Me fal nje buzeqeshje

zemren mos ma lendo.
Me thuaj dhe njehere te dua
dhe fort me perqafo.
S´dua ta di se cili je,
kjo zemer per ty po rreh,
ky sy per ty po qan, s
epse dua te te kem prane.
nese nje dite do behem hi,
Ta dish se jam djegur per Ty.

Pranvera e kujtimeve

Ne kete dite pranvere zogjet po cicerojne,
nje pranvere te hershme ma kujtojne.
Ishte koha kur ne shume u dashuronim,
qe gjithecka eshte e perkryer e mendonim.
Krejt bota e jona eshte na dukej,
nuk besonim qe kjo ndjenje ndonjehere te zhdukej.
Por papritur si rrufe nga qielli na ra.
Na detyruan familjet me u nda.
Na erdhi ndarja qe nuk e kishim pritur,
na la te shtangur e te habitur.
Sikur fundi i botes ndodhte para syve te mi.
E te ndryshoja gje nuk kisha fuqi.
Pranvere ishte gjithcka ne lulezim,
veq dashurise tone qe pesoj shkaterrim.
Me dhemb shume kur kujtoj,
me nje tjeter familja te martoj.
Se nje premtim qe kishin dhene duhej te realizohej,
nje vajze e familjes tjeter me ty duhej te martohej.
Edhe pse sot familje ke krijuar,
e di qe shume i palumtur je duke jetuar.
Zoti na denoj pse nuk e di,
qe ne te jetojme pa dashuri.
E tani pranverat veq vuajtjen ma kujtojne,
mi hapin plaget sa here vijne e shkojne.

Te dua deri ne vdekje

Ne mes nesh qendron nje lume,

qe me u bashku na pengon shume.
Ma zbulove dashurin me mesove si dashurohet,
me ty asgje nuk mbetet enderr po realizhet.
Vec kujtimet per ty nuk me kan mbete,
por edhe gjurmet ne zemer do te jene perjete.
Edhe pse dikund tjeter ti jeton e une tjeter kund jetoj
,dije se gjithmon do te kujtoj e te dashuroj.
Dashurine tone nuk ka pluhur qe e mbulon e ta bej te mos vlej,
se ajo gjithe do te jete e fresket e do te shkelqej.
Edhe sikur ne mes nesh te jete nje mal.
Kete dashuri nuk del kush qe e ndal.
Sepse te dua sa eshte bota qosh e skaj,
te dua deri ne vdekje edhe pas saj.

Ka dashuri te vogla
Dashuri te pare, dashuri nr. 1,
Dashuiza,
Qe zukatin ne kujtese posi miza,
Qe bejne kakao,
Qe lajne kanotjera;
Ka dhe dashuri te medha; te lira si era,
Mbetur tutje-tehu neper bote anembane
Qe s’na dijne ku jemi,
Qe s’i dijme ku jane.

Dashuri e vogel kerkon te kthej fotografite;
Dashurive te medha u merr erë floket ndane binareve,
Ngulçimet e tyre u ngjajne sirenave,
Sirenave te hapsirta te ndarjeve.

I. Kadare

Leshoje drerin Artemide.

Harkoje harkun,
shigjeten shigjetoje,
piken e lotit qe shket nga syri i drerit,
nese te ngushellon,
qelloje.

Leshoje drerin Artemide.
Se dashuria ka uri,
dhe vjeshta,vjeshta e llahtarisur ve kujen
si te jete ne zi.

Shigjeta e nisur kurre s’kthehet pas
dhe mosha s’eshte gafore qe shkon praptas.

Klapite e lindjes te tmerrojne?
Rreshqit,
rreshqit ne siperfaqen e jetes,
gjahtare e vetvetes.

Mbi koken tende rri mberthyer
nje cerdha gjysmehene,
nen driten e saj
ne kopsht te Luksemburgut,
pellumbat dashurohen gjersa cmenden.

Leshoje drerin Artremide
dhe mos e nis ate shigjete.

Sorkadhja veshur me te zeza,
kahmot
pas blirit
pret.

Paris,1992

Xh.Spahiu