës së tashme, por që në fakt, në një mënyrë ose në një tjetër, dëshmon se ku është katandisur parlamenti shqiptar, se ku është ajo që dikur quhej elitë politike e vendit, e shumicës apo e opozitës, e për më tepër, duke qenë një ndër katër figurat kryesore të PD-së, thirrur në krahët e një figurine tjetër, Bashës.

Për shumicën qeverisëse duhet të ketë qenë e turpshme që përballë saj vihet një trafikant droge dhe i dënuar për të, sepse, deri atyre ditëve, ashtu si ishte, ajo ishte përballur me lojërat e rënda politike të Berishës, Kryemadhit dhe të një stafi rreth tyre që, duke qenë të mësuar me pushtetin, ishin të rrezikshëm, por ia vlente të përballeshe me ta.

Është e saktë se Berisha apo Kryemadhi, secili në rolin e tij dhe sëbashku kur ia donte puna, ishin kundërshtarët e shumicës qeverisëse dhe herë pas here bënin “babalet” e veta, si hedhja e një çizme, si shenjë guximi apo frikësimi!, kërcënimi me revolucion e përmbysje me dhunë, tërheqje zvarrë apo me pushkë snajper, por, në fund të fundit, ata ishin dikush, kishin dikë pas vetes, kishin një zë dhe e kishin provuar se, nëse i vinte dita, mund të të bënin gjëmën.

Tani, përballë saj ishte një babale i vërtetë, një i humbur, banor në qytetin e Vlorës, por jo vlonjat, i cili, edhe në shfaqjen e tij të parë dukej si një zvjerdhje e karakterit njerëzor e aq më pak ngjante me një njeri, tek i cili mund të mbështesje në kauzë, e cila, nëse ishte e vërtetë, mund të ndryshonte një qeveri të tërë.

Çuditërisht, ndoshta e papritur, Basha e mbështeti pikërisht tek ky njeri opozitarizmin e tij. E bëri të vetin, pjesë e mendimit politik dhe e qëndrimit praktik; përmes tij synoi të ngrinte një stuhi, të rrëzonte një shumicë qeverisëse dhe, e gjithë kjo, megjithëse e ditur prej tij se kush kishin qenë regjisorët, bëhej pa pikë turpi, pa asnjë brejtje se pas kësaj akuze nuk ishte në lojë vetëm fati i sundimit, por edhe i gjithë vendit.

Nëse Babale i trafikimit të drogës ishte dhe vazhdon të jetë një njeri, i cili më shumë se gjithçka është viktimë e politikës, Basha dhe , përmes tij, Salianji, janë rrjedhë e politikës. Janë vazhdë e asaj që ka ndodhur dhe që ndodh edhe sot e kësaj dite. Janë rrjedhje të mendimit politik, i cili e quan pa vlerë një njeri të mençur, të lexuar, të aftë, kryengritës edhe brenda llojit politik, të denjë për të thënë fjalën e tij shkoqur dhe pa droje. Për këtë sistem është i mirë gjithnjë një njeri i zënë peng, Babalja nga e shkuara e tij dhe Basha, po ashtu nga e shkuara e tij. Babale nga dëshira për të futur një grusht eurosh në xhep dhe Salianji për të garantuar një post ministror në ditët e ardhshme. Babalja i ardhur nga burgjet e Italisë, Basha nga zyrat e hetimit në Kosovë dhe bashkëpunimi me Fazlliçin. Babale gjen një njeri si pjesë të krimit dhe e quan “kunat”, Basha gjen po ashtu një përfitues të pushtetit dhe është, po ashtu, një kunat. Babales i duhet një gazetar pa vlerë, i shitshëm dhe ata ia gjejnë; ashtu si Bashës i duhet një Salianj i pamoralshëm, cinik, poshtërues, përfitues dhe i gatshëm të bëjë edhe vetë ai rolin e Babales në politikë.

Prej shumë kohe shefi i qeverisë Rama, duke luajtur me togfjalësh, e ka quajtur median si një kazan mediatik. Nuk jam shumë larg këtij mendimi. Ka mjaft që janë të gatshëm të bëhen vetë kazanë, njëlloj si Babale, por që të përfitojnë shumë më tepër se sa ai; gjenden analistë që javë të tëra mbështetën babalizmin në politikë si një gjetje bashiane dhe, tani, që petët e gatimit salianj filluan e bien, duan me çdo kusht të bëjnë bashkëfajtorë, edhe ata që e ngritën këtë kauzë maskaradë edhe ata që mund të ishin viktimat e saj.

Por Rama, në krahasimin e tij mund të kishte shkuar edhe më larg. Nuk është udhëtim me një stacion të vetëm. Ashtu si kemi përgjithësisht një kazan mediatik, kemi edhe një kazan të klasës politike. Nëse e para është e dëmshme, e dyta është e dënueshme.

Nga ky kazan dalin pastaj ngrehinat e luftës politike. Në PD, gjithë lufta është përqendruar tek përgjimet, regjistrimet, sajimet, ndjekjet, survejimet, sikur të ishte selia e shqupasve një degë e shërbimit informativ, kur në të vërtetë, deri para pak kohe ky shërbim ishte një degë e PD-së, ashtu si ka ende filizat e saj të kacavjerrur në degë e sektorë të ndryshëm.

Një katërshe e kësaj politike, Basha, Salianji, Bardhi, Alibeja, janë gjithçka në parti; edhe Këshill i Përgjithshëm, edhe grup parlamentar, edhe kryesia e partisë, edhe këshilli i vendimmarrjes. Ata kanë marrë përsipër krijimin e një lëvizjeje të panjohur në politikë: përgjimin dhe shpifjen. Duke u nisur nga ndodhi të pjesshme ata kanë ndërtuar strategjinë e përfoljes dhe përgjimit si mjetin e vetëm të luftës politike; kanë ngritur shpifjen dhe fjalën e fëlliqur në temë të ditës dhe , kur e ndjejnë se shkuan tepër larg, bëhen bashkë duke sulmuar të gjithë institucionet e shtetit, me përjashtim të institucionit të Presidentit.

Duke braktisur parlamentin dhe duke u sorollatur nëpër hotele, si një lëvizje paralele e institucionit të lartë të vendit, pa pasur një kauzë të saktë dhe të aftë të ngrejë njerëzit për të bërë kthimin në pushtet, kanë gjetur të vetmen rrugë: presionin përmes përgjimit, ndjekjes, survejimit, instalimit të një metode të re ndjekjeje, çka të kujton në reminishencë ndjekjet e dikurshme të Sigurimit të Shtetit dhe që i kishte aq shumë në qejf babai i tyre shpirtëror, Sali Berisha.

Ka disa muaj që, Basha e bashkë me të edhe Kryemadhi, kanë vënë spikamën se shtatori do të ishte muaji i protestave të mëdha për të përmbysur këtë qeveri dhe për të ia kthyer pushtetin popullit. Ngjante pak si utopi, por, me gjithë përbetimet e shumta, shumëkush ka menduar se diçka do të ndodhte. Të paktën do i jepej një mësim qeverisë, ndryshe nga farsa e turpshme politike , e njohur si “Çadra”.  Nëse e gjithë kjo nuk ishte një presion për një kompromis të ri dhe përfitime të reja, atëherë, përfundimisht, ne ndodhemi para një klase shumë para politike, e cila ka hedhur tej moralin, idenë dhe vizionin, për të bërë pjesë të saj babalizmin, përmes një figure , po ashtu babaliste, Salianji.

Duke mos qenë të zotë të krijojnë një lëvizje politike marramendëse nga fuqia dhe kërcënim për një qeverisje ndryshe, opozita, por jo shumë larg saj edhe shumica qeverisëse, po krijojnë modelin e ri të politikës, pa emër, pa skrupull, pa ide dhe pa moral.

Nëse kjo shumicë politikanësh vazhdon të alternohet në qeverisje, vendi do të asfiksohet.

Shkruan: Xhelal NEZIRI 
Ia arritën ta bëjnë një hap të madh drejt legalizimit të pasurisë së tyre të bërë nëpërmjet korrupsionit, kurse qytetarët një hap të madh drejt humnerës.

Referendumi dështoi nga shkaku se partitë që kërkonin të kalojë në heshtje luteshin të dështojë. Si ajo thënia stereotipizuese për malazezët: kërkoj punë, por i lutem Zotit të mos e gjejë. Këtu nuk ka vend për analiza sa shqiptarë e sa maqedonas votuan, por në cilat komuna kemi cenzus prej 50% të daljes në votime. Numrat flasin se në 14 komuna me shumicë shqiptare, vetëm në 4 kemi arritje të pragut kurse në 4 kemi dalje prej nën 40%. Te komunat me shumicë etnike maqedonase, rezultati është katastrofal. Në një vend normal, të dielën në ora 20.00 kryeministri dhe komplet qeveria do të duhej të jepnin dorëheqje. Njëjtë si ish-kryeministri italian Mateo Renzi në 2016-ën, kur dështoi ta kalojë në referendum reformimin e sistemit të komplikuar shtetëror, apo ish-kryeministri britanik David Kameron i cili dështoi ta mbajë vendin brenda BE-së pas suksesit të referendumit për Brexit.

Rezultati i referendumit pa mëdyshje është një lajm i keq për 610 mijë votuesit që kërkojnë vlera, barazi, liri, standarte, jetë më të mirë, drejtësi dhe të tashme e të ardhme më të mirë. Është lajm i keq edhe për vendet mike të Maqedonisë dhe rajonit, të cilët recetën e zhvillimit evropian deshën t’ua japin qytetarëve të këtij vendi. Por, çdo e keqe ka një të mirë. Në këtë rast tre të mira:

E para, integrimi në NATO dhe BE tash e tutje nuk mund të përdoret e keqpërdoret për të qëndisur përralla dhe gënjyer votuesin. Partitë shfrytëzuan paratë e buxhetit për reklama pa pare, por në ditën e votimit ikën në piknik. Nuk ishin të pranishëm njerëzit e tyre me fletoret ku shënoheshin kush ka dalë e kush ka mbetur pa dalë në votime. Nuk kishte as makina me xhama të zi që bartin votues që nuk kanë dalë, apo që kanë pritur t’u rritet çmimi i votës.

E dyta, u dëshmua një pjekuri e lartë e votuesit shqiptar që pa këto terenjakë të partive, pa telefonata nga shtabet, pa shitblerje votash…të dalin të votojnë në referendum për të ardhmen e tyre më të mirë. Edhe pse në pjesën më të madhe nuk u arrit cenzusi, një pjesë e konsiderueshme e votuesve që dolën janë nga korpusi i atyre që janë të papërcaktuar. Pra, kemi një zgjim të votuesit të fjetur që nuk është i kënaqur me asnjë nga partitë që në këtë periudhë kanë qenë aktive. Kjo krijon një bazë të mirë për kthesa pozitive në zgjedhjet e ardhshme, të cilat pritet të jenë të parakohshme.
Dhe e treta, partitë pranuan publikisht që gjysma e votuesve, shqiptarëve të Maqedonisë, jetojnë jashtë vendit dhe janë krejtësisht të painteresuar se çfarë ndodh në atdheun e tyre. Kur jemi te diaspora, duhet nënvizuar fakti se nuk u organizua asnjë takim me to, siç rëndom ndodh në fushatat parazgjedhore. Nuk kishte ardhje të organizuar me autobusë e avionë të votuesve në vendlindje e as eufori për votime në përfaqësitë diplomatike në kryeqendrat evropiane. Madje, një pjesë e diasporës shqiptare në Perëndim çuditërisht ishte në një vijë me bojkotuesit e mbështetur nga Lindja.

Bojkotit aktiv apo pasiv më së shumti iu gëzuan funksionarët e ish-qeverisë, të cilët janë nën hetime për korrupsion dhe krim të organizuar. Edhe ato janë në ankthin se një ditë Prokuroria Speciale do të kumtojë raste të reja keqpërdorimesh. Kjo klikë politike mbase ishte edhe sponsori kryesorë të bojkotuesve maqedonas e shqiptarë, të ndihmuar nga shtete që keqpërdorin ndjenjën religjioze për të ndikuar te këto etni. Ia arritën ta bëjnë një hap të madh drejt legalizimit të pasurisë së tyre të bërë nëpërmjet korrupsionit, kurse qytetarët një hap të madh drejt humnerës. Për fund, një mikeshë e imja në FB, kishte postuar një status shumë ironik dhe njëkohësisht domethënës.

Pasi dështoi ky për NATO dhe BE, ajo propozon që të mbahen edhe tri referendume tjera në Maqedoni: I pari me pyetjen: A jeni për integrim me Rusinë? I dyti: A jeni për integrim me Turqinë? I treti: Po tregoni më se me kënd doni të integroheni?

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike ([email protected])

Politika shqiptare është shumë e komplikuar dhe serioze për t’ua lënë politikanëve. Prandaj ne ua kemi lënë: analfabetëve, klounëve,  pederastëve, pedofilëve dhe skizofrenëve. Pushteti nuk korrupton, por cubat kokëkrisur në pozita pushteti e korruptojnë pushtetin, në Shqipëri dhe në Kosovë. Dhe, ata janë të denjë për urrejtje.

***

Skizofrenia: Çrregullim i rëndë mendor, shkaktohet nga pengesat e zhvillimit normal të trurit; një sëmundje primare biologjike ku simptomat janë kryesisht të një natyre mendore dhe të sjelljes. Trashëgimia familjare luan një rol të pamohueshëm në zhvillimin e sëmundjes.

Skizofrenia karakterizuar nga psikoza: (Iluzionet, idetë/mendimet e shtrembëruara; Halucinacionet,përfytyrim i rremë që shfaqet kur njeriu është jonormal; Çrregullime mendore, individualisht ose në kombinim).

Një psikopat gënjen absolutisht për gjithçka. Si mos më besoni, pyesni skizofren Edvin Kristaq Ramën dhe skizofren Hashim Thaçin.

Dhe, sidomos Hashimi ka prirje të krijon shumë probleme të reja dhe më serioze për cilindo problem që rastësisht e zgjidhën. Përderisa të menduarit e tij ka pak ose aspak kontakt me realitetin, arsyetimi i tij ka prirjen të bëhet më i stërholluar dhe më joreal sa më thellë që futet në terrin e mendimeve dhe pisllëqet e veprimeve.

Të presësh nga një tradhtar i shitur dhe analfabet me çrregullime mendore, që të veprojë sipas një sistemi të caktuar vlerash kombëtare, është kontradiktore dhe jokombëtare. Vlerat kombëtare janë çështje përzgjedhjeje. Ndërkohë, përzgjedhja mund të jetë e vetëdijshme dhe rezultat i një lufte shpirtërore të gjatë, me shumë gjasa e mbështetur në ndikimin e traditës familjare, këshillave apo ndikimeve tjera të jashtme antishqiptare.

***

Jo çdo gjë e vlefshme i nënshtrohet procesit të shitjes dhe blerjes, sepse ka disa vlera tërësisht vetjake prandaj nuk mund të këmbehen (p.sh. dashuria e prindërve); ka të tjera që gjatë shkëmbimit e humbasin vlerën (p.sh. fama); si dhe vlera tjera (në shtetet e mirëfillta) që janë fizikisht të pamundshme ose të paligjshme për t`u tregtuar (p.sh. territori i vendit apo postet politike).

Megjithatë, pasi Shqipëria dhe Kosova janë shtete cubash, të kapura nga mafia politike në bashkëpunim me pseudo-intelektualët, pseudo-gazetarët dhe oligarkët kriminel, tregtohet me gjithçka:

1). Me familjen (përfshirë prindërit e “dashur”);

2). Me famën (e prejardhjes tonë pellazge/ilire/shqiptare, si dhe figurat më të ndritura të kombit dhe vendit prej antikës e deri sot, duke e shtrembëruar historinë tonë në favor të armiqve);

3). Me territorin e Vendit dhe postet politike (por edhe me diplomat, lëndët narkotike, naftën, gazin, drunjtë, gurët, fushat, malet, pyjet, kodrinat, luginat, lumenjtë, ujdhesat, liqenet, xeheroret, deti, ajri, dielli, toka, qielli).  

Është më mirë të diskutohet pa gjetur një zgjidhje politike, sesa të detyrosh dikë ta pranoje pa diskutuar.

Thaçi Hashim, ik o burrec! Rama Kristaq Edvin, ik o burrec! Unë nuk i njoh personalisht. Por këta dy, “president” i Kosovës dhe kryeministri i Shqipërisë janë antikombëtarë skandaloz, të emëruar në poste nga klanet e tyre mafioze, i kanë falsifikuar dhe vjedhë votat si dhe kanë paguar njerëz të pandërgjegjshëm që t`i votojnë. Veprojnë për interesat e vendeve armike.

Ju e trajtoni “president” Hasha Nasha-n e pa-mandat në një mënyrë që e ka kthyer atë në një zot që gjithkush i përkulet, frikohet, i lutet dhe i bindet. Pse i mbani kudo fotografitë e atij burreci?! Pse akoma nuk e keni nxjerrë nga lokalet qeveritare pa vullnetin e tij?! A mendoni se do të turpërohet dhe tërhiqet vullnetarisht?! Çfarë është turpi për rezilin? Dhe, Hasha është përfaqësues perfekt për atë grup të një Kuvendi jofunksional.

Për mua, qëllimi është çrrënjosja e këtij “Modeli i të menduarit” të konsumuar, i cili për motive leverdie duke harruar pasojat shkatërrimtare, përdoret nga politik-bërësit mafioz, pseudo-intelektualët dhe pseudo-gazetarët, për të justifikuar padrejtësitë dhe kriminalitetin, tradhtinë e regjimit. Unë them që t’i respektoni ata që eventualisht meritojnë respektin tënd, por ai që nuk e respekton popullin e tij nuk e meriton respektin e popullit. Prandaj unë, të tillët nuk i quaj “zotërinj” por bërllok, kodosh…

Modelet e mendimit dhe ndjenjat: të tilla si depresioni, ankthi, psikoza ose çrregullimet e personalitetit. Detyra parësore e psikologjisë jonormale është që të sigurojë përkufizime të vlefshme dhe gjithëpërfshirëse të anomalive psikologjike, të kërkojnë dhe gjejnë shkaqet e këtyre dhe të zhvillojnë metoda psikologjike të trajtimit që mund të ndryshojnë atë sjellje, modelet e mendjes.

Kur unë punoj me ndërmjetësim, e di se mund të harroj të negocioj me dikë që ka karakteristika psikopatike. Ose ajo bëhet në ato mënyra që ata duan, ose është e pamundur.

***

Krimi në trojet shqiptare ka marrë një pushtet të paimagjinueshëm. Nëse dëshironi të keni një botëkuptim të qartë për secilin politik-bërës, interesohuni se çfarë lidhjesh ka ai me krimin dhe prejardhja e pasurisë së tij, si e bëni, nga ka dal kjo pasuri. 

Sikur t`i marrim vetëm 2% të vërteta ato që shikojmë, lexojmë dhe dëgjojmë për qeveritë e dy shteteve tona, atëherë 99% prej tyre e meritojnë burgimin e përjetshëm. Minimum. 

Pushteti që nuk bazohet në atdhedashuri, ligj, drejtësi, njohuri dhe një furnizim të vazhdueshëm informacioni, do të jetë në fund të fundit e pamundur për t’u mbrojtur.

***

Sot arsyeja politike nuk është më pronë private e pushtetit politik. Sidomos jo nëse ai pushtet është si në trojet tona, me të gjitha të këqijat vdekjeprurëse për vendin dhe kombin. Në mënyrë që katastrofat të parandalohen, duhet të shpërthej një valë inteligjence dhe intuite nga qarqet jozyrtare, të vendit dhe diasporës. Duhet larguar të gjithë mafiozët dhe të dështuarit, dhe shembur sistemin që e kanë ndërtuar në baza kriminale.

Unë jam një luftëtar që lufton me veten, i shqyer midis ndjenjës dhe arsyes. Unë mendoj se shumica e miqve dhe kolegëve të mi e bënë këtë betejë çdo ditë. Pyes veten nëse fitojmë ndonjëherë.

Blerim Reka-Shqiptarët nuk kanë një Sartër, të cilin nuk mundi ta ndalte as Presidenti Degoll, sepse siç thoshte- “nuk arrestohet Volteri”. Atëherë, para gjysëm shekulli, lëvizja intelektuale e Sorbonës, , kishte realizuari misionin e vet se: “është e ndaluar, të ndalosh”.

Sot, ndërkaq intelektualët shqiptarë nuk i ndalon askush. Jo sepse janë larg përmasave ndërkombëtare të Volterit, por mbetën edhe larg kalibrit kombëtar të: Konicës, Nolit e Merxhanit.

Pas Luftës së Dytë Botërore, dy periudha profilizuan  formatin e intelektualit. Në shoqëritë shqiptare komuniste, intelektualët ishin heshtur nga frika- prej persekutimit. Sot, u mekën nga joshja prej pushtetit- post komunist. Pra, nëse dje ishin ndaluar, sot ata po vetë-ndalohen.

Gjatë periudhës së parë, intelektualët  madje edhe në rrethana represive, guxuan- sidomos në Kosovë- ti kundërviheshin regjimit edhe me çmimin e burgosjes. Nga Demaqi, tek “Apeli i 215 inteIektualëve ” e deri te shkyerja e librezave të LKJ, në gazetën “Rilindja”.

Në periudhën e dytë, intelektuali, nuk e ka mbi kokë burgun, por kufizimin  e parasë apo të postit. Blerja e heshtjes intelektuale, me financimin shtetëror të “projekteve madhore shkencore”, të “botimeve jetësore” apo emërimit të “këshilltarëve”; doli më efikas se ndëshkimi komunist. Vetëm pas mbylljes së rubinetës buxhetore, ata që deri dje heshtnin, sot kritikojnë. Dhe anasjelltas: ata që sot duken kritikues, mjafton një linje buxhetore, për tu ri-qetësuar.

Në këtë çerek shekulli post-komunist, funksionoi pefekt formula bizantine  e mposhtjes së kundërshtarit: bleje, nëse nuk e mund me dhunë. Pushteti post-komunist, doli më inventiv me krijimin e inxhinerignut qetësues: reketimin e intelektualëve. Por ndodhi edhe procesi i kundërt: reketimi i zyrtarëve- sidomos nga mediat e catuara, me metamorfizimin e tyre në raport me pushtetin.

Para çerek shekulli, mediumet kritikonin, pse funksionarët shtetëror kishin një shtëpi elitare: te Blloku, në Gërmi apo në Vodno. Sot, mediumet, mezi hapin temat se si me rroga buxhetore funksionerët aktual, kanë villa e hotele jashtë vendit? Ose, i mbyllin ato, posa u paguhet reketi. 

Pos medias, nuk janë më mirë as organizatat jo-qeveritare. Në çerek shekullin e fundit post-komunist, ideja për shoqërinë civile u devalvua, duke u redukuar në ate të shoqërisë shtetërore, fenomen i njohr edhe në literaturën e huaj si QNGO. Pushteti post-komunist, pra me mjeshtri gradualisht: ose bleu OJQ-të kritizuese; ose edhe vet themeloi dhe financoi kuazi OJQ, për ti kundërvyer atyre që e kritikonin. Me pak përjashtime, prijësit e shoqërisë civile , në petkun e “analistëve politik”,  shtyen anësh intelektualët, ndërkohë që nga kritizuesit e pushtetit, do bëheshin edhe pjesë e pushtetit. Ata që deri dje kritikonon pushtetin, sot duan të na bindin se se vetëm ne, (por edhe vetë ata- më heret), e kishin gabim!

Deri në fillim të nëtëdhjetave të shekullit të kaluar ishte, pra frika ajo që frenonte mendimin e lirë intelektual. Tek intelektualët e sotëm, frikën e zëvendësoi e kojtmja. Pushteti komunist ndaj intelektualëve kritik aplikonte diferencimin ideo-politik. Ky i sotmi- diferencimin buxhetor. Në komunizëm ndodhi vetë-censura intelektuale;  pas komunizmit po ndodhë lodhja intelektuale.

Sot, intelektualët nuk burgosen, por ama as nuk i pyet kush për mendim. Madje edhe ata vetë si duket janë të lodhur nga dhënja e mendimeve, sepse kush nuk i vlerëson më ato. Pa amnistuar as vetë intelektualët, të cilët me heshtjen konformiste, kanë po aq përgjejësi për de-intelektualizimin e shoqërive tona.

Pse edhe ne nuk jemi vetë-kritik dhe pse në emër të solidaritetit të rrejshëm kolegjial, mbyllim sytë para avancimeve të dyshimta në thirrjet akademike? Pse heshtim për plagijaturë dhe për botimet kuazi shkencore të kolegëve tanë në “fake journals”? Pse nënshkruajmë recensione për master e për doktorate të dyshimta?

Fundja pse bëhemi sikur nuk dijmë për diplomat false apo edhe përarritjen e gradave shkencore- madej as pa diplomë fakulteti?! Shqetësese është jo vetëm dhjamosja intelektuale e profesoratit në prag të pensionimit, por shumë më tepër e kuadrove të reja që posa hynë në komunitetin akademik. Guximi intelektual nuk nënkupton vetëm kritikë kundër pushtetit, por po aq edhe kundër devijimeve brenda vetë botës akademike. Nuk ngritet shoqëria me pseudo-intelektualë.

Jo rastësisht arsimi në shoqëritë shqiptare është në fund të rangimit europian, kurse universitetet tona zënë vendet katërshifërore klasifikuese.  Pra, faji ëshë edhe i vetë intelektualëve, të cilët: të paligjshmen dhe jo-etiken në komunitetin e tyre akademik e pranun si legale dhe morale.

Thjeshtë, intelektualët e sotëm janë të dërmuar nga përpjekja e tyre e vazhdueshme për të thënë të vërtetën, sepse pushtetet post-komuniste, në vend të pëndjekjes së tyre, aplikojnë injorimin e tyre. Çka që intelektualët në shoqëritë shqiptare kritikuan e kritikojnë politikat qeveritare? A mos i ndryshuan ato? Secili sot në FB, ka lirinë  e kritikës, por cili është efekti i kësaj kritike virtuele, kur nuk ndryshon gjenden reale?

Pushteti post-komunist doli më i aftë, në lodhjen e  intelektualëve: askush nuk i ndalon të kritikojnë- deri sa ata vetë të lodhen dhe të vetë-dorëzohen! Ti hyjnë politikës, si e vetmja rrugë për ti ndryshuar gjerat; u pa si mision i pamundshëm në shoqëritë tona. Ku përfunduan intelektualët e: Tiranës, Prishtinës apo Shkupit, që provuan garën politike? Kjo është përgjigja më e mirë ndaj qarqeve altruiste intelektuale që ende operojnë me modelet e nevojës për “rrugën e tretë”, apo për parti elitiste .

Në shoqëritë post-komuniste shqiptare, votat nuk fitohen me ide iluministe, por me matematikë precize elektorale, besa edhe me mbushje kutish. Si mund ta mobilozojë elektoratin një intelektual jashtë-establishmentit, karshi një partie në pushtet me gjitha atë armatë shërbyesish civil, ku qeveritë tona mbeten punëdhënësi kryesor? Prandaj BE, Fondi Monetar Ndërkombëtar dhe Banka Botërore u lodhën së kërkuari prej shteteve tona redukimin drastik të administratës shtetërore: disa fish më të fryer se numri i popullsisëë elektoratin e sigurtë të pushtetarëve?

Kujt i shërbyeka, sot, pra, shërbimi civil në Ballkan?  Qytetarëve, nga paguhen taimet e rrogave të tyre? Apo atyre që janë në pushtet, në çdo cikël elektoral? Shumëzojeni atë administratë shetëtore me numrin e anëtarëve të familjeve dhe ju del elektorati i sigurtë që çdo herë do e votojë pushtetin dhe jo intelektualin.  Pa llogariur këtu oligarkët e biznesit- eminencën gri të partive tona në pushtet.

Prandaj, sot ndryshoi edhe perceptimi për intelektualin. Të tillë quhen ata me ngritje themelore akademike, që vendin e parë të punës e kanë ministër; shoferët në cilësi këshilltari; apo ata që falë ngjitjes së posterëve elektoral bëhen zyrtar qeveritar.  Ata sot edhe mund të kenë formësimi profesional, por u mungon guximi intelektual. Shoqëritë tona kanë suficit diplomash, po deficit dijesh.

Madje edhe pas tri dekadash nga perëndimi i kultit të shokut Enver, intelektualët tanë ende i thurrin elozhe liderëve të sotëm dhe nëshkruajnë peticione për mbështetjen e “Enverëve” të sotëm, adhurim ky ndaj pushtetit nga intelektualët- që moti i detektuar nga Orwell.

Andaj duken të kota thirrjet: “ku janë intelektualët”, “pse heshtin intelektualët”, e të ngjashme. Ata janë aty ku kanë qenë gjithnjë- por të eklipsuar nga pushteti. Biles, sot kritikat intelektuale vetëm sa legjitimojnë ekzistencën e një kuazi-demokracie, me të cilën pushteti pastaj krenohet se “në shoqëritë tona, ekziston mendim i lirë, ku secili mund ta kritikojë pushtetin”!

 Paradoksalisht, erdhëm në situatën: sa më shumë kritikë intelektuale, aq më i fuqishëm pushteti. Sa më tepër “intelektualizëm” verbal, aq më tepër pushtet real.

Nuk mbaj mend, që intelektualët ndërruan regjimet në Ballkan; por vetëm matematikat e aleancave befasuese ndër-partiake.

Si rrjedhojë, shoqëritë tona mbeten fasada të demokracisë. Janë demokratura, ku intelektuali kritikon, por askush nuk e dëgjon.  

Mësimi nga revolucionit borgjez francez edhe pas dy shekujve mbetet aktual për revolucionin post-komunist: “ka dy kategori njerëzish; ata që e bëjnë revolucionin dhe ata që përfitojnë nga revolucioni”.  Në shoqëritë tona “demokratike”, intelektualët nuk i përkasin kategorisë së dytë.  

Pushteti i butë post-komunist u dëshmua shumë më efektiv në lodhjen dhe vetë-dorëzimin e intelektualëve, se ai i mëparshmi- i vrazhdi- komunist.

Intelektualët e pranuan këtë lojë, andaj as nuk mund të amnistohen.

Ata, mbeten humbësit e vazhdueshëm, pavarësisht ndryshimit të sistemit. 

Nga Harley Austin -Përgjatë gjithë historisë, nacionalizmi, i përcaktuar si besnikëri dhe përkushtim ndaj kombit, ka qenë mjet i zgjuar i qeverisë për të prodhuar pëlqyeshmëri nga popullata. Pavarësisht luftërave, taksave, imperializmit, spiunimit ose censurës, tirania e qeverisë mund të mbështetet gjithmonë tek nacionalizmi i verbër, për të larguar vëmendjen nga shkeljet e të drejtave individuale.

Me “patriotizëm”, unë nënkuptoj përkushtimin ndaj një vendi të caktuar, dhe një mënyre të veçantë të jetesës, që besohet të jetë më e mira në botë, por që nuk dëshirohet t’u imponohet njerëzve të tjerë. Patriotizmi, është i natyrës mbrojtëse, si në rrafshin ushtarak, ashtu edhe atë kulturor.

Ndërkohë, nacionalizmi, është i pandashëm nga dëshira për pushtet. Sikurse thotë Xhorxh Oruell, “qëllimi i qëndrueshëm i çdo nacionalisti, është të sigurojë më shumë pushtet dhe më shumë prestigj, jo për vete, por për kombin ose njësinë tjetër, në të cilën ai ka zgjedhur të zhysë individualitetin e tij”.

Një gjë që shumë njerëz nuk arrijnë ta kuptojnë, është se ka një ndryshim të madh midis patriotizmit dhe nacionalizmit. Patriotizmi është dashuria ndaj një vendi, kryesisht kulturës, tokës dhe njerëzve të tij. Ndërkaq, nacionalizmi është dashuria, zakonisht në formën e fanatizmit, ndaj kombit, që do të thotë që qeveria sundon falë tij.

Ndërsa patriotët e trajtojnë vendin e tyre me respekt, dhe zakonisht mendojnë për veten e tyre, në vend se të ndjekin verbërisht propagandën, nacionalistët adhurojnë qeverinë, zakonisht të llojit tiranik, që e rrënon në mënyrë aktive vendin e tyre. Dhe kjo për shkak se nacionalistët mendojnë se qeveria është vetë vendi, ose të paktën manifestimi i tij, dhe se të gjithë ata që kundërshtojnë dekretet e saj, kundërshtojnë në fakt vendin.

Patriotët, janë zakonisht të gatshëm të luftojnë kundër një qeverie tiranike, që kërcënon të drejtat e tyre. Për dallim, nacionalistët hipnotizohen lehtësisht nga të gjitha propagandat, politikat dhe gënjeshtrat e qeverisë së tyre. Ata pastaj manipulohen lehtësisht duke hequr dorë nga të drejtat, privatësia, armët dhe paratë e tyre ndaj qeverisë, duke menduar verbërisht se po sillen si “qytetarë patriotë”.

Nacionalistët vazhdojnë të adhurojnë qeverinë dhe simbolet e saj, përmes lavdërimeve të pafundme, adhurimit të flamurit dhe besimit se është një qenie e gjithfuqishme ajo që sjell liri dhe prosperitet (kur në fakt, ajo i shkatërron aktivisht të dyja këto).

Pastaj, me një dorë në zemër dhe sytë e tyre mbi flamurin, do të heqin me kënaqësi dorë nga fëmijët e tyre për luftëra të pakuptimta imperialiste, nga paratë e tyre për pagesat e tiranëve, armët e tyre për “sigurinë e kombit”, dhe privatësia e tyre për “luftën ndaj terrorizmit”.

Nuk është çudi pse nacionalizmi i popullarizuar, ka ka sjellë gjithnjë tirani:nga kombet feudale të Europës mesjetare, dhe deri tek Amerika moderne. Nacionalizmi, është në thelb një “çek i bardhë” për qeverinë, që ajo të marrë sa më shumë pushtet që dëshiron.

Me shtrembërimin e madh të realitetit të njohur si nacionalizëm, mercenarët imperialistë të qeverisë bëhen “patriotë që luftojnë për lirinë tonë”, dhe ushtria e saj të tepërt dhe policia e militarizuar, bëhen simbol i “krenarisë dhe forcës kombëtare”.

Në dekadën e fundit, nacionalizmi ka gjetur një metodë të re të popullarizimit të vetes, në mesin e gjeneratës aktuale. Në vend të propagandës masive të shekullit XX-të dhe të periudhës pas sulmeve të 11 Shtatorit, nacionalizmi u përdor si një mjet për të luftuar gjoja “globalizmin”.

Kjo ka krijuar ndarjen e rreme nacionalizëm vs globalizëm, që është ironike për shkak të statistikave problematike të të dyjave. Dhe ashtu si me shumicën e kundërvënieve të rreme, kjo gjithashtu rezulton në zgjerimin e statizmit në të dyja mënyrat.

Globalizmi, është ndoshta një term i njohur për shumicën e njerëzve. E megjithatë, nacionalistët e kanë ripërcaktuar krejtësisht këtë term, për të mishëruar gjithçka që ata përbuzin. Globalizmi në përgjithësi, nënkupton zgjerimin e politikave të huaja dhe ekonomike në një shkallë globale, e cila zakonisht nënkupton vetëm tregtinë e ndërlidhur nëpërmjet marrëveshjeve dhe organizatave si Bashkimi Europian.

Ndonëse kanë vetë defekte të shumta, nacionalistët i shtojnë një kuptim krejtësisht të ri globalizmit, në mënyrë që të krijojnë armikun e tyre. Ndërsa nacionalistët janë në favor të kufijve të mbyllur, të proteksionizmit dhe konceptit të tyre të “mbrojtjes së kombit”, globalistët

e supozuar, të cilët janë zakonisht një formë e elitës së pasur, plus çfarëdolloj komploti nacionalistësh që vendosin të përfshijnë, mbështesin kufijtë e hapur, dhe shkatërrimin e kombeve.

Sidoqoftë, ky konflikt patetik nuk bën tjetër, përveçse zgjeron fuqinë e qeverisë. Derisa këta nacionalistë pretendojnë të luftojnë ”elitën globaliste” dhe “shtetin e tyre të thellë”, qeveria merr një leje të plotë për të zgjeruar fuqinë e saj, nëpërmjet rregulloreve kufizuese të kufijve, rritjes së shpenzimeve ushtarake, dhe rritjes së ndërhyrjes së huaj.

Ç’është më e keqja, nacionalistët besojnë se janë individë që besojnë tek liria. Ata mendojnë në njëfare mënyre, se pikëpamjet e tyre jashtëzakonisht kolektiviste mbi kombin, dhe mungesa e rëndësisë të së drejtave individuale, është duke e mbrojtur individin, ndërsa globalistët po përpiqen të tiranizojnë.

Por në përpjekje për të luftuar tiranistët, ata në mënyrë të pashmangshme e mbështesin tiraninë e tyre të vërtetë, duke tërhequr fijet e e tyre:qeverinë. Për të mos përmendur faktin, se ideja për ta bërë Amerikën xhandarin e botës, dhe për të mbështetur luftëra të panumërta të panevojshme, është më shumë globaliste se sa çdo kufi “i hapur”.

Nëse nacionalizmi dhe globalizmi, nuk janë në kundërvënie mes tyre, atëherë kjo nënkupton ekzistencën e një tjetër mundësie. Zgjidhja është e thjeshtë:individualizmi. Në vend që t’i sakrifikojmë të drejtat individuale në emër të “kombit” ose “botës”, zgjidhja e vërtetë nuk shkel të drejtat tona si individë.

Ne duhet të ndalojmë përhapjen e propagandës statistikore të identiteteve kolektive, dhe të fillojmë të jetojmë dhe mendojmë për veten tonë. Vetëm atëherë do t’i japim fund statizmit, injorancës dhe tiranisë së nacionalizmit.

Mimoza Kelmendi -Për të qenë të sinqertë, kush ka ndjekur nga afër zhvillimet qysh në Konferencën e Rambujesë apo të Parisit dhe më pas Planin Ahtisari me implementimin i tij, apo shpalljen e Pavarësisë së Kosovës (shkurt 20008), e ka kuptuar se me veriun diçka nuk shkon. Në vitin 1999, ndërkombëtarët, duke vënë kufirin mbi lumin Ibër, praktikisht ndan edhe qytetin e Mitrovicës, duke e lënë pjesën veriore të qytetit në duar të Ushtrisë dhe Policisë jugosllave. Shkurt dhe troç: Një skenar i turbullt me prapavijë nga ndërkombëtarët ishte sajuar. Por, siç thotë populli: një sy qorr dhe një vesh të shurdhër, u pranua edhe nga shqiptarët. Pikërisht ky skenar tashmë duket se po vë në lëvizje “regjisorë dhe aktorë” kudo për t’i dhënë fund ngërçit që veç armiqësisë, asnjë perspektive tjetër nuk ofroi.

Si për Prishtinën, ashtu edhe për Beogradin.

Tani, shtator 2018, shtrohet pyetja: A është premtimi i anëtarësisë aq i fortë sa që të gjitha palët të ulen dhe të thonë: Mirë ne jemi në prag të anëtarësimit në Bashkimin Evropian apo OKB. A jemi gati t’i sakrifikojmë disa nga parimet të cilave u jemi përmbajtur deri tani për arsye të besimit, për arsye politike, ideologjike dhe për arsye strategjike. A jemi gati të sakrifikojmë, të heqim dorë nga pretendimet, kërkesat tona, sepse këtu është rreziku edhe i ruajtjes së prestigjit në këtë proces. Për shembull të dilte presidenti i Serbisë dhe të thoshte: Po, do ta njohim Kosovën si shtet. Ose presidenti i Kosovës të thotë: A është vërtet e nevojshme pjesa veriore për ne? Nuk them që kjo duhet të jetë zgjidhja dhe nuk them që është kjo e vetmja zgjidhje, por dua të them që duhet të ketë një nivel shumë të lartë të pragmatizmit në negociata që të arrihet një mirëkuptim për zgjidhje.

Nëse Serbia është vërtet gati për një hap të tillë, për një njohje ndërkombëtare, për një përcaktim kufijsh me Kosovën dhe vetë Kosova është gati për të rënë dakord për një përcaktim kufijsh të rinj apo ndryshim ose korrigjim kufijsh me Serbinë, askush nga Bashkimi Evropian ose nga bashkësia ndërkombëtare nuk do të thotë jo. Sepse nëse bëhet në mënyrë paqësore përmes negociatave dhe nëse procesin e mbështesin shumicat e popullsisë, që do të thotë nëse Parlamenti i Kosovës dhe Parlamenti i Serbisë bien dakord për një marrëveshje të tillë, unë mendoj që ky do të ishte një hap i dy shteteve sovrane, që e njohin njëri-tjetrin. Kjo do të ishte legalisht e mundshme, por unë nuk jam e sigurt nëse politika është e gatshme për këtë, pra politika e Kosovës dhe ajo e Serbisë.

Këtë e tregoi edhe vizita e Vuçiqit në Kosovë, apo mungesa e një qëndrimi unik të liderëve në Prishtinë.
Në thelb dy shtetet sovrane kanë të drejtë të negociojnë edhe për kufijtë midis tyre. Problemi është a ka një besueshmëri mes dy palëve apo jo, pra duhet të zhvillohen negociata serioze me këtë frymë besueshmërie për të arritur në një zgjidhje. Edhe Kosova vetë duke pranuar që ka një minoritet në veri, por që është armiqësuar me të gjithë Kosovën, mund të arrijë edhe në një pozitë që duhet të shtrojë pyetjen nëse i duhet ky minoritet? Natyrisht që kjo çështje është shtruar në tryezën e bisedimeve, por kam drojë se një marrëveshje “historike paqësore” në mes të Prishtinës dhe Beogradit mund të përfundojë edhe në qorrsokak.